Πρόλογος

1. ΤΟ ΕΡΓΟ & ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

To βιβλίο Γραμμές Ειρήνης στο Άπειρο της Αλήθειας έχει υπότιτλο ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ — Το Δωδέκατο Βιβλίο. Στο πλαίσιο επεξήγησης της έκδοσης του παρόντος βιβλίου, θα ανασκοπήσω εκ νέου το ιστορικό όλης της σειράς ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ.

Τη δεκαετία του 1990, από το 1995 έως το 1999, κυκλοφόρησαν οκτώ βιβλία με τους παρακάτω τίτλους: Άφθαρτα (1995), Αδιάβλητα Αστέρια (1996), Το Τρίτο Βιβλίο—Μηνύματα Αγάπης (1996), Οι Καρποί του Όντος (1997), Τα Επόμενα Βήματα (Από τα Άστρα) (1997), Ενώπιον Του (1998), Η Έβδομη Αναγγελία (1998), Πορεία των Αγγέλων στη Γη (1999). Τα βιβλία αυτά κυκλοφόρησαν με εμφανιζόμενο ως συγγραφέα τον αρεοπαγίτη Εμμανουήλ Γρηγ. Παπαδογιάννη.

Τον Ιανουάριο του 2018, κατόπιν πρωτοβουλίας μου, τα οκτώ παραπάνω βιβλία επανακυκλοφόρησαν συγκεντρωμένα σε έναν τόμο με τίτλο ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ – Οκτώ Βιβλία Αλήθειας.

Τον Δεκέμβριο του 2018 κυκλοφόρησε υπό το όνομά μου το βιβλίο Ουράνια Θαύματα – Κρυμμένες Αλήθειες (με υπότιτλο ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ – Το Ένατο Βιβλίο). Ο Εμμ. Παπαδογιάννης είχε προετοιμάσει την έκδοση του Β’ μέρους του (Ο Κύκλος των Χαρίτων) σε βιβλίο, αλλά ο ίδιος απεβίωσε το 2004, λίγες ημέρες πριν ολοκληρωθεί η εκτύπωση του βιβλίου, και έτσι αυτό δεν κυκλοφόρησε ποτέ στην αρχική του μορφή και ως αυτοτελές βιβλίο.

Τον Μάιο του 2019 κυκλοφόρησα το βιβλίο Ελπίδες μέσα από Αλήθειες, που έχει υπότιτλο ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ – Το Δέκατο Βιβλίο. Σε αυτό περιλαμβάνονται κείμενα που γράφτηκαν έως και τον Απρίλιο του 2019, με εξαίρεση ελάχιστα που γράφτηκαν στο τέλος του 2018.

Τον Ιούνιο του 2022 κυκλοφόρησα το βιβλίο Κείμενα της Ουράνιας Βούλησης, που έχει υπότιτλο ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ – Το Ενδέκατο Βιβλίο. Σε αυτό περιλαμβάνονται κείμενα που γράφτηκαν από τον Μάιο 2019 έως και τον Φεβρουάριο του 2020.

2. ΤΟ ΕΡΓΟ & Η ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΤΟΥ

Ως προς τη συγγραφή των κειμένων των δώδεκα βιβλίων του έργου ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ διευκρινίζω τα εξής.

Το πρώτο, δεύτερο και μισό τρίτο βιβλίο που περιέχονται ενωμένα στον τόμο ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ – Οκτώ Βιβλία Αλήθειας, ως Μέρος Α’, αποτελούν το εμπνευσμένο προϊόν πολύχρονης μελέτης και βιωματικών αποτυπώσεων κυρίως του Εμμ. Παπαδογιάννη, αλλά σε μικρότερο βαθμό και άλλων δύο-τριών ατόμων που συνεργάστηκαν με αυτόν.

Τα υπόλοιπα βιβλία, από το δεύτερο μισό του τρίτου βιβλίου έως και το παρόν δωδέκατο, περιέχουν εξ ολοκλήρου τις ακριβείς αποτυπώσεις γνώσεων που έλαβε ενορατικά η αναφερόμενη ως Σ.Σ. Ο ρόλος του Εμμ. Παπαδογιάννη ήταν να επιμεληθεί αυτά τα κείμενα και να φροντίσει για την έκδοση και κυκλοφορία τους, κάτι που έκανε μέχρι την ώρα που απεβίωσε. Τον ρόλο αυτό συνεχίζω τώρα εγώ, όπως αναλύω πιο κάτω.

Περισσότερες πληροφορίες περί του ασυνήθιστου – αν και σε καμιά περίπτωση ανήκουστου ή πρωτόγνωρου- τρόπου λήψης αυτών των πληροφοριών και περί της Σ.Σ., δίνονται σταδιακά περισσότερο μέσα σε όλα τα βιβλία. Θεωρώ άσκοπο να αναφερθώ εδώ στο θέμα αυτό, διότι καλύπτεται ευρέως και επαρκώς στους προλόγους και στο κυρίως κείμενο των προηγούμενων βιβλίων (από το τρίτο και μετά), τόσο από τον Εμμ. Παπαδογιάννη όσο και από εμένα.

