07.01 | Πρόλογος – Βιβλία Αλήθειας – Truth Legacy Books

1. Πρόλογος

ΒΙΒΛΙΟ ΕΒΔΟΜΟ: ΕΒΔΟΜΗ ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ

A- A A+

Μὲ βήματα σύντομα ἀλλὰ σταθερά, εἰσερχόμαστε στὸ ἕβδομο βιβλίο, ἕνα βιβλίο ἀποκαλυπτικὸ καὶ ἄκρως ἐνδιαφέρον.

Σὲ αὐτὸ ἐκτυλίσσεται ὁ Θεῖος Ὁραματισμός, ἀναλύεται τὸ Μεγάλο Σχέδιο καὶ ἀποκαλύπτεται ὁ χρόνος τῆς ὑλοποίησής του, ὁ χρόνος ὅπου ὅραμα καὶ πραγματικότητα θὰ ταυτιστοῦν.

Ἕνα θεϊκὸ ὄνειρο, προαιώνιο, ἕνας σχεδιασμὸς θεϊκός, βρίσκουν τὴν ἔκφρασή τους στοὺς καιρούς μας.

Ἕνας ὕμνος γιὰ τὴ Δημιουργία, ἕνας ὕμνος γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἕνας ὕμνος γιὰ ὅλα τὰ ὄντα. Μιὰ οὐράνια μελωδία συνοδεύει τὴν ἀνοδικὴ πορεία τῶν ὄντων, τὴν ἀνάπλαση καὶ ἀναμόρφωσή τους. Πνεῦμα θεϊκὸ καθοδηγεῖ αὐτὴ τὴν ἀνάβαση μέχρι τὸ ἔσχατο τέρμα, τὴν κορυφὴ τῆς Πυραμίδας, ἕνα τέρμα προκαθορισμένο καὶ προδιαγεγραμμένο ἀπὸ τὸν Δημιουργό.

Τὸ ἕβδομο βιβλίο δίνει χωρὶς μεθοδεύσεις τὶς μελλοντικὲς εἰκόνες, προδιαγράφει τὰ μέλλοντα νὰ συμβοῦν καί, συγχρόνως, μὲ διδαχὲς καὶ παραινέσεις μᾶς καλεῖ νὰ συμμετάσχουμε ἐνεργὰ στὶς διαδικασίες ποὺ θὰ ἐπακολουθήσουν στὴν ἑπόμενη χιλιετηρίδα.

Καὶ ἂς μὴ σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι ἡ πρόσκληση δὲν τὸν ἀφορᾶ λόγω τῆς περιορισμένης διάρκειας τοῦ βίου του. Δὲν θὰ πρέπει νὰ τὸ σκεφτεῖ γιατὶ, ὅπως γνωρίζουμε, ἡ ζωὴ συνεχίζεται καὶ μετὰ τὸν θάνατο, συνεχίζεται σὲ ἕνα διαφορετικὸ συνειδησιακὸ ἐπίπεδο καὶ εἶναι ἀπὸ κάθε πλευρὰ μιὰ ζωὴ ἀνώτερη ἀπὸ αὐτὴν ποὺ βιώνουμε τώρα. Συνεπῶς, εἴτε βρισκόμαστε στὴ Γῆ εἴτε κάπου ἀλλοῦ, ἡ συμμετοχή μας στὶς ἐρχόμενες ἀλλαγὲς εἶναι πάντοτε δυνατή, ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσουμε.

