2. Εἰσαγωγή

Ὁ ἐρχομὸς καὶ μόνο τοῦ ἀνθρώπου στὴ ζωὴ εἶναι ἕνα δῶρο ποὺ δίνεται ἀπὸ τὸν Κύριο τοῦ Κόσμου. Καὶ εἶναι δῶρο γιατὶ δίνεται ἡ δυνατότητα στὸν ἄνθρωπο νὰ γνωρίσει μιὰ καινούρια θαυμαστὴ ἐμπειρία, νὰ γνωρίσει δηλαδὴ τὴν ἐμπειρία τοῦ γήινου γίγνεσθαι μέσω τῆς βιολογικῆς ὕπαρξης.

Μέσα στὰ λίγα χρόνια ποὺ πρόκειται νὰ ζήσει ὁ κάθε ἄνθρωπος, μπορεῖ νὰ γνωρίσει τὴν ὀργάνωση τῆς ζωῆς σὲ αὐτὸν ἐδῶ τὸν πλανήτη καὶ τὴν πολιτιστικὴ πορεία τοῦ ἀνθρώπινου γένους μέσα στοὺς αἰῶνες. Πρόκειται γιὰ μιὰ ἐμπειρία ἐξαιρετική, ποὺ πλουτίζει τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, πλουτίζει τὸν ἐσωτερικὸ βίο, ἐξυψώνει τὸ συναίσθημα καὶ ἀναπτύσσει τὴ νόηση.

Στὴν πορεία του αὐτὴ ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὴ δυνατότητα –μὲ τὴ βοήθεια τῆς νόησης στὴν ἀρχὴ καὶ ἀργότερα μὲ τὴν ὑπέρβασή της– νὰ ἑρμηνεύσει ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὑπαρξιακὰ προβλήματα ποὺ τὸν ἀπασχολοῦν, δηλαδὴ τὸ ἀπὸ ποῦ ἔρχεται καὶ ποῦ πηγαίνει καὶ ποιὰ ἡ αἰτία καὶ ποιὸς ὁ σκοπὸς καὶ ἡ βαθύτερη ἔννοια ὅλων ἐκείνων τῶν θαυμαστῶν πραγμάτων,387 ποὺ ἐκτυλίσσονται μπροστὰ στὰ ἔκπληκτα μάτια του καὶ ποὺ ἀπαρτίζουν τὸ σύνολο αὐτοῦ ποὺ ἀποκαλοῦμε ζωή.

Ὁ βιολογικὸς κύκλος τοῦ ἀνθρώπου στὴ Γῆ εἶναι ἕνα «πέρασμα» γεμάτο πόνο καὶ μεγαλεῖο καὶ ἐμπεριέχει ἕνα ἐξαίσιο νόημα γιὰ τὴν ἐξελιγμένη πνευματικὴ ὀντότητα, εἶναι μιὰ πορεία πόνου, ἔρευνας, προβληματισμοῦ, ἀγώνα, ἀγωνίας, ἐλπίδας, ἀπόγνωσης καὶ πόλωσης.

Αὐτὴ ἡ πνευματικὴ ὀντότητα συνδέεται μὲ τὸ φθαρτό της περίβλημα, τὸν δερμάτινο χιτώνα, καὶ γίνεται μιὰ ἑνιαία ὕπαρξη μὲ αὐτόν. Ὡριμάζει μαζί του, ὑποφέρει, νιώθει τὴν ἀγάπη, τοὺς ἐνθουσιασμούς, τὰ εὐγενικὰ πάθη, περνᾶ μαζί του χίλιες δυὸ ἀναπόφευκτες γιὰ τὴν ἐνόργανη ὕλη περιπέτειες, κινδύνους, πόνους, ἀπογοητεύσεις, χαρές, ἀρρώστιες –στὸ μέτρο ποὺ ἀναλογεῖ στὴν καθεμιὰ ὀντότητα–, ὥσπου στὸ τέλος, ὅταν ἔρθει ὁ καιρὸς τοῦ ἀποχωρισμοῦ, νὰ τὸ ἀποχωρίζεται σὰν ἕναν καλὸ καὶ ἀπαραίτητο σύντροφο μὲ δάκρυα καὶ πόνο, ἀποκομίζοντας τὶς ἐμπειρίες γιὰ τοὺς ἑπόμενους κύκλους ζωῆς.388

Ὅμως τὸ μεγαλεῖο τῆς ζωῆς δὲν ἐξαντλεῖται μόνο στὴ διαβίωση τοῦ ἀνθρώπου στὴ Γῆ, ἡ πορεία του μπορεῖ νὰ εἶναι ἀπέραντα ἐκτεταμένη, ἐκτεταμένη μέχρι καὶ μέσα στὸν ἀπέραντο, ἄπειρο κόσμο τῆς Δημιουργίας.

Ὁ ἄνθρωπος, ἂν παρατηρήσει αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὸν γύρω καὶ πέρα ἀπὸ αὐτὸν κόσμο, θὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι ζεῖ καὶ κινεῖται σὲ ἕνα καθορισμένο σύστημα ποὺ λειτουργεῖ καὶ κινεῖται σὲ ἕνα ἀδιάπτωτο γίγνεσθαι –τὸ συμπαντικὸ σύστημα–, ὅτι τὸ σύστημα αὐτὸ εἶναι ἑνιαῖο καὶ ὅτι μέρος αὐτοῦ τοῦ συστήματος ἀποτελεῖ καὶ ὁ πλανήτης μας καθὼς καὶ ὁ ἄνθρωπος καί, γενικά, ὅλα ὅσα ὑπάρχουν καὶ φιλοξενοῦνται στὸν πλανήτη μας.

