Πρόλογος

1. ΤΟ ΕΡΓΟ & ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Μου προκαλεί χαρά η συγγραφή αυτού του προλόγου διότι προλογίζω όχι απλά ένα νέο βιβλίο, αλλά μια νέα προσθήκη στο έργο ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ.

Το βιβλίο Ελπίδες μέσα από Αλήθειες έχει υπότιτλο ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ – Το Δέκατο Βιβλίο. Στο πλαίσιο επεξήγησης της έκδοσης του παρόντος βιβλίου, θα ανασκοπήσω εκ νέου το ιστορικό όλης της σειράς ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ.

Τη δεκαετία του 1990, από το 1995 έως το 1999, κυκλοφόρησαν οκτώ βιβλία με τους παρακάτω τίτλους: Άφθαρτα (1995), Αδιάβλητα Αστέρια (1996), Το Τρίτο Βιβλίο – Μηνύματα Αγάπης (1996), Οι Καρποί του Όντος (1997), Τα Επόμενα Βήματα (Από τα Άστρα) (1997), Ενώπιόν Του (1998), Η Έβδομη Αναγγελία (1998), Πορεία των Αγγέλων στη Γη (1999). Τα βιβλία αυτά κυκλοφόρησαν με εμφανιζόμενο ως συγγραφέα τον αρεοπαγίτη Εμμανουήλ Γρηγ. Παπαδογιάννη.

Τον Ιανουάριο του 2018, κατόπιν πρωτοβουλίας μου, τα οκτώ παραπάνω βιβλία επανακυκλοφόρησαν συγκεντρωμένα σε ένα βιβλίο, το ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ – Οκτώ Βιβλία Αλήθειας.

Τον Δεκέμβριο του 2018, κυκλοφόρησε υπό το όνομά μου το βιβλίο Ουράνια Θαύματα – Κρυμμένες Αλήθειες (με υπότιτλο ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ – Το Ένατο Βιβλίο). Το βιβλίο αυτό έχει δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος, που φέρει τον ίδιο τίτλο με όλο το ένατο βιβλίο, περιλαμβάνονται κείμενα που γράφτηκαν μέσα στο 2018 (με εξαίρεση ένα κεφάλαιο που γράφτηκε το 1999). Το δεύτερο μέρος, «Ο Κύκλος των Χαρίτων», περιλαμβάνει κείμενα που γράφτηκαν κυρίως το 2001 (έως τις αρχές του 2002). Ο Εμμ. Παπαδογιάννης είχε προετοιμάσει την έκδοσή τους σε βιβλίο, αλλά απεβίωσε το 2004, λίγες ημέρες πριν ολοκληρωθεί η εκτύπωση του βιβλίου. Ο Κύκλος των Χαρίτων δεν κυκλοφόρησε ποτέ στην αρχική του μορφή και ως αυτοτελές βιβλίο.

Στο παρόν βιβλίο Ελπίδες μέσα από Αλήθειες, που έχει υπότιτλο ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ – Το Δέκατο Βιβλίο, περιλαμβάνονται κείμενα που γράφτηκαν το 2019, με εξαίρεση ελάχιστα που γράφτηκαν στο τέλος του 2018. Όπως και το ένατο βιβλίο, εκδίδεται υπό το όνομά μου.

2. ΤΟ ΕΡΓΟ & Η ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΤΟΥ

Ως προς τη συγγραφή των κειμένων των δέκα βιβλίων του έργου ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ διευκρινίζω τα εξής.

Το πρώτο, δεύτερο και μισό τρίτο βιβλίο που περιέχονται ενωμένα στον τόμο ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ – Οκτώ Βιβλία Αλήθειας, ως Μέρος Α΄, αποτελούν το εμπνευσμένο προϊόν πολύχρονης μελέτης και βιωματικών αποτυπώσεων κυρίως του Εμμ. Παπαδογιάννη, αλλά σε μικρότερο βαθμό και άλλων 2-3 ατόμων που συνεργάστηκαν με αυτόν.