Προσέξτε ὅμως, μὴν προσπαθήσετε νὰ εἰσέλθετε στὸν καινούριο κόσμο μὲ τὴν ψυχρὴ λογικὴ τοῦ ἀνθρώπου, γιατὶ ἡ λογικὴ αὐτὴ θὰ σᾶς περιορίσει στὸν ὁρατὸ κόσμο ὅπου ζεῖτε καὶ θὰ ἐξακολουθήσετε νὰ ζεῖτε χωρὶς ὁραματισμούς, χωρὶς ἐλπίδα. Γιὰ νὰ κατανοήσετε τὰ ἐπερχόμενα, προτάξτε τὴν ψυχή σας καὶ ἀφῆστε τη νὰ ἀνακαλύψει τὸν δικό της κόσμο. Τότε καὶ μόνο τότε ὁ ἀόρατος κόσμος θὰ ἔρθει κοντά σας καὶ θὰ σᾶς ἀποκαλύψει τοὺς κρυμμένους θησαυρούς, τὴ χαρὰ τῆς ζωῆς καὶ τὴν ἁρμονία τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Ὁ Νέος Ἄνθρωπος, ὁ ἄνθρωπος τοῦ 21ου αἰώνα, εἶναι προορισμένος νὰ ξεπεράσει τὰ ὅρια ποὺ εἶχαν θέσει μέχρι σήμερα ἡ φιλοσοφικὴ ἐνατένιση καὶ ἡ ἐπιστήμη ὡς ἐννοιολογικὸ προσδιορισμὸ τῆς ὕπαρξής του. Ὁ καθένας θὰ ἀρχίσει νὰ ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὁ δυναμισμὸς καὶ ἡ ὁλότητα τοῦ Σύμπαντος ἀποτελοῦν ἕνα ἀδιαχώριστο ἑνιαῖο ὀργανικὸ σύνολο καὶ ὅτι μέρος τοῦ συνόλου αὐτοῦ ἀποτελοῦν καὶ ὅλα τὰ ὄντα.

Ὅπως περιγράφεται στὸ ἕβδομο βιβλίο, ἡ ἐπὶ τῆς Γῆς ζωὴ καὶ εἰδικὰ ὁ ἄνθρωπος εἰσέρχον- ται στὸ ἐξελικτικὸ ἐκεῖνο στάδιο ποὺ θὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ ἀποκτήσουν πλήρη συνείδηση τῆς ὕπαρξής τους.

Ὁ ἄνθρωπος, μετουσιώνοντας τὶς ἐμπειρίες ποὺ βίωσε στὸν χωροχρόνο καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς παραμονῆς του στὴ Γῆ, θὰ ξεπεράσει τὴ νηπιακὴ ἡλικία ποὺ διέρχεται τώρα καὶ θὰ θρέψει τὴν ψυχή του μὲ «οὐσίες» ἱκανὲς νὰ μεταβάλουν τὴ φυσική του ζωὴ σὲ μιὰ ζωὴ συνεργασίας πνεύματος καὶ ὕλης. Ἀκριβῶς αὐτὲς οἱ ἐμπειρίες, συνδυαζόμενες μὲ ἐκεῖνες τοῦ ἀνώτερου κόσμου, θὰ ἀπορροφηθοῦν βαθιὰ μέσα στὴν ψυχή του καὶ θὰ ξυπνήσουν στὸν ἄνθρωπο τὴν ἐπιθυμία γιὰ μιὰ ζωὴ διαφορετική, μιὰ ζωὴ ποὺ μὲ σιγουριὰ καὶ ἀσφάλεια θὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν παλιά του κοιτίδα, στὴν ἀρχαία μακαριότητα.

Φυσικά, μιὰ τέτοια μεταλλαγὴ στὴν οὐσία τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ στὴν ψυχή, θὰ συνεπάγεται μιὰ ὁλοκληρωτικὴ ἀλλαγὴ τοῦ ἀνθρώπου, μιὰ ἐσωτερικὴ συγκέντρωση δύναμης καὶ ἐνέργειας ποὺ θὰ προσδίδει στὸ σῶμα μιὰ ἰδιαιτερότητα, ἕνα δικό του φῶς.

Μὲ τὴν εἴσοδο τοῦ 21ου αἰώνα ἀρχίζει ὁ δρόμος γιὰ τὴν ἐπιστροφή, ἀρχίζει ἡ ἀνάβαση τῆς Πυραμίδας. Τὰ ὄντα, γενικὰ καὶ ἀδιακρίτως, χωρὶς δική τους προσπάθεια –μὲ μόνη τὴ Θεία Βούληση καὶ εὐσπλαχνία–, θὰ ἀναδομηθοῦν, δηλαδὴ θὰ ὁδηγηθοῦν σὲ διαφορετικὰ ἐπίπεδα ἀπὸ ἐκεῖνα ὅπου βιώνουν τώρα.