Ὁ ἄνθρωπος, δηλαδή, ὅπως καὶ ὅλα ὅσα διαβιοῦν στὸν πλανήτη Γῆ, ἀποτελεῖ ἕναν κρίκο μιᾶς ἁλυσίδας ποὺ διαρθρώνεται, συνέχεται καὶ συντηρεῖται ἀπὸ δυνάμεις ποὺ βρίσκονται πάνω ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, δυνάμεις ποὺ ξεπερνοῦν κάθε ἀνθρώπινη δύναμη.

Ὁλόκληρο τὸ Σύμπαν λειτουργεῖ σὰν μία μοναδική, ὁλοκληρωμένη, σοφὴ καὶ πειθαρχημένη ὀντότητα.

Ὁ ἄνθρωπος, μὲ τὴν ἐλεύθερη βούλησή του, μπορεῖ νὰ κινεῖται καὶ νὰ «δημιουργεῖ» στὸν γήινο πλανήτη. Ὅμως, ἂν τὸ σκεφτεῖ κανείς, θὰ ἀντιληφθεῖ πὼς ὅ,τι δημιουργήθηκε μέχρι σήμερα καὶ πρόκειται νὰ δημιουργηθεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, αὐτὸ ποὺ μέσω τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ ἐκφράστηκε ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, δὲν ἀποτελεῖ παρὰ μιὰ ἀποκάλυψη πραγμάτων ποὺ ἦταν ἀπὸ πρὶν ὑπαρκτά, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος τὰ ἀγνοοῦσε. Ἡ βαρύτητα, γιὰ παράδειγμα, δὲν ἀνακαλύφθηκε ἀπὸ τὸν Νεύτωνα, ἀλλὰ ἀποκαλύφθηκε – τὸ ἴδιο καὶ ἡ θεωρία τῆς σχετικότητας τοῦ Ἀινστάιν, τὸ ἴδιο καὶ ἡ μουσικὴ τοῦ Μπετόβεν.

Ὁ ἄνθρωπος, ὅμως, θέλει νὰ ἀγνοεῖ μόνιμα αὐτὸ τὸ πράγμα καὶ νὰ πιστεύει ὅτι αὐτὸ ποὺ δημιουργήθηκε δὲν ἀποτελεῖ παρὰ προβολὴ τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ – πιστεύει δὲ ἀκόμη καὶ σήμερα ὅτι αὐτὸς ὁ κόσμος εἶναι καὶ ὁ μόνος κόσμος ποὺ ὑπάρχει καὶ ὅτι ὑπάρχει αὐτόνομος καὶ αὐτοδύναμος, χωρὶς τὴν ἐπέμβαση, χωρὶς τὴ θέληση κάποιας ἄλλης ὑπερκόσμιας ἢ ἐξωκόσμιας δύναμης, ὑπάρχει δηλαδὴ σὰν ἕνα συμπτωματικὸ γεγονός, ἕνα τυχαῖο γεγονὸς κάποιας ἔκρηξης ποὺ ἔλαβε χώρα κάποτε.

Ὡστόσο, ὅπως ἔχουμε ἤδη ἀναπτύξει, τὸ Σύμπαν ἁπλῶς ὑπάρχει καὶ εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς Θείας Βούλησης καὶ ὄχι προϊὸν τυχαίας ἐμφάνισης.

Ὁλόκληρος ὁ ὑλικὸς κόσμος, ὅπως καὶ τὰ στοιχεῖα ποὺ τὸν συνθέτουν, ἀποτελεῖ τὸν χῶρο ἔκφρασης τῆς Θείας Βούλησης. Εἶναι ἕνας χῶρος ἄπειρος καὶ ἀπέραντος, ποὺ βρίσκεται σὲ μιὰ ἀδιάλειπτη κίνηση καὶ δράση μέσα στὸν χῶρο καὶ τὸν χρόνο.

Ὁ Θεὸς θέλησε ἁπλῶς νὰ ὑπάρξει αὐτὸς ὁ κόσμος, δὲν τὸν δημιούργησε. Ὁ ἄνθρωπος στὴ Γῆ ἔχει τὸ ἀποκλειστικὸ προνόμιο τῆς δημιουργίας. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ μόνο ὂν ποὺ φιλοξενεῖται στὴ Γῆ τὸ ὁποῖο μπορεῖ καὶ δημιουργεῖ – ἀφοῦ εἶναι ὁ μόνος ποὺ εἶναι προικισμένος μὲ νόηση.

Ὅμως ὅ,τι δημιουργεῖ ὁ ἄνθρωπος στὴ Γῆ ἀποτελεῖ τὴν ἔκφραση τοῦ ὑποκειμενικοῦ του κόσμου. Εἶναι, δηλαδή, μιὰ σύνθεση ἀπὸ ὑποκειμενικὲς προβολὲς τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ. Οἱ πόλεις, τὰ κράτη, οἱ οἰκισμοί, ἡ παραγωγὴ ἀγαθῶν, ἡ κατανομὴ ἐργασίας, ἡ ἐκπαίδευση, ἡ δικαιοσύνη, ἡ σκληρότητα, ἡ ἐκμετάλλευση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸν ἄλλο – ὅλα εἶναι προβολὲς τοῦ ὑποκειμενικοῦ κόσμου τοῦ ἀνθρώπου.

Καὶ αὐτὲς τὶς προβολές, αὐτὴν τὴ δημιουργία, ὁ ἄνθρωπος τὴν ἐξέλαβε καὶ τὴν ἐκλαμβάνει σὰν τὸν μοναδικὸ πραγματικὸ κόσμο.

Στὴν οὐσία του, ὅμως, ὁ κόσμος αὐτὸς ποὺ ἔχει δημιουργηθεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἐπιφαινόμενος. Ὁ πραγματικὸς κόσμος βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὶς κεραῖες σύλληψης τοῦ συνηθισμένου ἀνθρώπου.