Τα υπόλοιπα επιμέρους βιβλία, από το δεύτερο μισό του τρίτου βιβλίου έως και το παρόν δέκατο, περιέχουν εξ ολοκλήρου τις ακριβείς αποτυπώσεις γνώσεων που έλαβε ενορατικά η αναφερόμενη ως Σ.Σ. Ο ρόλος του Εμμ. Παπαδογιάννη ήταν να επιμεληθεί αυτά τα κείμενα και να φροντίσει για την έκδοση και κυκλοφορία τους, μέχρι την ώρα που απεβίωσε. Τον ρόλο αυτό συνεχίζω τώρα εγώ, όπως αναλύω πιο κάτω.

Περισσότερες πληροφορίες περί του ασυνήθιστου –αν και σε καμιά περίπτωση ανήκουστου ή πρωτόγνωρου– τρόπου λήψης αυτών των πληροφοριών και περί της Σ.Σ., δίνονται σταδιακά περισσότερο μέσα σε όλα τα βιβλία. Θεωρώ άσκοπο να αναφερθώ εδώ στο θέμα αυτό, διότι καλύπτεται ευρέως και επαρκώς στους προλόγους και στο κυρίως κείμενο των προηγούμενων βιβλίων (από το τρίτο και μετά), τόσο από τον Εμμ. Παπαδογιάννη όσο και από εμένα.

3. ΤΟ ΕΡΓΟ & ΕΓΩ

Στο σημείο αυτό, θα ανασκοπήσω σύντομα το ιστορικό του όλου έργου που ανέλαβα, και θα αναφερθώ στον ρόλο μου σε αυτό.

Το 2005, ένας καλός φίλος μού συνέστησε το ενορατικό αυτό έργο, το οποίο αρχικά περιλάμβανε τα οκτώ βιβλία που είχαν κυκλοφορήσει διαδοχικά από το 1995 έως το 1999, θεωρώντας ότι θα βρω δομημένα και επεξηγημένα πολλές απαντήσεις που έψαχνα. Απαντήσεις σε ερωτήματα και προβληματισμούς που ως ιατρός και ειδικότερα ως νευρολόγος αντιμετωπίζω με τους συνανθρώπους μας, αλλά και που οι περισσότεροι από εμάς –άνθρωποι όλοι μας!– αντιμετωπίζουμε σε λίγες ή πολλές στιγμές της ζωής μας, ιδίως στις πιο δύσκολες, κατά τις οποίες μας πνίγουν τόσα και τόσα «γιατί».

Η επιθυμία να συμμετάσχω σε αυτό το έργο προέκυψε σταδιακά μέσα στα πρώτα χρόνια γνωριμίας μου με το έργο, πολλά χρόνια πριν το 2014 που τηλεφώνησα στο σπίτι του Εμμ. Παπαδογιάννη για να του το ζητήσω και να του το παρουσιάσω, εμπλουτισμένο και αναπλασμένο, ως ολοκληρωμένη πρόταση. Τότε είναι που έμαθα ότι είχε αποβιώσει το 2004. Χαίρομαι που ο γιος του Γρηγόρης Παπαδογιάννης μου εμπιστεύτηκε το έργο για να το επανεκδώσω.

Ο εμπλουτισμός του κειμένου των οκτώ αρχικών βιβλίων προέκυψε καταρχάς ως ανάγκη από τη συνήθειά μου ως επιστήμονα να προβάλλω καλοπροαίρετη δυσπιστία και δημιουργικό προβληματισμό σε κάθε πηγή γνώσης που συναντώ. Εξάλλου και γενικότερα, όσον αφορά θέματα που με ενδιαφέρουν, αποτελεί προσωπική μου συνήθεια αφενός να στηρίζομαι στα λεγόμενα ή γραφόμενα άλλων, αφετέρου να προσπαθώ, όσο δύναμαι, να μην επαναπαύομαι στη γνώμη τους, όποιοι και αν είναι αυτοί που τη διατυπώνουν. Έτσι, οδηγήθηκα σε πολύχρονη έρευνα φιλολογικών, φιλοσοφικών, θεολογικών και επιστημονικών πηγών που έχουν πιστοποιηθεί τόσο από τους συνανθρώπους μας όσο και από τον χρόνο, από τις οποίες παρέθεσα κάποιες λίγες.