Ὁ ἄνθρωπος, εἰδικά, ἀποδέκτης καὶ αὐτὸς τῆς Θείας εὐσπλαχνίας, μὲ τὴ δική του προσπάθεια θὰ εἰσχωρήσει σὲ νέους κόσμους, θὰ ἀνέλθει ὅλα τὰ γήινα ἐπίπεδα καὶ θὰ βρεθεῖ στὴν κορυφὴ τῆς Πυραμίδας, στὸν χῶρο τῆς οὐσιαστικῆς ὕπαρξης, στὸν χῶρο ποὺ θὰ τοῦ ἀνήκει – ἀφοῦ ἡ ἄνοδός του σὲ αὐτὸν θὰ ἀνταποκρίνεται στὴν προσπάθειά του γιὰ γνώση καὶ κατανόηση αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ χώρου.

Στοὺς ἐρχόμενους καιροὺς θὰ ἀποκαλυφθεῖ στὸν ἄνθρωπο κάποιο βασικὸ κλειδὶ ποὺ ἔχει χαθεῖ στὰ βάθη τῆς ἱστορίας, ἕνα κλειδὶ ποὺ θὰ ἐπιτρέψει τὴν ἐπανένταξή του στὸν κοσμικὸ ρυθμὸ σὰν ἕνα ὁμότιμο καὶ ἀναγκαῖο μέλος τῆς Συμπαντικῆς Πυραμίδας, τῆς πυραμίδας ἐκείνης ποὺ τόσο προφητικὰ καὶ προνοητικὰ ἔστησαν οἱ ἄνθρωποι «ἐν τῷ μέσῳ τῆς ἐρήμου» σὰν τὸν ὑπέρτατο συμβολισμὸ τῆς ἀνθρώπινης μοίρας.

Ὅπως ἀναφέρεται στὸν πρόλογο τῶν προηγούμενων βιβλίων, ἀποκλειστικὴ πηγὴ γνώσης ὅλων ὅσα διαπραγματεύεται τὸ προκείμενο ἕβδομο βιβλίο εἶναι μιὰ ὁμάδα-σύνολο ἄυλων ὀντοτήτων ποὺ αὐτοαποκαλοῦνται «σύντροφοι», ἡ ὁποία ἔχει τὴν πρόθεση καὶ τὸν διακαὴ πόθο νὰ βοηθήσει τὸ ἀνθρώπινο γένος καὶ ἰδιαίτερα νὰ βοηθήσει τὴν ἑλληνικὴ φυλή. Ἡ βοήθεια ποὺ προσφέρεται εἶναι καθαρὰ πνευματικὴ καὶ σκοπεύει στὴν καθοδήγηση τοῦ ἀνθρώπου πρὸς ἕναν τρόπο ζωῆς, ἐδῶ στὴ Γῆ, χωρὶς φόβους καὶ φοβίες, χωρὶς ἄγχος, χωρὶς βία κ.λπ. καί, στὴ συνέχεια, στὴν προετοιμασία γιὰ τὸν «μετὰ» τὴ ζωὴ αὐτὴν κόσμο.

Περιγραφὴ τῶν Συντρόφων ὑπάρχει στὸν πρόλογο τοῦ Β΄ μέρους τοῦ Τρίτου Βιβλίου – Μηνύματα Ἀγάπης. Ἐδῶ θὰ ἐπαναλάβουμε μόνο ὅτι δέκτης τῶν «Μηνυμάτων τῶν Συντρόφων» εἶναι πάντοτε ἡ Σ.Σ., ἕνας ἁπλὸς καὶ ἀξιαγάπητος ἄνθρωπος –ἕνα πλάσμα μὲ ἀσύλληπτες πνοὲς ἀγάπης– ποὺ περνᾶ τὸν βιοτικό της κύκλο κάπου στὴ Θεσσαλονίκη, ἀνάμεσα στὴν οἰκογένειά της καὶ στὴν ἐργασία της.