Ὡστόσο, στὴν πορεία του μέσα στὸν χρόνο ὁ ἄνθρωπος κλείστηκε τόσο πολὺ στὸν δικό του κόσμο, ὥστε νὰ τὸν θεωρεῖ τὴ μόνη ἀντικειμενικὴ πραγματικότητα, τὸν μόνο πραγματικὸ κόσμο ποὺ ὑπάρχει. Ἔτσι, ὁ ἐπιφαινόμενος, ὁ φαινομενικὸς κόσμος καθυπέταξε τὸ φαινόμενο τῆς ζωῆς.

Σήμερα, ἀκόμη διαφεύγει ἀπὸ τὴ μέση καὶ μικρὴ ἐπιστήμη, διαφεύγει ἀπὸ τὸν μέσο καὶ μικρὸ ἄνθρωπο ὅτι κάθε ἀπόδειξη ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν ἔρευνα δὲν ἀφορᾶ παρὰ μόνο τὸν φαινομενικὸ κόσμο, καὶ ὅτι κάθε ἐπιστημονικὸ συμπέρασμα ἀνάγεται στὸν φαινομενικὸ κόσμο. Ἔτσι, διαφεύγει ὅτι μέχρι σήμερα ἡ ἐπιστήμη δὲν ἔχει μελετήσει τίποτα πέραν τοῦ τρόπου ποὺ ἡ ἀνθρώπινη συνείδηση προβάλλεται στὸν ὑλικὸ κόσμο.

Ὁ συνηθισμένος ἄνθρωπος ὄχι μόνο δὲν μπορεῖ νὰ συλλάβει τὴν ὕπαρξη τοῦ ὑποκείμενου κόσμου –αὐτῆς τῆς Μεγάλης Πραγματικότητας–, ἀλλὰ βρίσκεται καὶ σὲ πλήρη ἀδυναμία νὰ ἐπέμβει θετικὰ ἢ ἀρνητικὰ στὸ κοσμικὸ γίγνεσθαι – νὰ ἀλλάξει, δηλαδή, τὴν πορεία του. Ποιὸς στ’ ἀλήθεια θὰ μποροῦσε νὰ διανοηθεῖ ὅτι κάποια ἀνθρώπινη δύναμη θὰ μποροῦσε νὰ ἀλλάξει τὴν πορεία τοῦ ἥλιου, τὴν τροχιὰ τῶν ἄστρων κ.λπ.;

Ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου γενικὰ στὴ Γῆ εἶναι σαφῶς προσδιορισμένη. Τὰ πάντα ὑπάρχουν στὸν γενετικὸ κώδικα τοῦ κάθε ζωντανοῦ κυττάρου, εἴτε τὸ κύτταρο αὐτὸ εἶναι ἕνας ἥλιος εἴτε ἕνας πλανήτης εἴτε ἁπλῶς ἕνας ὁποιοσδήποτε μικροοργανισμός. Ἀκόμα καὶ τὰ ὅρια τῆς παρέμβασης τοῦ ἀνθρώπου στὸν φυσικὸ κόσμο εἶναι σαφῶς προσδιορισμένα, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος κατ’ ἀνάγκη κινεῖται μόνο στὸ πλαίσιο τῶν μέχρι τώρα γνωστῶν φυσικῶν νόμων, τοὺς ὁποίους οὔτε νὰ ἀγνοήσει οὔτε νὰ ὑπερβεῖ μπορεῖ.

Ἡ κβαντικὴ φυσική, ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ 1920, κατέδειξε ἕναν κόσμο ἄγνωστο μέχρι τότε καὶ ἀκατανόητο γιὰ τὸν ἀνθρώπινο νοῦ, ἕναν κόσμο ποὺ δὲν ἔχει τίποτα τὸ κοινὸ μὲ ἐκεῖνον ποὺ μέχρι τότε μελετοῦσε ἡ ἐπιστήμη, ἕναν κόσμο ποὺ λειτουργεῖ μὲ δικούς του νόμους, ἄγνωστους σὲ ἐμᾶς. Γιὰ πρώτη φορὰ ἡ ἐπιστήμη ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν κόσμο στὴν ἀρχέγονη δομή του, αὐτὸν τὸν κόσμο ποὺ τόσες φορὲς ἀποκαλέσαμε πραγματικὸ καὶ ποὺ ἤδη ἔχει γνωρίσει πρὶν ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη ὁ Ἅγιος, ὁ ἐμπνευσμένος ποιητής, ὁ ἥρωας τοῦ τύπου τοῦ Λεωνίδα, ὁ μεγάλος καλλιτέχνης καὶ ὁ μεγάλος ἐπιστήμονας, ὁ βαθυστόχαστος φιλόσοφος – ἕναν κόσμο ποὺ γνώρισε ὁ Ὅμηρος, ὁ Αἰσχύλος, ὁ Σωκράτης, ὁ Πλάτωνας, ὁ Πλούταρχος, ὁ Σαίξπηρ, ὁ Γκαῖτε, ὁ Νεύτων, ὁ Ἀινστάιν, ὁ Μιχαὴλ Ἄγγελος, ὁ ντὰ Βίντσι καὶ τόσοι ἄλλοι.

Αὐτὸς ὁ κόσμος, ὅπως ξέρουμε σήμερα, εἶναι ὑπαρκτὸς καὶ μποροῦμε νὰ τὸν γνωρίσουμε, νὰ τὸν ἀνακαλύψουμε ὅλοι μας ὅταν ἐναποθέσουμε σὲ αὐτὸν τὴν καρδιά μας, χωρὶς καμία διανοητικὴ διαδικασία ἢ προσπάθεια. Ὅμως ἐμεῖς ἐπιμένουμε καὶ στεκόμαστε σὲ αὐτὸ ποὺ εἶναι ἐπιφανειακό, στὸ δικό μας δημιούργημα, στὸν φαινομενικὸ κόσμο.