Θέλησα, επίσης, να βελτιώσω τη γλώσσα του κειμένου, αλλά με ευλαβική προσοχή ώστε να μην υπάρξει η παραμικρή αλλοίωση στην απόδοση των αρχικών κειμένων.

Στον πρόλογο του ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ – Οκτώ Βιβλία Αλήθειας περιγράφω λεπτομερώς τις πτυχές της πολύχρονης ενασχόλησης μου για ανάπλαση, ενώ στον πρόλογο του Ουράνια Θαύματα – Κρυμμένες Αλήθειες συνοψίζω την πορεία αυτή και την εμπλουτίζω με τη γνωριμία που έκανα πλέον το 2018 με τη Σ.Σ., την ενορατική πηγή του μεγαλύτερου μέρους του έργου που εκδώσαμε ο Εμμ. Παπαδογιάννης και εγώ, σε διαφορετικό χρόνο.

Θεωρώ ότι το ουσιαστικό κέρδος που είχα από το ότι για 12 χρόνια, από το 2005 μέχρι και το 2018, δεν γνώρισα προσωπικά κανέναν από τους αρχικούς συντελεστές των οκτώ αρχικών επιμέρους βιβλίων, είναι ότι «υποχρεώθηκα» να επικεντρωθώ με επιμονή στην ουσία του τι γράφεται σε αυτά, χωρίς αυτό να επισκιαστεί από το πώς ακριβώς γράφτηκαν ή την άγνωστη σε μένα (όπως και σε όλους) προσωπικότητα αυτών που τα έγραψαν.

4. ΤΟ ΕΡΓΟ & ΕΜΕΙΣ

Στην εποχή μας συμβαίνει το εξής παράδοξο: Ενώ όλο και περισσότεροι άνθρωποι κατανοούν βιωματικά την ψυχοσωματική ενότητα στην υγεία και στην ασθένεια, η επιστήμη, παρά τις απίστευτες προόδους της σε πάρα πολλούς τομείς, διχάζεται όλο και περισσότερο όσον αφορά την ψυχή, την οποία αδυνατεί να ορίσει και να κατανοήσει.

Η κβαντική φυσική συγκλίνει προς τη θεώρηση της φιλοσοφίας και της ευρύτερης θεολογίας και, μαζί με άλλες θετικές επιστήμες, παρέχει τη δυνατότητα ενοποιημένης λογικής κατανόησης του ανθρώπινου και συμπαντικού γίγνεσθαι.

Στον αντίποδα, μια άλλη κατανόηση της πραγματικότητας, αυστηρά βιολογική, αδυνατεί να κατανοήσει την ύπαρξη της ψυχής ως οντότητα και θέλει να περιορίσει τα περί ψυχικών λειτουργιών σε λειτουργίες νευρωνικών κυκλωμάτων και νευροδιαβιβαστών του εγκεφάλου.

Τελικά, ενώ τα περί του σώματος θεωρούμε φυσικό να τα διερευνούμε όλο και περισσότερο –επιστήμονες-ιατροί αλλά και ο καθένας που διαβάζει και μαθαίνει περί του εαυτού του, ιδίως όταν ασθενεί– η ουσιαστική διερεύνηση της ψυχής υστερεί κατά πολύ σε έρευνα, τόσο ατομική όσο και συλλογική. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι στην ψυχή καθαυτή πιστεύουν δισεκατομμύρια άνθρωποι, ανεξάρτητα της πίστης ή μη σε μεταθανάτια πορεία της.

Η υστέρηση αυτή ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι η ψυχή δεν είναι απτή όπως το σώμα, ώστε να μπορούμε να στηριζόμαστε ακόμα περισσότερο στις αισθήσεις για τη διερεύνησή της.