Ἡ ἐπαφὴ τῆς Σ.Σ. μὲ τοὺς Συντρόφους εἶναι τηλεπαθητική. Ἡ τηλεπάθεια εἶναι μιὰ πανάρχαια «μέθοδος» προσέγγισης τῆς Ἀλήθειας. Ἔπεται τῆς ἐπαφῆς καὶ λήψης ἡ διαδικασία σύγκρισης τῶν πληροφοριῶν αὐτῶν μὲ αὐτὲς ἄλλων προγενέστερων πηγῶν καὶ ἡ ἀποδοχὴ τῶν νέων πηγῶν ὡς ἔγκυρων ἤ μή. Ἡ Σ.Σ. δέχεται τὰ μηνύματα ὅταν εἶναι σὲ κατάσταση χαλάρωσης καὶ πάντοτε σὲ ἐγρήγορση – χωρὶς ποτὲ νὰ διατελεῖ σὲ κατάσταση ὕπνωσης ἢ ἔκστασης. Τότε διανοίγεται πρὸς αὐτή, γιὰ λόγους ποὺ ἀγνοεῖ καὶ ἡ ἴδια, μιὰ σχισμὴ τοῦ ἀόρατου κόσμου καὶ δέχεται τὰ μηνύματα, τὰ ὁποῖα καταγράφονται πρῶτα στὸν ἐγκεφαλικό της νοῦ καί, στὴ συνέχεια, μεταφέρονται στὴν ἀνθρώπινη γλώσσα – φυσικά, πάντοτε μὲ τὴ δική της κατανόηση.

Τὰ μηνύματα αὐτὰ ἐπεξεργάζεται καὶ ἐπιμελεῖται ὁ ἐπιμελούμενος καὶ τὸν μικρὸ αὐτὸν πρόλογο [Ε. Παπαδογιάννης], τοῦ ὁποίου ὁ ρόλος εἶναι ἁπλῶς διαμεσολαβητικός, δηλαδὴ περιορίζεται στὴν ἐπιμέλεια τῶν κειμένων καί, γενικά, στὴ φροντίδα τῆς κυκλοφορίας τους.

Ὅπως ἀναφέρεται στοὺς προλόγους καὶ στὶς εἰσαγωγὲς τῶν προηγούμενων βιβλίων, ὁ Θεὸς πάντοτε προνοοῦσε καὶ πάντοτε θὰ προνοεῖ γιὰ τὰ πλάσματά Του καὶ πάντοτε ἡ ἀνθρωπότητα δεχόταν τὴ βοήθειά Του, ποὺ παρεχόταν μὲ ποικίλες μορφές, ἀνάλογα μὲ τὶς ἀνάγκες καὶ τὴ νοητικὴ δεκτικότητα τῶν ἀνθρώπων.

Ἕνα ἰδιαίτερο εἶδος βοήθειας ποὺ δέχτηκε ἡ ἀνθρωπότητα ἦρθε μέσω ἀνύποπτων ἁπλῶν ἀνθρώπων πού, γιὰ κάποιο λόγο τὸν ὁποῖο ἀγνοοῦσαν οἱ ἴδιοι, ἐπιλέχθηκαν ἀπὸ τὴ Θεία Βούληση ὡς δέκτες μηνυμάτων, κατὰ διάφορα χρονικὰ διαστήματα.

Ἀναφερόμαστε, ἐνδεικτικά, στὶς περιπτώσεις τοῦ Σουηδοῦ Emanuel Swedenborg, τοῦ Γερμανοῦ Jakob Lorber, τῆς Ἀγγλίδας Alice Bailey, τοῦ Ἀμερικανοῦ Edgar Cayce καί, πιὸ πρόσφατα, τοῦ Ἀμερικανοῦ Ken Carey.