Ἦρθε ὅμως ἡ ἐποχὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος, χάρη στὴν τωρινή του νοητικὴ ἀνάπτυξη, θὰ μπορεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ τὴ «θέση» ποὺ ἔχει στὸν θαυμαστὸ αὐτὸν κόσμο, θὰ μπορεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι εἶναι ἕνας ἀπεσταλμένος, ἕνας ἐνδιάμεσος ποὺ μπορεῖ –μέσω τῆς συνείδησής του– νὰ διαβιβάζει τὰ μηνύματα τοῦ πραγματικοῦ κόσμου στὸν φαινομενικό. Ἕνας ἠθοποιὸς ποὺ ἦρθε νὰ παίξει κάποιο ρόλο στὴ Γῆ, ἕναν ρόλο ὅμως δοσμένο ἐκ τῶν προτέρων, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ νὰ βοηθήσει στὴν ἐξέλιξη τῆς ζωῆς τοῦ πλανήτη καὶ τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Μὲ τὴν ἔννοια αὐτή, γίνεται ἀντιληπτὴ ἡ ἀνάγκη γιὰ αὐτὸ ποὺ οἱ μεγάλες θρησκευτικὲς παραδόσεις μᾶς ἔχουν διδάξει, δηλαδὴ τὴν ἀνάγκη γιὰ ὑποταγή μας στὴ Θεία Βούληση καὶ τὸν προσδιορισμὸ τῶν ἐνεργειῶν μας στὸ πλαίσιο μόνο αὐτῆς τῆς Θείας Βούλησης, ὅπως ἐκφράζεται σὲ ἐμᾶς μέσω τοῦ Συμπαντικοῦ Νοῦ, ποὺ κατέρχεται στὴ Γῆ ὡς Σοφία, Ἀγάπη καὶ Δύναμη.

Κάθε ἀνθρώπινη ἐνέργεια, εἴτε αὐτὴ εἶναι σκέψη εἴτε λόγος εἴτε πράξη, συμβάλλει ἀρνητικὰ ἢ θετικὰ στὸ ἀνθρώπινο γίγνεσθαι, στὸ πλανητικὸ καὶ στὸ συμπαντικὸ γίγνεσθαι. Καὶ ἡ συμβολὴ αὐτὴ συνίσταται στὸ ὅτι οἱ ἐνέργειές μας μποροῦν πρὸς στιγμὴν νὰ διαταράξουν τὴν ἰσορροπία τῶν φυσικῶν δυνάμεων καὶ νὰ προκαλέσουν δυσαρμονία ἤ, ἀντίθετα, νὰ συμβάλουν στὴν ἁρμόνια τοῦ κοσμικοῦ συνόλου, ἑνὸς συνόλου ποὺ μᾶς διαφεύγει καὶ μᾶς ξεπερνᾶ.

Ὁ ἄνθρωπος, γενικά, μὲ τὴν ἐλεύθερη βούληση ποὺ εἶναι προικισμένος, ἔχει τὴ δυνατότητα ὄχι μόνο νὰ καθορίσει τὴ στάση του ἔναντι τοῦ κόσμου ποὺ ἔχει δημιουργήσει καὶ νὰ ἀλλάξει ἢ νὰ βελτιώσει ἢ νὰ καταστρέψει τὸν κόσμο αὐτόν, ἀλλὰ καὶ νὰ συμβάλει στὴν παγκόσμια ἁρμονία ἤ, ἀντίθετα, στὴ δυσαρμονία.

Κάθε ἐνέργεια τοῦ ἀνθρώπου ποὺ εἶναι ἀντίθετη στὴ λειτουργικὴ ἁρμονία τοῦ Σύμπαντος ἀποτελεῖ ὑπέρβαση τῆς ἐλευθερίας τῆς βούλησης, καὶ αὐτὴ ἡ ὑπέρβαση εἶναι ἡ κύρια αἰτία ὅλων τῶν προβλημάτων καὶ τῶν δεινῶν μας. Σήμερα, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐποχή, ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ κατάχρηση τῆς ἐλευθερίας τῆς βούλησης διαταράσσει τὶς δυνάμεις τῆς φύσης, ἔτσι ὅπως αὐτὲς βρίσκονται ὀργανωμένες καὶ ἰσορροπημένες στὸ περιβάλλον μας, καὶ αὐτὴ ἡ διαταραχὴ –μολονότι ἀποκαθίσταται πάντοτε σὲ μιὰ νέα ἰσορροπία– δὲν διευκολύνει τὴ συνέχιση τῆς ζωῆς, τοῦ συμπαντικοῦ γίγνεσθαι σύμφωνα μὲ τὴ Θεία Βούληση. Κάθε ἀνθρώπινη ἐνέργεια, λοιπόν, ποὺ συνάδει μὲ τὴν Κοσμικὴ Βούληση χαρακτηρίζεται ὡς καλὴ καὶ ἡ ἀντίθετη ὡς κακή. Οἱ καλὲς πράξεις –ὅπως ἰδιαίτερα τονίστηκε ἀπὸ ὅλες τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου– συμβάλλουν στὴν ἐξέλιξη καὶ στὴν ἁρμονία τοῦ κόσμου, ἐνῶ οἱ κακές, δηλαδὴ αὐτὲς ποὺ ἔχουν ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν Κοσμικὴ Βούληση, διαταράσσουν τὴν ἰσορροπία τοῦ γίγνεσθαι.