3. ΤΟ ΕΡΓΟ & ΕΓΩ

Στο σημείο αυτό, θα ανασκοπήσω σύντομα το ιστορικό του όλου έργου που ανέλαβα, και θα αναφερθώ στον ρόλο μου σε αυτό.

Το 2005, ένας καλός φίλος μού συνέστησε το ενορατικό αυτό έργο, το οποίο αρχικά περιλάμβανε τα οκτώ βιβλία που είχαν κυκλοφορήσει διαδοχικά από το 1995 έως το 1999, θεωρώντας ότι θα βρω δομημένα και επεξηγημένα πολλές απαντήσεις που έψαχνα. Απαντήσεις σε ερωτήματα και προβληματισμούς που ως ιατρός και ειδικότερα ως νευρολόγος αντιμετωπίζω με τους συνανθρώπους μας, αλλά και που οι περισσότεροι από εμάς -άνθρωποι όλοι μας!-αντιμετωπίζουμε σε λίγες ή πολλές στιγμές της ζωής μας, ιδίως στις πιο δύσκολες, κατά τις οποίες μας πνίγουν τόσα και τόσα «γιατί».

Η επιθυμία να συμμετάσχω σε αυτό το έργο προέκυψε σταδιακά μέσα στα πρώτα χρόνια γνωριμίας μου με το έργο, πολλά χρόνια πριν το 2014 που τηλεφώνησα στο σπίτι του Εμμ. Παπαδογιάννη για να του το ζητήσω καινά του το παρουσιάσω, εμπλουτισμένο και αναπλασμένο, ως ολοκληρωμένη πρόταση. Τότε είναι που έμαθα ότι είχε αποβιώσει το 2004. Χαίρομαι που ο γιος του Γρηγόρης Παπαδογιάννης μου εμπιστεύτηκε το έργο για να το επανεκδώσω.

Η ανάγκη εμπλουτισμού του κειμένου των οκτώ αρχικών βιβλίων προέκυψε από τη συνήθειά μου ως επιστήμονα να προβάλλω καλοπροαίρετη δυσπιστία και δημιουργικό προβληματισμό σε κάθε πηγή γνώσης που συναντώ. Εξάλλου και γενικότερα, όσον αφορά θέματα που με ενδιαφέρουν, αποτελεί προσωπική μου συνήθεια αφενός να στηρίζομαι στα λεγόμενα ή γραφόμενα άλλων, αφετέρου να προσπαθώ, όσο δύναμαι, να μην επαναπαύομαι στη γνώμη τους, όποιοι και αν είναι αυτοί που τη διατυπώνουν. Έτσι, οδηγήθηκα σε πολύχρονη έρευνα φιλολογικών, φιλοσοφικών, θεολογικών και επιστημονικών πηγών που έχουν πιστοποιηθεί τόσο από τους συνανθρώπους μας όσο και από τον χρόνο, από τις οποίες παρέθεσα κάποιες λίγες.

Θέλησα, επίσης, να βελτιώσω τη γλώσσα του κειμένου, αλλά με ευλαβική προσοχή ώστε να μην υπάρξει η παραμικρή αλλοίωση στην απόδοση των αρχικών κειμένων.

Στον πρόλογο του ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ – Οκτώ Βιβλία Αλήθειας περιγράφω λεπτομερώς τις πτυχές της πολύχρονης ενασχόλησής μου για ανάπλαση, ενώ στον πρόλογο του Ουράνια Θαύματα -Κρυμμένες Αλήθειες συνοψίζω την πορεία αυτή και την εμπλουτίζω με τη γνωριμία που έκανα πλέον το 2018 με τη Σ.Σ., την ενορατική πηγή του μεγαλύτερου μέρους του έργου που εκδώσαμε ο Εμμ. Παπαδογιάννης και εγώ, σε διαφορετικό χρόνο. Τέλος, στον πρόλογο του δέκατου βιβλίου, Ελπίδες μέσα από Αλήθειες, αναφέρομαι κυρίως στην ανάγκη, ως ψυχοσωματικές οντότητες που είμαστε οι άνθρωποι, να εμβαθύνουμε στη γνώση της ίδιας της ψυχής μας.