Επίσης, ίσως η έρευνα περί ψυχής να υστερεί διότι, προκειμένου να είναι πληρέστερη, απαιτεί και τη διείσδυση σε άλλους χώρους, όπως μεταξύ άλλων η θεολογία και η φιλοσοφία, τους οποίους πολλοί άνθρωποι θεωρούν ως προαιρετικούς για ενασχόλησή μας ή, δυστυχώς, και απαγορευτικούς, λόγω του σφάλματος της επιλεκτικής συσχέτισης των χώρων αυτών με κάποιους εκπροσώπους τους.

Τέλος, κυρίως σε προσωπικό επίπεδο, η υστέρηση στην έρευνα περί ψυχής ενδέχεται να οφείλεται στο γεγονός ότι μας φέρνει σε επαφή με την πραγματικότητα ότι είμαστε θνητοί και ότι αυτή η επίγεια ζωή μας θα λάβει κάποτε ημερομηνία λήξης, οπότε και θα πρέπει υποχρεωτικά πλέον να απαρνηθούμε μέρος του εαυτού μας – είτε μας «βολεύει» να πιστεύουμε ότι η πορεία της ψυχής συνεχίζεται στον χωροχρόνο είτε μας «βολεύει» να πιστεύουμε ότι τερματίζεται.

Τελικά, ακόμα και επαγγελματίες ψυχικής υγείας αγνοούν την ψυχή και τα περί αυτής. Το ίδιο καταδεικνύεται ότι συμβαίνει και με θεολόγους, που επίσης ασχολούνται από διαφορετική γωνία με την ψυχή, όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα στο γίγνεσθαι της καθημερινότητας αυτού του κόσμου και όπως επηρεάζεται από τον επέκεινα κόσμο. Μήπως, τελικά, αυτό συμβαίνει λίγο-πολύ με όλους μας ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, ανεξάρτητα ειδικών σπουδών και δογματικής ταύτισης με συγκεκριμένους χώρους της κοινωνίας μας, επιστημονικούς, θρησκευτικούς ή άλλους;

Για εμένα, ως ιατρό, η καθημερινή επαφή με την ασθένεια και τον θάνατο –δύο καταστάσεις που καθεμιά σε διαφορετικό βαθμό μάς στερούν αυτά που θεωρούμε ως υγιή θέλω μας, και με τα οποία πορευτήκαμε μέχρι να ανακοπούν σ’ εμάς ή σε ανθρώπους στο περιβάλλον μας– είναι μια βασική αιτία αναζήτησης της αλήθειας περί αυτών και, κατά προέκταση, ενασχόλησής μου με το έργο αυτό. Διότι αντιλαμβάνομαι και αποδέχομαι ότι αφορούν όχι μόνο εμένα προσωπικά, αλλά και τους ανθρώπους που απευθύνονται σε μένα και καλούμαι να βοηθήσω, έκαστον κατά τις ψυχικές-σωματικές ανάγκες του και κατά τις δυνάμεις και δυνατότητές μου.

Το έργο αυτό, στο σύνολό του, διερευνά την ανθρώπινη ύπαρξη-οντότητα διαχρονικά, στην ψυχοσωματική και πνευματική της διάσταση. Αυτό, μετά από ένα σημείο, είναι αδύνατον να γίνει χωρίς την κατανόηση της «Μεγάλης Πραγματικότητας» του κόσμου στον οποίο ζούμε, του ορατού και του αοράτου. Έτσι, το έργο μάς οδηγεί και σε άλλες διαστάσεις της πραγματικότητας που όλοι διαχρονικά βιώνουμε, αλλά κανείς μας δεν δύναται να γνωρίζει ή να κατανοεί επαρκώς.

Μέσα από το έργο αυτό, η ασθένεια, ως μια από τις εκδηλώσεις που επιφέρουν πόνο, γενικά, αλλά και που προκαλούνται και από πόνο, κατανοείται περαιτέρω σε όλες της τις διαστάσεις: τη σωματική, την ψυχική και την πνευματική.