Τὴ σημασία τῶν καλῶν πράξεων, ποὺ ἐκφράζονται μὲ τὴ μοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτη λέξη Αγάπη, ἔχουν τονίσει ἰδιαίτερα οἱ Ἅγιοι, οἱ σοφοί, οἱ Προφῆτες, ἔχει τονίσει ἰδιαίτερα ἡ Θεία Διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ.

Ὅταν ἡ ἀνθρώπινη ἐνέργεια –σκέψη, λόγος, πράξη– ἐγγράφεται μέσα στὸ πλαίσιο τῆς κοσμικῆς προδιαγραφῆς, συμβάλλει στὴ σταθεροποίηση καὶ στὴν ἐξέλιξη τοῦ κοσμικοῦ συστήματος. Ὅταν ἀκολουθοῦμε τὸ κοσμικὸ ρεῦμα, τότε τὸ ρεῦμα αὐτό, μὲ τὴν κίνησή του, μᾶς ὠθεῖ στὸν προορισμό μας. Ἀντίθετα, ὅταν κολυμπᾶμε πρὸς τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση ἢ μένουμε σταθερὰ ἀκίνητοι, διαταράσσουμε τὴ ροὴ τοῦ ρεύματος καὶ αὐτὴ ἡ διαταραχὴ χρειάζεται κοσμικὴ ἐνέργεια γιὰ νὰ ἀποκατασταθεῖ.

Καθῆκον λοιπὸν τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι νὰ γίνεται ἐκφραστὴς τῆς Κοσμικῆς Βούλησης χωρὶς καμία ἀντίσταση ἢ ἀπόκλιση, δηλαδὴ νὰ κολυμπᾶ πάντοτε στὴν κατεύθυνση τοῦ κοσμικοῦ ρεύματος καὶ νὰ συμμετέχει, ἔτσι, στὴν ἐξέλιξη τὴ δική του καὶ τοῦ σύμπαντος κόσμου – νὰ γίνεται ἕνας συνειδητὸς συνεργάτης τοῦ συμπαντικοῦ γίγνεσθαι.

Τὸ Σύμπαν χρειάζεται ἕναν συνειδητὸ συνεργάτη στὴ Γῆ καὶ αὐτὸς ὁ συνεργάτης εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ποὺ γι’ αὐτὸν τὸν λόγο προικίστηκε μὲ τὸν νοῦ καί, κατ’ ἐπέκταση, μὲ τὴ συνείδηση, μέσω τῆς ὁποίας θὰ γνωρίσει τὶς συνθῆκες ποὺ βιώνει ἡ ὕπαρξή του μέσα στὸν κόσμο, δηλαδὴ τὶς συνθῆκες τοῦ κόσμου μέσα στὸν ὁποῖο ζεῖ.

Ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει τὴν ἱστορία του μέσα στὸν κόσμο μὲ τὴν ἐξερεύνηση τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἑαυτοῦ του. Οἱ ἐξερευνήσεις αὐτὲς τοῦ ἐπιτρέπουν νὰ γνωρίσει τὸ Σύμπαν σὰν ἕνα κλειστὸ σύστημα, αὐτορρυθμιζόμενο, ποὺ συντίθεται ἀπὸ στοιχεῖα ἀνάμεσα στὰ ὁποῖα βρίσκεται καὶ ὁ ἄνθρωπος. Μὲ τὴ γνώση ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ ὁδηγεῖ στὴ γνώση, ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει νὰ κατανοεῖ ὅτι ὁ ρόλος του εἶναι ἀπόλυτα συσχετισμένος μὲ τὸ Ἕνα, μὲ τὸ Ολο, ἀπόλυτα συσχετισμένος μὲ Εκεινον ἀπὸ τὸν Ὁποῖο ρυθμίζεται ἡ ἁρμονία καὶ ἡ ἐξέλιξη τῶν πάντων.

Ὄντα χωρὶς ἁρμονία καὶ σύνδεση μὲ Εκεινον δὲν ἀποτελοῦν ὄντα ὑπάρχοντα, ζωντανά, ἀλλὰ ἁπλὰ ὑλικὰ στοιχεῖα.

Μέσα ἀπὸ τὸ τέταρτο βιβλίο καὶ τὰ ἑπόμενα ποὺ ἀκολουθοῦν, προκύπτουν οἱ μεταλλάξεις ποὺ ἤδη ὑφίσταται ἡ ἀνθρώπινη ὀντότητα, μεταλλάξεις ποὺ θὰ καταστήσουν ἱκανὸ τὸν ἄνθρωπο γιὰ μιὰ κατάσταση ἀνώτερη ἀπὸ ἐκείνη ποὺ βιώνει σήμερα.

Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου θὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ παρελθόντα ποὺ μέχρι σήμερα καθόριζαν τὴν πορεία του, θὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὶς μνῆμες καὶ τὸ βιολογικὸ σῶμα, θὰ βρεθεῖ ξαφνικὰ ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβάλει ἡ ἐννοιολογικὴ τοποθέτησή μας. Ἡ ὕλη θὰ πάρει μιὰ διαφορετικὴ θέση ἔναντι τοῦ πνεύματος –θέση ὑπακοῆς– καὶ ἡ μεταμόρφωση θὰ φτάσει μέχρι τὸ σημεῖο τῆς ἄρνησης τῆς ὕλης.

Θὰ γίνει μιὰ νέα μείξη καὶ θὰ μᾶς δοθεῖ ἕνα νέο σῶμα, ποὺ θὰ εἶναι ἐπάξια κατοικία τοῦ Θεοῦ.

Ἕνα νέο στοιχεῖο, μιὰ νέα κεραία σύλληψης.