Θεωρώ ότι το ουσιαστικό κέρδος που είχα από το ότι για 12 χρόνια, από το 2005 μέχρι και το 2018, δεν γνώρισα προσωπικά κανέναν από τους αρχικούς συντελεστές των οκτώ πρώτων βιβλίων, είναι ότι «υποχρεώθηκα» να επικεντρωθώ με επιμονή στην ουσία του τι γράφεται σε αυτά, χωρίς αυτό να επισκιαστεί από το πώς ακριβώς γράφτηκαν ή την άγνωστη σε μένα (όπως και σε όλους) προσωπικότητα αυτών που τα έγραψαν.

Για εμένα, ως ιατρό, η καθημερινή επαφή με την ασθένεια και τον θάνατο -δύο καταστάσεις που καθεμιά σε διαφορετικό βαθμό μάς στερούν αυτά που θεωρούμε ως υγιή θέλω μας, και με τα οποία πορευτήκαμε μέχρι να διακοπεί η ικανοποίησή τους σ’ εμάς ή σε ανθρώπους στο περιβάλλον μας- είναι μια βασική αιτία αναζήτησης της αλήθειας περί αυτών και, κατά προέκταση, ενασχόλησής μου με το έργο αυτό. Διότι αντιλαμβάνομαι και αποδέχομαι ότι αφορούν όχι μόνο εμένα προσωπικά, αλλά και τους ανθρώπους που απευθύνονται σε μένα και καλούμαι να βοηθήσω, έκαστον κατά τις ψυχικές – σωματικές ανάγκες του και κατά τις δυνάμεις και δυνατότητές μου.

Συνεπώς, θεωρώ ότι η ουσιαστική γνωριμία μας με το πρώτο και βασικότερο μέρος της ψυχοσωματικής μας υπόστασης, την ψυχή, είναι απαραίτητη για να ζούμε δικαιώνοντας τις δικές μας, πρωτίστως, προσδοκίες. Και αναφέρομαι τόσο στις προσδοκίες που έχουμε συνειδητά όσο και σε αυτές που κρύβονται μέσα μας και αγωνιούν να φανερωθούν.

4. ΤΟ ΔΩΔΕΚΑΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ «ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ »

Τα κεφάλαια που περιέχονται στο παρόν Δωδέκατο Βιβλίο είναι κεφάλαια που συλλήφθηκαν και γράφτηκαν από τη δεύτερη εβδομάδα του Μαρτίου 2020 έως και το τέλος του Σεπτεμβρίου 2021. Αυτός ορίστηκε να είναι ο κύκλος αυτού του βιβλίου, δηλαδή να ξεκινά συγχρόνως με την εγκαθίδρυση της πανδημίας στην Ελλάδα και να καλύπτει μεγάλο μέρος της αρχικής φάσης της, δίνοντας για την κάλυψη των επόμενων διαθέσιμων κεφαλαίων τη σκυτάλη στο Δέκατο Τρίτο Βιβλίο, για τη συνέχεια του έργου.

Ήρθε, λοιπόν, η πανδημία του ιού και έγινε εφαλτήριο της αποκάλυψης πολλών ηθοπνευματικών εκκρεμοτήτων των ανθρώπων. Με την πανδημία ήρθε το ενδεχόμενο του θανάτου και, για κάποιους, ο ίδιος ο θάνατος. Έτσι, ενδόμυχοι φόβοι περί αρρώστιας και θανάτου αποκαλύφτηκαν, εξωτερικεύτηκαν και διαμόρφωσαν ένα νέο παγκόσμιο κοινωνικό δεδομένο, σε συνδυασμό πλέον και με φόβο προκαλούμενο από άλλους ανθρώπους ως προς τις ευθύνες της ανθρωπότητας για την πανδημία και τη διαχείρισή της.

Στη νέα κοινωνική πραγματικότητα η προτεραιότητα δόθηκε στην επιβίωση και στην αποφυγή αρρώστιας και ενδεχόμενου θανάτου. Μέχρι η επιστημονική κοινότητα να διαθέσει κάποια φαρμακευτικά σκευάσματα, οι κοινωνίες οχυρώθηκαν στα κράτη τους, στις πόλεις τους, στα σπίτια τους, κρυβόμενες με φόβο από το «αναπάντεχο» αυτό κακό που «τυχαία» εμφανίστηκε στον κόσμο.

Με την έναρξη διάθεσης φαρμακευτικών σκευασμάτων για την αντιμετώπιση του ιού, που από άλλους θεωρήθηκαν «αποδεδειγμένα ασφαλή και απαραίτητα για όλους» και από άλλους «αποδεδειγμένα μη επαρκώς ασφαλή και απαραίτητα για μερικούς», στα δεινά των κοινωνιών προστέθηκε, εμφανέστερα πλέον, ένας διαρκώς εντεινόμενος κοινωνικός διχασμός, καθώς κάθε πλευρά είχε «λογικά» επιχειρήματα να προβάλει για αυτό που θεωρεί «δικαίωμα στην υγεία», «δικαίωμα στη ζωή», «δικαίωμα στην κοινωνία», «ατομική ευθύνη», «ατομική ελευθερία», «κοινωνική συνείδηση».