Ἂς μὴν ἐκπλαγεῖ ἢ σκανδαλιστεῖ κάποιος γιὰ τὸν πανάρχαιο αὐτὸν τρόπο ἐπικοινωνίας, γιατὶ εἶναι ἕνας τρόπος καταξιωμένος ἀπὸ τὸν χρόνο. Ὁλόκληρη ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, ὅσον ἀφορᾶ τὶς ἐμπνεύσεις τῶν Προφητῶν ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα σημεῖα, εἶναι γεμάτη ἀπὸ τέτοιες ἐπικοινωνίες. Ἀλλὰ καὶ στὰ μετὰ τὸν Χριστὸ χρόνια, ἡ ἐπικοινωνία ὑπῆρξε ἕνα σύνηθες φαινόμενο. Δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ σκεφτοῦμε μόνο τὸ ὅραμα τοῦ ἀγαπητοῦ τοῦ Χριστοῦ Ἰωάννου καὶ τὴν Ἀποκάλυψη ποὺ ἔγραψε μὲ τὸν τρόπο αὐτόν.

Ἐγὼ Ἰωάννης, […] ἐγενόμην ἐν πνεύματι ἐν τῇ κυριακῇ ἡμέρᾳ, καὶ ἤκουσα φωνὴν ὀπίσω μου μεγάλην ὡς σάλπιγγος λεγούσης· ὃ βλέπεις γράψον εἰς βιβλίον […]». (Ἰωάννου, Ἀποκάλυψις 1:9-11)

Ἂς σκεφτοῦμε ἀκόμα ὅτι καὶ ὁλόκληρο τὸ Κοράνιο ὑπαγορεύθηκε στὸν Μωάμεθ, ἕναν ἁπλὸ κατὰ τὰ ἄλλα ἄνθρωπο, ἀπὸ μιὰ ἄυλη ὀντότητα, ἕναν Ἄγγελο τῆς Θείας Βούλησης.

Ἀνεξάρτητα ὅμως τῆς προέλευσης τῶν πηγῶν του, τὸ κάθε γραπτὸ κείμενο κρίνεται πάντοτε ἀπὸ τὸ περιεχόμενό του καὶ μόνο. Τὸ περιεχόμενο αὐτὸ καὶ μόνο χρησιμεύει ὡς ἀπόδειξη τῆς προέλευσής του.

Πρέπει νὰ σημειώσουμε ἀκόμα ὅτι ὅλες οἱ ἀπόπειρες νὰ ἐκφραστεῖ λεκτικὰ ἐκεῖνο ποὺ πρέπει ἀπὸ ἀόρατο νὰ γίνει αἰσθητὸ ὑπῆρξαν πάντοτε ἀνεπαρκεῖς καὶ ὅτι ὅλα ὅσα διοχετεύτηκαν σὲ ἐμᾶς ἀπὸ τὴ Θεία Βούληση δὲν εἶναι, τελικά, παρὰ ἀποσπάσματα τῆς μεγάλης συγκεκαλυμμένης Ἀλήθειας, ποὺ ἀποκαλύπτεται σταδιακά, ἀνάλογα μὲ τὴ νοητικὴ δεκτικότητα τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς κάθε ἐποχῆς. Φυσικά, ἡ Ἀλήθεια δὲν πρόκειται νὰ παραμείνει κρυφή.411 Ὁ Θεὸς δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ κρύψει τίποτε ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Γιὰ νὰ δεχτοῦμε ὅμως τὴν Ἀλήθεια, χρειαζόμαστε μεγάλη προετοιμασία καί, κυρίως, μεγάλη νοητικὴ ἀνάπτυξη.412

 


411 Οὐδὲν γάρ ἐστι κεκαλυμμένον ὃ οὐκ ἀποκαλυφθήσεται, καὶ κρυπτὸν ὃ οὐ γνωσθήσεται (Κατὰ Ματθαῖον 10:26). [Σ.τ.Ε.]

412 Ἔτι πολλὰ ἔχω λέγειν ὑμῖν, ἀλλ’ οὐ δύνασθε βαστάζειν ἄρτι (Κατὰ Ἰωάννην 16:12). [Σ.τ.Ε.]

ΚΕΦΑΛΑΙΑ