Επίσης, σε αντίθεση με τις λύσεις που προτείνονται στα περισσότερα βιβλία-«λυσάρια» της εποχής μας –επιφανειακές, εύκολες, βολικές, παροδικές ή ευκαιριακές, και συνήθως εγωπαθητικά εγωκεντρικές–, αλλά και σε αντίθεση με την υπεραπλουστευμένη θεώρηση της «αγάπης και θετικής σκέψης και ενέργειας» στην οποία όλο και περισσότεροι έτσι κι αλλιώς «μυούνται», το έργο αυτό μας ωθεί να γνωρίσουμε με ουσιαστική θετικότητα και φως το βαθύτερο αρχέγονο νόημα όλων των εμπειριών μας, καθώς και την ψυχωφελή ανάγκη για εμπλουτισμό μας με αυτές τις εμπειρίες, ευχάριστες και δυσάρεστες.

Στα δέκα βιβλία που κυκλοφόρησαν, και των οποίων κατ’ ουσίαν είμαι (συν)επιμελητής και όχι συγγραφέας, βρήκα λογικές απαντήσεις μέσα από γνώσεις που αποτελούν το αντικείμενο μελέτης ανθρώπων που έχουν ενταχθεί, στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητας, σε ομάδες θρησκευτικές, φιλοσοφικές, επιστημονικές, κοινωνικές. Προσωπικά, με έλκυσε το γεγονός ότι αντί η επαφή αυτή να είναι μια στείρα παράθεση γνώσεων που έχουν διατυπωθεί έως τώρα, στο έργο αυτό επιτυγχάνεται μια ενωτικού περιεχομένου σύνδεση και ενορατική συμπλήρωση των γνώσεων, που γίνεται τεκμηριωμένα και καθίσταται κατανοητή.

Το έργο αυτό προσφέρει μια επικαιροποιημένη κατανόηση της ψυχής και του νου και των εκδηλώσεών τους και, αν και σε μεγάλο βαθμό είναι ενορατικά δοσμένο, τελικά ως περιεχόμενο επιβεβαιώνεται επαρκώς απτά από μια σύζευξη των επιστημονικών δεδομένων των θετικών επιστημών (ιδίως της βιολογίας και της φυσικής) με τις ανθρωπιστικές σπουδές, κυρίως τη φιλοσοφία και τη θεολογία. Και, κυρίως, μέσα από βιώματα όλων μας, των καθημερινών ανθρώπων.

Επειδή πρόκειται για ένα έργο ενορατικά δοσμένο, προσφέρει και σαφή επεξήγηση για τα θλιβερά σημεία των καιρών μας, όπως όλοι τα βιώνουμε (ανεξάρτητα της προσωπικής μας αντίληψης και κατανόησης αυτών) και όπως οι επόμενες γενιές διαφαίνεται ότι θα τα βιώσουν. Όπως η έως τώρα εξέλιξη του κόσμου, των ειδών και του ανθρώπου δεν είναι τυχαία, έτσι και το μέλλον τους δεν είναι τυχαίο, είτε το ατομικό είτε το καθολικό. Ούτε τυχαίο αλλά ούτε και μοιραία προκαθορισμένο.