Μαζί με τον ιό ο διχασμός επεκτάθηκε σε τέτοιο βαθμό που, εμφανέστερα πλέον, στον φόβο του ιού και των ενδεχόμενων συνεπειών του προστέθηκε ο φόβος μεταξύ των ανθρώπων για τις πράξεις ή την απραγία των «άλλων» λόγω του τρόπου που καθεμιά πλευρά αντιμετώπιζε το δίκιο της και το άδικο της άλλης πλευράς. Καθεμιά μερίδα ανθρώπων εναντιώθηκε με τα δικά της επιχειρήματα στους απέναντι χαρακτηρίζοντάς τους «ανεύθυνους της κοινωνίας», ενώ κάθε πλευρά πρόβαλε (και η ισχυρότερη επέλεξε να επιβάλει) την άποψή της περί των ορίων της «κοινωνικής υπευθυνότητας» και των θεωρούμενων ατομικών ορίων.

Σημειωτέων, επιλέγω εδώ για λόγους συντομίας να μην παραθέσω κάθε κοινωνική και επιστημονική πτυχή στην οποία προέκυψαν εναντιούμενες θεωρήσεις μεταξύ των ανθρώπων.

Και οι δύο πλευρές είχαν νικητές και θύματα. Για κάποιους νικητής χαρακτηρίστηκε κάποιος που δεν κόλλησε τον ιό ή που δεν νόσησε, ενώ για άλλους κάποιος που νόσησε αλλά δεν πέθανε. Για κάποιους, θύμα ήταν όποιος κόλλησε τον ιό ή νόσησε, για άλλους όποιος πέθανε έχοντας διαγνωστεί θετικός στον ιό.

Με τέτοια χαώδη διαφορά στην προσέγγιση και στη θεώρηση των ατομικών και κοινωνικών προτεραιοτήτων, και λαμβάνοντας υπόψη και την πόλωση που εγκαθιδρύθηκε, είναι σαφές ότι είναι στην παρούσα φάση καταδικασμένη κάθε ενωτική προσπάθεια ανάλυσης της πραγματικότητας και της ατομικής και κοινωνικής συμπεριφοράς μας, όταν αυτή προέρχεται μόνο από αναλύσεις άλλων και χωρίς διευρυμένη και αδογμάτιστη ατομική έρευνα και εμβάθυνση στις πραγματικότητες που η Ζωή αποκάλυψε. Γιατί ο «άλλος» που θα ασχοληθεί να αναλύσει το θέμα είναι είτε για κάποιους «φοβικός» και «τυφλωμένος από τον φόβο του» είτε, για κάποιους άλλους, «απερίσκεπτος» και «ατομικά και κοινωνικά ασυνείδητος».

Μέσα σε αυτή την πόλωση που δημιουργήθηκε, πόσοι ήταν αυτοί που άδραξαν την ευκαιρία να δουν την πνευματική διάσταση των πραγματικοτήτων που η Ζωή αποκάλυψε; Πόσοι αναζήτησαν τη συνείδηση πιο ουσιαστικά από χαρακτηρισμούς των «άλλων» ως «ασυνείδητους» ή «μη συνειδητοποιημένους στο γίγνεσθαι και την ενδεχόμενη πραγματικότητα του θανάτου»; Πόσοι άδραξαν την ευκαιρία να αναρωτηθούν από πού προέρχεται το «κεκτημένο δικαίωμα» της υγείας και της ελευθερίας της βούλησης και της ίδιας της ζωής; Πώς, από πότε και γιατί αυτά θεωρούνται κεκτημένα δικαιώματα; Πόσοι αναρωτήθηκαν γιατί γεννήθηκαν, γιατί υπάρχουν, γιατί κάποτε θα πεθάνουν; Πόσοι αναρωτήθηκαν γιατί ζουν και γιατί δεν πέθαναν ήδη σε κάποια άλλη «τυχαία» συγκυρία ή, όπως εκατομμύρια συνάνθρωποι μας, στην πανδημία αυτή; Γιατί, άραγε, είμαστε θνητοί και θα πεθάνουμε, υπάρχει βιολογικός ή θεολογικός λόγος για τη θνητότητα; Γιατί υπάρχουν ιοί και μικρόβια στη Φύση; Γιατί υπάρχουν πανδημίες στην ιστορία της ανθρωπότητας; Γιατί υπάρχουν αρρώστιες; Γιατί η οδύνη του «πρόωρου χαμού» ή αυτή των γηρατειών; Γιατί είμαστε τόσο διαφορετικοί οι άνθρωποι μεταξύ μας, ενώ φαινόμαστε τόσο ίδιοι;