Ἕνα νέο στοιχεῖο –ποὺ σήμερα δὲν ὑπάρχει– θὰ εἰσαχθεῖ ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ ἐπερχόμενου αἰῶνα στὰ κυτταρικὰ στοιχεῖα σύνθεσης τοῦ ἀνθρώπινου ὄντος. Αὐτὸ τὸ στοιχεῖο θὰ ἐντοπιστεῖ ἀπὸ τοὺς ἐπιστήμονες γύρω στὸ 2060 μ.Χ.

Ἡ εἰσαγωγὴ αὐτοῦ τοῦ στοιχείου θὰ ἐπιτρέψει στὴν ἀνθρώπινη ὀντότητα νὰ ἀνακτήσει τὴ φωτεινὴ δύναμη ποὺ κάποτε κατεῖχε καὶ νὰ ἀνακαλύψει τὸν ἐσωτερικὸ θησαυρὸ ποὺ κατέχει. Δηλαδὴ θὰ προσφέρει στὸν ἄνθρωπο τὴν ἀφύπνιση (ἐνεργοποίηση) τῆς πρωταρχικῆς δομικῆς ἐνέργειας, θὰ διαλύσει τὸν σκοταδισμό, τὸν φόβο, τὴν ἄγνοια καὶ τὴν πλάνη στὸν χῶρο καὶ στὸν χρόνο, θὰ ἐκμηδενίσει τὴν ἄρνηση τῆς προέλευσης τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς θείας καταγωγῆς του –τὴν ἄρνηση δηλαδὴ τῆς Ἀλήθειας– καὶ ἔτσι θὰ δοθεῖ ἡ δυνατότητα στὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἔχει αἰχμαλωτιστεῖ σὲ μαγνητικὰ πεδία ποὺ ἕλκουν πρὸς τὴν ὕλη, νὰ ἀπεγκλωβιστεῖ καὶ νὰ ἀναπροσανατολιστεῖ. Ταυτόχρονα θὰ ἐπέλθει σταδιακὴ ἀλλαγὴ στὸν πλανήτη, ἡ ὁποία θὰ τὸν ἐναρμονίσει μὲ τὴν Οὐράνια Βούληση.

Ἡ ἀνθρώπινη διάνοια θὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὴ μαγνητικὴ ἐπιρροὴ τῆς ὑλικῆς ἕλξης καὶ δύναμης ποὺ διαχέεται ὑπὸ μορφὴ ἀρνητικῶν δονήσεων καὶ προκαλεῖ τὴ συμπαντικὴ δυσαρμονία.

Ἡ ἀνθρώπινη ὀντότητα θὰ ἐπανασυνδεθεῖ ἔτσι μὲ τὸ Ἀρχέγονο Εἶναι ποὺ ἐξουσιάζει ὅλο τὸ δημιουργημένο Σύμπαν καὶ θὰ ὁπλιστεῖ μὲ ἕνα νέο θαυμάσιο «ὄργανο», ἀσύγκριτα ἰσχυρότερο ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντα, ποὺ θὰ εὐρύνει σὲ ἀφάνταστο βαθμὸ τὰ σύνορα τοῦ ὑπαρκτοῦ καὶ θὰ ἀνοίξει καινούριους ὁρίζοντες στὴν ἔκπληκτη ἀνθρώπινη καρδιά.

Ὁ ἄνθρωπος ὕστερα ἀπὸ μακρόχρονη προετοιμασία θὰ προικιστεῖ μὲ μιὰ νέα πνευματικὴ ἱκανότητα, καινούρια δύναμη, μιὰ νέα κεραία σύλληψης – μὲ τὴν ὁποία ὁδηγὸ θὰ κάνει τὸ νέο ἀποφασιστικὸ βῆμα μετασχηματισμοῦ του σὲ ἕναν ἀνώτερο διανοητικὰ πνευματικὸ τύπο.

Ἡ καινούρια αὐτὴ δυναμικὴ γνώσης, δίνοντας μιὰ νέα ἐμπειρία στὸν ἄνθρωπο, θὰ μπορέσει νὰ ἀνοίξει ἀπέραντους ὁρίζοντες στὴν ὀντολογία, ἡ ὁποία θὰ ἔχει μιὰ ἰδιαίτερη ἐξέλιξη σὰν ἐπιστήμη κάτω ἀπὸ τὸν τίτλο «Ὀντολογικὴ Ἱστορία».

Ὁ ἄνθρωπος θὰ ἔχει τὴν ἱκανότητα καὶ τὴ χαρὰ νὰ διδαχτεῖ τὴν ἱστορία τῶν ὄντων-ὀντοτήτων τῆς Γῆς μὲ σαφήνεια, ἀκρίβεια, οὐσία καὶ δομή, καὶ ὁ νέος ἄνθρωπος ποὺ θὰ ἀνακύψει γιὰ νὰ πάρει τὴ θέση τοῦ Homo Sapiens θὰ εἶναι ὁ φωτισμένος ἄνθρωπος.

Τὸ παρελθὸν τοῦ πόνου ὁδεύει σταδιακὰ στὴν καταλυτική του δύση καὶ ἡ δύση τοῦ παρελθόντος ἀναγγέλλει τὴν ἀνατολὴ τοῦ παρόντος.

Ἡ ὅλη ἐξελικτικὴ διαδικασία θὰ πραγματωθεῖ σὲ πέντε στάδια ἐντὸς μίας χιλιετηρίδας.

Ὡς πρῶτο στάδιο θὰ πρέπει νὰ νοήσουμε ἐκεῖνο ποὺ ἀνάγεται στὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, στὸν πρωτόγονο μὲ τὶς αἰσθήσεις καὶ τὰ ἔνστικτα νὰ εἶναι τὸ μοναδικὸ περιεχόμενο τοῦ ψυχικοῦ του βίου.