Ο Εμμ. Παπαδογιάννης γράφει: Αυτό το βιβλίο αφορά και τον άπιστο και τον αμφιβάλλοντα και τον πιστό και τον εύπιστο. Τον άπιστο για να πιστέψει, τον αμφιβάλλοντα για να εγκαταλείψει κάθε αμφιβολία, τον πιστό για να εδραιώσει την πίστη του και τον εύπιστο για να επανακτήσει την αίσθηση του μέτρου. Θα συμπλήρωνα γράφοντας ότι απευθύνεται σε καλοπροαίρετους ερευνητές της αλήθειας, που δεν ικανοποιούνται στην όποια πίστη και στο οποιοδήποτε πιστεύω τους χωρίς ειλικρινή διάθεση προσωπικής έρευνας για την ουσία και την αλήθεια της ύπαρξής τους και των βιωμάτων των δικών τους και των συνανθρώπων τους. Όμως, ας μη συγχέεται η καλή προαίρεση με την αφέλεια και την ανοησία. Συνιστώ σε όλους, όπως έκανα κι εγώ για τόσα χρόνια, να διατηρούν ή και να επαυξάνουν τις επιφυλάξεις τους, αλλά όμως συγχρόνως και να επαυξάνουν το πεδίο και βάθος διερευνήσεων της πραγματικότητας. Αναμφίβολα, πρόκειται για έργο τόσο παραδοσιακό αλλά και τόσο επαναστατικό ως προς τις πηγές, τον τρόπο γραφής και τα γραφόμενα, που θεωρώ απίθανο να μην έχει σχεδόν ο κάθε νοήμων άνθρωπος αρχικά τις επιφυλάξεις του. Τελικά, θεωρώ ότι οι μόνοι που με βεβαιότητα δεν θα καλυφθούν από το έργο είναι αυτοί που θα επιλέξουν να μην το διαβάσουν – για οποιοδήποτε λόγο προβάλουν.

Το έργο αυτό έρχεται να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε και να συζεύξουμε τις δικές μας γνώσεις και εμπειρίες με αυτές των συνανθρώπων μας και του όλου κόσμου που συλλαμβάνουμε – και, επίσης, να διευρύνει τα ατομικά μας όρια σύλληψης του κόσμου αυτού. Μέσα από αυτό το έργο παρέχεται η δυνατότητα για μια αναβαθμισμένη, πάντα βέβαια ελλιπή, κατανόηση του Όλου και της προσωπικής μας θέσης μέσα σε αυτό. Αναμφισβήτητα, όλα όσα γνωρίζουμε δεν είναι, τελικά, παρά αποσπάσματα της μεγάλης συγκεκαλυμμένης Αλήθειας που αποκαλύπτεται σταδιακά, ανάλογα με τη νοητική δεκτικότητα του ανθρώπου και της κάθε εποχής. Φαίνεται ότι η Αλήθεια δεν επιθυμεί να παραμείνει κρυφή. Για να δεχτούμε όμως την Αλήθεια, χρειαζόμαστε μεγάλη προετοιμασία και, κυρίως, μεγάλη νοητική ανάπτυξη. Ο άνθρωπος, τελικά, καλείται να γνωρίσει τον εαυτό του, τα γύρω από τον εαυτό του και τα πέρα από τον εαυτό του!

5. ΤΟ ΕΡΓΟ & Η ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ

Με μερική εξαίρεση τα κεφάλαια στον «Κύκλο των Χαρίτων», δηλαδή στο δεύτερο μέρος του ένατου βιβλίου, τα κεφάλαια του έργου αυτού δύνανται να αναγνωστούν με τυχαία σειρά. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι καθένα από τα δέκα βιβλία ενέχει μια δική του γενική θεματική ενότητα. Αν και πολλά θέματα φαίνονται να επαναλαμβάνονται, ακόμα και αυτή η θεωρούμενη επανάληψη επιτελείται κάθε φορά από διαφορετική αντιληπτική γωνία, ώστε τελικά, σε κάποια στιγμή της ανάγνωσης του έργου, η συνολική κατανόηση των θεμάτων να καταστεί ευρύτερη και βαθύτερη – οπότε και πιο ενωμένη-συνδεδεμένη με τα υπόλοιπα θέματα που παρατίθενται. Γι’ αυτό και μέσα στο κείμενο όλων των βιβλίων είναι σαφής ως προτροπή και ενθάρρυνση η «τυχαία» επιλογή του κειμένου ανάγνωσης, σε όποια σελίδα ανοίξει κανείς το βιβλίο κάθε διαφορετική ημέρα. Πληροφορούμαι και από ολοένα και περισσότερους αναγνώστες ότι αυτό «παραδόξως» διευκολύνει πολύ την ανάγνωση του συγκεκριμένου έργου.

Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει όλα τα κείμενα των δέκα βιβλίων στον ιστότοπο του έργου, www.truthlegacybooks.gr, όπου διατίθενται ελεύθερα προς ανάγνωση. Θεωρώ ότι αυτό διευκολύνει κάποιους ανθρώπους που έχουν δυσκολία να διαβάσουν τα κείμενα των οκτώ πρώτων βιβλίων στο ΑΘΦΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ – Οκτώ Βιβλία Αλήθειας, λόγω του περιορισμού που υπήρχε στο μέγεθος των γραμμάτων εκτύπωσης προκειμένου ο τόμος να μην είναι ακόμα μεγαλύτερος. Αντίθετα, στην ηλεκτρονική μορφή δύναται κανείς να μεγεθύνει τα γράμματα όσο χρειάζεται για μια άνετη ανάγνωση. Επίσης, δύναται κανείς να μεταβαίνει με ταχύτητα και ευκολία τόσο στις υποσημειώσεις του έργου όσο και από κεφάλαιο σε κεφάλαιο των δέκα βιβλίων.

6. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά όλους που με βοήθησαν και που συνέβαλαν, έκαστος με τον τρόπο του, να παρουσιάσω τόσο αυτό το βιβλίο όσο και όλο το έργο, που δεν θα ήταν ακριβώς αυτό που είναι χωρίς τη συμβολή του καθενός τους. Ευχαριστώ τους σεβαστούς αναγνώστες και τους φίλους των προηγούμενων βιβλίων που με ενθάρρυναν με την ένθερμη υποστήριξή τους. Ευχαριστώ και όσους αμφισβητούν ή αρνούνται την αλήθεια του έργου αυτού, διότι πολλούς ήδη ώθησαν σε έρευνα, γνώση και αναγωγή. Ευχαριστώ, επίσης, την οικογένειά μου για τη συμβολή τους στη δυνατότητά μου να ασχοληθώ με το έργο αυτό. Και, βέβαια, ευχαριστώ τη Σ.Σ. για την αγάπη της και την εμπιστοσύνη της, καθώς και για την υπεράνθρωπη προσπάθεια που έχει καταβάλει για χρόνια προκειμένου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του έργου που ανέλαβε.

7. ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ

Ελεύθερος είναι εκείνος ο νους που έχει απελευθερωθεί μέσα στην Αλήθεια, αυτή την αλήθεια που πήραν τα πνευματικά του κύτταρα μέσα από τη νόησή του και τις επιδιώξεις των εμπειριών του. Πραγματικά ελεύθερος είναι εκείνος ο νους που εμπλουτίστηκε στην Αλήθεια με μεταβολή των κραδασμών της νόησής του μέσα στη ροή της νόησης στον χρόνο. Πραγματικά ελεύθερος είναι εκείνος ο νους που υπερυψώθηκε στην κορυφή της διάκρισης και έλαβε την πνοή εκ της Πύλης της Νόησης.

Πραγματικά ελεύθερος είναι ακόμα και εκείνος ο νους που κάνει κακή χρήση της ελεύθερης βούλησής του και απομακρύνεται από τη μεγάλη Δημιουργική Πνοή και από τη Δημιουργική Δύναμη και από τη Δημιουργική Ενέργεια και από τη Δημιουργική Ενότητα και από τη Δημιουργική Σύμπνοια – πλην όμως, η ελευθερία του είναι δουλεία, διότι εμποδίζει την εξέλιξή του.

Η απόλυτα ελεύθερη διάθεση της βούλησης είναι απόλυτα σεβαστή, έστω και αν δεν είναι αποδεκτή από τον Άγιο Πατέρα, διότι Εκείνος είναι η Ελευθερία, Εκείνος ελευθερώνει, Εκείνος πάσχει να αναγάγει τη γήινη οντότητα στους ελεύθερους Φωτεινούς Ουρανούς Του.1

Ευχαριστούμε!

Αθήνα, Μάιος 2019

Ευθύμιος Χαρ. Μικρόπουλος