Ανάμεσα στους πιστεύοντες σε έναν Θεό, πόσοι αναζήτησαν γιατί «ο Θεός θέλησε» κάποιοι «καλοί» και «πιστεύοντες» να αποβιώσουν ενώ άλλοι να επιβιώσουν; Ως προς τους «κακούς» που αποβιώνουν, βολεύει κάποιους η μετατροπή του καλού και αγαθού Θεού σε τιμωρό και εκδικητή που στερεί την επιβίωση. Όσο για τους «κακούς» που ο Θεός αφήνει να ζουν και να καταδυναστεύουν τους άλλους, η απορία υφίσταται αναλλοίωτη για τον κόσμο στους αιώνες: Γιατί να υπάρχει το Κακό, γιατί να υπάρχουν κακοί;

Ανάμεσα στους μη πιστεύοντες σε κανέναν Θεό ή σε ανάμειξη του Θεού στα όσα συμβαίνουν στον πλανήτη και στην ανθρωπότητα, πόσοι αναρωτήθηκαν για τη θεωρούμενη «τυχερή τύχη» τους και την «ατυχή τύχη» των «άλλων», χωρίς να περιορίζουν την όποια θεώρησή τους στην αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα των μέτρων προστασίας ή τις παροχές της επιστήμης, που όμως για άλλους συνανθρώπους τους αποδείχθηκαν ανεπαρκή μέσα επιβίωσης; Γιατί η επιστήμη μπόρεσε να σώσει τόσους ηλικιωμένους που προσβλήθηκαν από τον ιό έχοντας πολλές συννοσηρότητες και δεν μπόρεσε να σώσει νέους χωρίς «υποκείμενη νόσο» και με αθλητικό υπόβαθρο;

Γεγονός είναι ότι πολλοί ένιωσαν απογοητευμένοι από τον Θεό, θεωρώντας ότι δεν τους συμπαραστάθηκε και ότι πολλά κακά «επέτρεψε», και άλλοι πολλοί και από την επιστήμη που άργησε να παράσχει βοήθεια και η βοήθεια αυτή αποδείχτηκε λιγότερη αποτελεσματική του θεμιτού. Θεωρώ, επίσης, ότι δύναται κανείς να πει και ότι όλοι οι άνθρωποι ένιωσαν απογοητευμένοι, έως και προδομένοι, από τους ίδιους τους συνανθρώπους τους, συχνά οικείους τους και αγαπημένους για μια ζωή.

Όμως, αφενός έχοντας μεταθέσει ευθύνες και απογοητεύσεις αλλού και, αφετέρου, ενώπιον του πραγματικά υφιστάμενου και εγγύτερα αντιληπτού ενδεχόμενου να προσβληθούν από τον ιό και να αποβιώσουν -χωρίς «κανένας Θεός» και «καμιά επιστήμη ή επιστήμονας» να τους εγγυώνται την ατομική τους «σωτηρία»-, άραγε, πόσοι απογοητευτήκαν από τον ίδιο τον εαυτό τους, όταν δεν μπορούν να απαντήσουν με ουσία στα ερωτήματα «γιατί γεννήθηκα, γιατί υπάρχω, γιατί ζω», «γιατί αρρωσταίνω», «γιατί πεθαίνω»; Οι όποιες ατομικές απαντήσεις γίνονται πιο δύσκολες όταν τα ερωτήματα τίθενται κατά τρόπο που να προσβάλλει το θεωρούμενο ως κεκτημένο δικαίωμα στη ζωή: «Γιατί εσύ να μην αρρωστήσεις;», «γιατί εσύ να μην πεθάνεις (ακόμη);», «γιατί εσύ να έχεις την τύχη να ζεις;».

Πόσοι εμβάθυναν στο λεγόμενο «τυχαίο» (με το «τυχερό» και το «άτυχο» που ενέχει), πόσοι στη «μοίρα» και το «πεπρωμένο»;

Με την ψυχολογία (ψυχολογία) όλων επηρεασμένη από την πανδημία και όλα όσα έφερε, πόσοι ασχολήθηκαν με την ψυχή ή τον λόγο της ψυχής, πέραν της ενασχόλησης και αναφοράς στο πώς αισθάνονται εξαιτίας των κοινωνικών αλλαγών που επήλθαν;

Ακόμη και στην εποχή μας τα εξής παράδοξα συμβαίνουν και αφήνονται και αυτά «στην τύχη τους» να παρατείνονται για τους περισσότερους ανθρώπους, παρά το έναυσμα για έναρξη ουσιαστικής αυτογνωσίας που προσφέρουν οι προκλήσεις επιβίωσης και συμβίωσης των ανθρώπων: η άγνοια, η άγνοια ότι κάποιος έχει άγνοια, η άγνοια της ατομικής ωφέλειας από την άρση της άγνοιας στου καθενός, πρωτίστως, τη ζωή, και η ποικιλόμορφη ενεργητική ή παθητική άρνηση να διαθέσουν οι άνθρωποι τον εαυτό τους στην άρση της άγνοιάς τους.