Ὡς δεύτερο στάδιο ὁλόκληρη ἐκείνη τὴν πολυετὴ περίοδο μὲ τὸν ἔναρθρο λόγο, τὴ νόηση, τὴν ἱκανότητα συλλογισμῶν, μὲ ὅλες τὶς νοητικὲς λειτουργίες καὶ τὸ πέρασμα ἀπὸ τὴν ἀφελὴ πίστη στὴ θετικὴ γνώση καὶ στὴν ἐπιστήμη.389

Τὸ τρίτο στάδιο, ποὺ θὰ ἔχει ἀφετηρία τὸν 21ο αἰώνα, θὰ ἀποβεῖ σταθμὸς στὴν ἱστορία τῆς Γῆς, γιατὶ ἡ ὄψη τῶν γεγονότων ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν θὰ λάβει τὸν ρόλο τῆς ἄφθαρτης γέφυρας στὴν ἱστορικὴ ἐξέλιξη τοῦ πλανήτη.

Ἐντὸς τοῦ τέταρτου σταδίου οἱ μορφὲς θὰ λαμβάνουν τὴν ὄψη τῶν «οὐράνιων οὐσιῶν», ἑνὸς κράματος πνεύματος καὶ ὕλης μὲ ὑπεροχὴ τοῦ πνεύματος, τὸ ὁποῖο θὰ λούζει τὸν ἄνθρωπο μὲ φῶς οὐσίας – ὁ δὲ ἄνθρωπος θὰ εἶναι σὲ ἀναλογία μὲ τὸν σημερινό, ὅπως ὁ σημερινὸς μὲ τὸν ἄνθρωπο τῶν σπηλαίων.

Ὁ κόσμος τοῦ πέμπτου σταδίου θὰ εἰσαχθεῖ σὲ φωτεινὰ ἐπίπεδα καί, ἐντὸς αὐτῶν, ὁ ἥλιος θὰ λάβει τὸν πρῶτο ρόλο ὡς τροφοδότης καὶ σύντροφος τοῦ πλανήτη καὶ τῶν ὄντων.

Στὴ διάρκεια τοῦ πέμπτου σταδίου, ἕνα γεγονὸς ἐκπληκτικῆς ἔκτασης θὰ συνεπάρει Οὐρανὸ καὶ Γῆ. Τότε οἱ νύχτες θὰ φωτίζονται ἐκ τοῦ φωτὸς ποὺ δὲν ποιήθηκε, καὶ θὰ ἐπαληθευτοῦν ὅλες οἱ Γραφὲς καὶ ὅλες οἱ προφητεῖες, ἀφοῦ ἡ Παρουσία τοῦ Κυρίου στὴ Γῆ θὰ εἶναι αὐτὸ τὸ Φῶς, ποὺ θὰ αἰωρεῖται ἐντὸς στιλπνῆς εὐλογίας, ἰσχυρὸ καὶ γλυκὺ καὶ αἰώνιο καὶ ἀνέσπερο καὶ «Ἄκτιστο».

Οἱ ἄνθρωποι θὰ ἐκστασιαστοῦν ὅταν ἀντικρίσουν τὸν ὑπερκόσμιο φωτεινὸ χείμαρρο νὰ ἐξέρχεται ἐκ τῶν πηγῶν τοῦ Οὐρανοῦ καὶ νὰ κατέρχεται στὴ Γῆ.

Καὶ νὺξ οὐκ ἔσται ἔτι, καὶ οὐ χρεία λύχνου καὶ φωτὸς ἡλίου, ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς φωτιεῖ αὐτούς […]. (Ἰωάννου, Ἀποκάλυψις 22:5)

Ἀπὸ τὸ φῶς αὐτὸ ἄλλοι θὰ λαμβάνουν ποσότητες καὶ ἄλλοι σταγόνες. Ἄλλοι θὰ «βλέπουν» τὸ μεγαλεῖο του καὶ ἄλλοι ἁπλῶς θὰ τὸ θεωροῦν ἀκατανόητο φυσικὸ φαινόμενο, ὅπως θεωροῦσαν οἱ πρωτόγονοι τὸν ἥλιο καὶ τὴ βροχή.

Σὲ αὐτὸ τὸ στάδιο, ὁ ἄνθρωπος θὰ ζεῖ ἁρμονικὰ μὲ τοὺς Κοσμικοὺς Νόμους. Ὁ ἥλιος, τὰ ἄστρα, οἱ πλανῆτες κινοῦνται πάντοτε σύμφωνα μὲ τοὺς Νόμους ποὺ ὅρισε ἡ Κοσμικὴ Νοημοσύνη. Σὲ αὐτὴν τὴ Νοημοσύνη, σὲ αὐτὴν τὴ Θεία Βούληση θὰ ἐνταχθοῦν καὶ ὅλα τὰ ὄντα ποὺ ζοῦν στὴ Γῆ καὶ ἰδιαίτερα ὁ ἄνθρωπος, ποὺ μέχρι σήμερα ἐπιτρέπει στὸν ἑαυτό του νὰ πηγαίνει ἐνάντια στὴν τάξη, στὴν ἰσορροπία καὶ στὴν Ἁρμονία τοῦ Παντός.

Ὁ ἄνθρωπος, ὅσο ἐμπιστεύεται μόνο τὸν ἑαυτό του, δὲν ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ βλέπει καὶ νὰ προβλέπει. Αὐτοὶ ποὺ τοποθετοῦν τὴ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου μόνο στὴν τεχνικο-οικονομικὴ ἀνάπτυξη εἶναι καταδικασμένοι νὰ χρεοκοπήσουν, γιατὶ οἱ ἐνέργειές τους προσβλέπουν μόνο στὴν ὑποταγὴ τοῦ κόσμου – χωρὶς νὰ λογαριάζουν τὰ Θεϊκὰ Σχέδια.