Στα παραπάνω βολεύει ότι, σύμφωνα με τη θεοποιημένη επιστήμη της στατιστικής, ούτε οι περισσότεροι από τους διπλανούς μας ασχολούνται με αυτά τα «αναπάντητα θέματα» ούτε έχουν κάποιο στατιστικά μετρήσιμο κέρδος από τέτοιες ενασχολήσεις. Ακόμη και η σημερινή επιστήμη, παρά τις απίστευτες και ορατές προόδους της σε πάρα πολλούς τομείς, διχάζεται όλο και περισσότερο όσον αφορά την ψυχή, την οποία αδυνατεί από μόνη της να ορίσει και να κατανοήσει.

Έτσι, ενώ όλο και περισσότεροι άνθρωποι κατανοούν βιωματικά την ψυχοσωματική ενότητα στην υγεία και στην ασθένεια, ενώ δισεκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν στην ύπαρξη ψυχής και κάποιας μεταθανάτιας «τύχης» της, οι περισσότεροι προτιμούν να κρυφτούν από την άγνοιά τους και να την καλύψουν με κάποια δικαιολογία, με την ίδια απλότητα και αίσθημα έστω σχετικής επάρκειας που έχουν όταν «κρύβονται» απομονωμένοι από τη μολυσμένη από τον ιό κοινωνία και όταν καλύπτουν το πρόσωπο τους, ακόμα και μόνοι ευρισκόμενοι σε ιδιωτικούς χώρους.

Θεωρώ ότι μετά την εξερεύνηση της ψυχοσωματικής ενότητας ως προς την υγεία και τους παράγοντες που την συντηρούν ή την επιβαρύνουν, έχει κάποτε νόημα και η γνωριμία και αποδοχή του θανάτου ως σωτηριακού και λυτρωτικού γεγονότος που επιβάλλεται από την ίδια την Αλήθεια της Πραγματικότητας της Ζωής.

Αναμφίβολα, για την έρευνα περί ψυχής απαιτείται πέραν των θεωρήσεων της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής και διείσδυση σε άλλους χώρους, όπως μεταξύ άλλων η θεολογία και η φιλοσοφία, και η σύζευξη των ανθρωπιστικών επιστημών με τα επιστημονικά δεδομένα των θετικών επιστημών (ιδίως της βιολογίας και της φυσικής). Είναι δε λυπηρό ότι η ίδια η υψηλή έννοια της επιστήμης, η οποία μέσα από όλες τις πτυχές της συμβάλλει και αυτή στην κατανόηση της αλήθειας της πραγματικότητας, έχει από κάποιους απολύτως ταυτιστεί με τους επιστήμονες με τον ίδιο τρόπο που η θεολογία ταυτίστηκε με τους θεολόγους και η φιλοσοφία με φιλοσόφους.

Η σειρά βιβλίων ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ, στο σύνολο της, διερευνά την ανθρώπινη ύπαρξη-οντότητα διαχρονικά, στην ψυχοσωματική και πνευματική της διάσταση. Αυτό, μετά από ένα σημείο, είναι αδύνατον να γίνει χωρίς την κατανόηση της «Μεγάλης Πραγματικότητας» του κόσμου στον οποίο ζούμε, του ορατού και του αοράτου. Έτσι, το έργο μάς οδηγεί και σε άλλες διαστάσεις της πραγματικότητας που όλοι διαχρονικά βιώνουμε, αλλά κανείς μας δεν δύναται από μόνος του να γνωρίζει ή να κατανοεί επαρκώς.

Μέσα από τον εμπλουτισμό της γνωριμίας με την Αλήθεια, ο πηγαία ενδιαφερόμενος ερευνητής της ίδιας του της ζωής δύναται να γνωρίσει ότι στην ουσία ούτε ο Θεός τον πρόδωσε ούτε οι θρησκείες ούτε η επιστήμη ούτε οι άνθρωποι, αλλά η ελλιπής του γνώση και νόηση περί των παραπάνω και, κυρίως, περί του εαυτού του.

Το βιβλίο αυτό δύναται να διαβαστεί και χωρίς να είναι απαραίτητη η ανάγνωση των άλλων βιβλίων της σειράς για μια αρχική κατανόησή του. Ως προς όλα τα βιβλία και όλα τα κεφάλαια της σειράς ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ ο αναγνώστης προτρέπεται και ενθαρρύνεται στην «τυχαία» επιλογή του κειμένου ανάγνωσης κάθε διαφορετική ημέρα, σε οποιαδήποτε σελίδα ανοίγει κανείς οποιοδήποτε από τα βιβλία αυτά.

Στο παρόν Δωδέκατο Βιβλίο συνεχίζουν να παρέχονται κεφάλαια των οποίων το περιεχόμενο συμπληρώνει τόσο τη γνώση όσο και την αυτογνωσία που παρέχεται στα προηγούμενα βιβλία. Αν και ο κορμός της θεματολογίας είναι κοινός σε όλα τα βιβλία της σειράς, ωστόσο, σε όλα τα κεφάλαια παρέχεται μια διαφορετική εμβάθυνση ή διεύρυνση των θεμάτων που έχουν αναλυθεί και αλλού, οπότε θα ήταν και επιπόλαιο να περιοριστεί κανείς στην επιφανειακή διαπίστωση κάποιων κοινών σημείων μεταξύ κεφαλαίων και βιβλίων της σειράς. Επίσης, στο παρόν έργο γίνονται πλέον σαφείς νύξεις και δίνονται πνευματικές εξηγήσεις για την πανδημία καθαυτή, η οποία ως γεγονός ανατροπής της ζωής μας είχε προαναγγελθεί με ολοένα μεγαλύτερη έμφαση και στα προηγούμενα βιβλία της σειράς. Μια διαφορά από τις εκδόσεις των προηγούμενων βιβλίων της σειράς είναι ότι κρίθηκε σκόπιμο να αναγραφεί και η ακριβής ημερομηνία που γράφτηκε κάθε κεφάλαιο σχετιζόμενο με την πανδημία, ώστε ο ενδιαφερόμενος να κάνει συσχετίσεις με τα τεκταινόμενα εκείνης της περιόδου.

Τονίζεται ότι στόχος της σειράς δεν ήταν και δεν είναι η καθαυτό προαναγγελία συμβάντων με τρόπο που να οδηγήσει σε βολικούς και «βολεματικούς» επιβιωτικούς και συναισθηματικούς ελιγμούς, αλλά η συνεισφορά και ενίσχυση στον ατομικό αγώνα καθενός όχι για επιβίωση, μα για ζωή με ουσία σε έναν ολόκληρο κόσμο που πάντα είχε, έχει και θα έχει και άλλους συμπορευόμενους.

Το έργο αυτό προσφέρει μια επικαιροποιημένη κατανόηση της ψυχής και του νου και των εκδηλώσεών τους και, παρόλο που σε μεγάλο βαθμό είναι ενορατικά δοσμένο, τελικά ως περιεχόμενο επιβεβαιώνεται επαρκώς μέσα από βιώματα όλων μας, των καθημερινών ανθρώπων, ιδίως στις εποχές παρακμής και δοκιμασίας που ζούμε.

Μια αισιόδοξη επισήμανση που μας δίνεται και, κυρίως, μας επεξηγείται μέσα από το σύνολο της σειράς ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ είναι ότι, όπως η έως τώρα εξέλιξη του κόσμου, των ειδών και του ανθρώπου δεν είναι τυχαία, έτσι και το μέλλον τους δεν είναι τυχαίο, είτε το ατομικό είτε το καθολικό. Ούτε τυχαίο αλλά ούτε και μοιραία προκαθορισμένο.

Ο Εμμ. Παπαδογιάννης γράφει: Αυτό το βιβλίο αφορά και τον άπιστο και τον αμφιβάλλοντα, και τον πιστό και τον εύπιστο. Τον άπιστο για να πιστέψει, τον αμφιβάλλοντα για να εγκαταλείψει κάθε αμφιβολία, τον πιστό για να εδραιώσει την πίστη του και τον εύπιστο για να επανακτήσει την αίσθηση του μέτρου. Θα συμπλήρωνα γράφοντας ότι απευθύνεται σε καλοπροαίρετους ερευνητές της αλήθειας, που δεν ικανοποιούνται στην όποια πίστη και στο οποιοδήποτε πιστεύω τους χωρίς ειλικρινή διάθεση προσωπικής έρευνας για την ουσία και την αλήθεια της ύπαρξής τους, όπως και των βιωμάτων των δικών τους και των συνανθρώπων τους. Όμως, ας μη συγχέεται η καλή προαίρεση με την αφέλεια και την ανοησία. Συνιστώ σε όλους, όπως εξάλλου κάνω και εγώ για τόσα χρόνια, να διατηρούν ή και να επαυξάνουν τις επιφυλάξεις τους, αλλά όμως συγχρόνως και να επαυξάνουν το πεδίο και βάθος διερευνήσεων της πραγματικότητας.

Το έργο αυτό έρχεται να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε και να συζεύξουμε τις δικές μας γνώσεις και εμπειρίες με αυτές των συνανθρώπων μας και του όλου κόσμου που συλλαμβάνουμε – και, επίσης, να διευρύνει τα ατομικά μας όρια σύλληψης του κόσμου αυτού. Μέσα από αυτό το έργο παρέχεται η δυνατότητα για μια αναβαθμισμένη, πάντα βέβαια ελλιπή, κατανόηση του Όλου και της προσωπικής μας θέσης μέσα σε αυτό. Αναμφισβήτητα, όλα όσα γνωρίζουμε δεν είναι, τελικά, παρά αποσπάσματα της μεγάλης συγκεκαλυμμένης Αλήθειας που αποκαλύπτεται σταδιακά, ανάλογα με τη νοητική δεκτικότητα του ανθρώπου και της κάθε εποχής.1 Φαίνεται ότι η Αλήθεια δεν επιθυμεί να παραμείνει κρυφή. Για να δεχτούμε όμως την Αλήθεια, χρειαζόμαστε μεγάλη προετοιμασία και, κυρίως, μεγάλη νοητική ανάπτυξη. Ο άνθρωπος, τελικά, καλείται να γνωρίσει τον εαυτό του, τα γύρω από τον εαυτό του και τα πέρα από τον εαυτό του!

5. ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Στον ιστότοπο του έργου (www.truthlegacybooks.gr) διατίθενται ελεύθερα προς ανάγνωση τα κείμενα των πρώτων βιβλίων αυτής της σειράς. Θεωρώ ότι αυτό διευκολύνει κάποιους ανθρώπους που έχουν δυσκολία να διαβάσουν τα κείμενα των οκτώ πρώτων βιβλίων στον τόμο ΑΦΘΑΡΤΑ & ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ — Οκτώ Βιβλία Αλήθειας, λόγω του περιορισμού που υπήρχε στο μέγεθος των γραμμάτων εκτύπωσης προκειμένου ο τόμος να μην είναι ακόμα μεγαλύτερος. Αντίθετα, στην ηλεκτρονική μορφή δύναται κανείς να μεγεθύνει τα γράμματα όσο χρειάζεται για μια άνετη ανάγνωση.

Επίσης, ανακοινώνουμε ότι η μετάφραση του παρόντος έργου στα αγγλικά έχει ήδη ξεκινήσει και συνεχίζεται. Ήδη κάποια από τα βιβλία της σειράς κυκλοφορούν στον διεθνή χώρο και μπορούν να αποκτηθούν μέσα από το διαδίκτυο.

6. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Θα ήθελα για άλλη μία φορά να ευχαριστήσω θερμά όλους όσοι συνέβαλαν, έκαστος με τον τρόπο του, να παρουσιάσω τόσο αυτό το βιβλίο όσο και όλο το έργο, που δεν θα ήταν ακριβώς αυτό που είναι χωρίς τη συμβολή του καθενός τους.

Ευχαριστώ, όπως πάντα, την οικογένειά μου για τη συμβολή της στη δυνατότητά μου να ασχοληθώ με το έργο αυτό.

Ευχαριστώ και τιμώ ιδιαίτερα τη Σ.Σ., της οποίας η παρουσία και η θέληση αποτελούν τις βάσεις στις οποίες στηρίχτηκα για τη συνέχιση αυτού του έργου.

7. ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ

Ελεύθερος είναι εκείνος ο νους που έχει απελευθερωθεί μέσα στην Αλήθεια, αυτή την αλήθεια που πήραν τα πνευματικά του κύτταρα μέσα από τη νόησή του και τις επιδιώξεις των εμπειριών του. Πραγματικά ελεύθερος είναι εκείνος ο νους που εμπλουτίστηκε στην Αλήθεια με μεταβολή των κραδασμών της νόησής του μέσα στη ροή της νόησης στον χρόνο. Πραγματικά ελεύθερος είναι εκείνος ο νους που υπερυψώθηκε στην κορυφή της διάκρισης και έλαβε την πνοή εκ της Πύλης της Νόησης.

Πραγματικά ελεύθερος είναι ακόμα και εκείνος ο νους που κάνει κακή χρήση της ελεύθερης βούλησής του και απομακρύνεται από τη μεγάλη Δημιουργική Πνοή και από τη Δημιουργική Δύναμη και από τη Δημιουργική Ενέργεια και από τη Δημιουργική Ενότητα και από τη Δημιουργική Σύμπνοια – πλην όμως, η ελευθερία του είναι δουλεία, διότι εμποδίζει την εξέλιξή του.

Η απόλυτα ελεύθερη διάθεση της βούλησης είναι απόλυτα σεβαστή, έστω και αν δεν είναι αποδεκτή από τον Άγιο Πατέρα, διότι Εκείνος είναι η Ελευθερία, Εκείνος ελευθερώνει, Εκείνος πάσχει να αναγάγει τη γήινη οντότητα στους ελεύθερους Φωτεινούς Ουρανούς Του.2

Ευχαριστούμε!

Αθήνα, Ιούλιος 2022

Ευθύμιος Χαρ. Μικρόπουλος