Στοὺς ἐπερχόμενους αἰῶνες, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸν 21ο αἰώνα, θὰ κλονιστεῖ τὸ Σύμπαν ἀπὸ τοὺς κραδασμοὺς τῆς φορᾶς τῶν βολῶν τῆς Δικαιοσύνης. Ἡ Δικαιοσύνη θὰ εἰσχωρήσει στὴ Γῆ καὶ θὰ περιθάλψει τὰ τραυματισμένα ἐπίπεδα τοῦ πλανήτη, θὰ εἰσχωρήσει ἰδιαίτερα στὰ σημεῖα ποὺ ἔχουν βληθεῖ ἀπὸ τὴν παράνοια τῆς ἀνομίας.

Οἱ δίκαιοι κανόνες θὰ λάβουν τὰ ἡνία τῶν δικαστηρίων καὶ θὰ ἀπαιτήσουν ἀπονομὴ δικαιοσύνης, ἀφοῦ προηγουμένως οἱ κραδασμικοὶ σεισμοὶ τοῦ πλανήτη –θὰ ἐπισυμβοῦν νοητοὶ καὶ πραγματικοὶ σεισμοὶ– θὰ μιλήσουν περὶ ἰσότητας καὶ δικαιοσύνης.

Στοὺς ἐπερχόμενους αἰῶνες, θὰ ἐπέλθουν μεγάλες ἀνακατατάξεις λαῶν καὶ ἀναταραχές, ποὺ θὰ κάνουν αὐτοὺς ποὺ θὰ ἐπιζήσουν νὰ καταλάβουν ὅτι ὑπάρχουν Νόμοι ποὺ πρέπει νὰ εἶναι πάντοτε σεβαστοί, ὅτι πάνω ἀπὸ τοὺς Νόμους ὑπάρχει ὁ Ἕνας καὶ μοναδικὸς Θεὸς μὲ τέλειο ἐκφραστή Του τὸν Υἱό.

Ἡ νέα ζωὴ ποὺ ἀνοίγεται μπροστά μας θὰ ξεπεράσει κάθε φαντασία μὲ τὴν ὀμορφιά της, τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴν ἁρμονία της.

Στὸ 19o κεφάλαιο τῆς Ἀποκάλυψης τοῦ Ἰωάννου περιγράφεται ὁ ἐν τῷ Οὐρανῷ ἀντίλαλος τῆς πτώσης τοῦ «θηρίου», μετὰ τὴν ὁποία ἐπακολουθεῖ ἡ ἔνδοξη Παρουσία τοῦ Χριστοῦ – ποὺ δὲν πρέπει νὰ συγχέεται μὲ τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου. Πρόκειται περὶ ἀόρατης ἐπέμβασης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκτάκτως δραστικῆς, μέσω τῆς ὁποίας κατανικᾶται ἡ ὑλιστικὴ ἀντίληψη –τὸ θηρίο– καὶ ἐξασφαλίζεται ἡ θριαμβευτικὴ ἐπικράτηση τῶν ὅσων διαλαμβάνουν οἱ Γραφές.

Στὸ 20ὸ κεφάλαιο τῆς Ἀποκάλυψης διαγράφεται ἡ χιλιετὴς περίοδος, ποὺ θὰ ἐπισφραγιστεῖ μὲ τὴ Δευτέρα Παρουσία καὶ τὴν ἀνακαίνιση τοῦ Παντός. Ἡ χιλιετὴς αὐτὴ περίοδος πρέπει νὰ νοηθεῖ, πνευματικῶς, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι τὰ χίλια ἔτη σημαίνουν ἁπλῶς μιὰ μακρὰ χρονικὴ περίοδο.

Ἡ χεὶρ τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννου ἀποκάλυψε τὸ μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης καὶ τὸν μέσω αὐτῆς θρίαμβο τοῦ Χριστοῦ, δὲν μᾶς ἀποκάλυψε κανέναν Θεὸ τιμωρό, καταστροφέα, ἐκδικητή.

Ὁ Θεὸς τῆς Ἀγάπης εὐλογεῖ τὰ πάντα –τὴ ζωή, τὰ πουλιά, τὰ βουνά, τὶς θάλασσες–, εὐλογεῖ τὸν πλανήτη μας καί, πρῶτα ἀπ’ ὅλα, εὐλογεῖ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους.

Αὐτοὶ ποὺ ἑρμηνεύουν τὴν Ἀποκάλυψη σὰν ἀποκάλυψη παραφροσύνης, σὰν ἀποκάλυψη ἐκδίκησης θηρίων κ.λπ., ἑρμηνεύουν μόνο τὸν ἑαυτό τους καὶ θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουν ὅτι οὐδεὶς σφραγίζεται χωρὶς τὴ Βούληση τοῦ Κυρίου, γιατὶ κανεὶς δὲν εἶναι ἰσχυρότερος Αὐτοῦ.

Ὁ Κύριος κατὰ τὴν Ἀποκάλυψη, ὅπως καὶ στὰ ἀνὰ χεῖρας βιβλία μας, κατέρχεται θριαμβευτὴς ἐν μέσῳ Ἀγγέλων καὶ ἁγιάζει καὶ καθαγιάζει τὸν πλανήτη καὶ τὸν ἄνθρωπο μὲ τὴν Παρουσία Του. Ὁ Κύριος θριαμβεύει, καὶ ἐμεῖς τὰ «θηρία», ἐμεῖς οἱ ἄστοργοι, οἱ ὑστερόβουλοι, οἱ ἀχόρταγοι, οἱ ἐμπλεκόμενοι στὴν ἀπάτη, στὴ φθορὰ καὶ στὶς ἑταιρεῖες δολοφόνων εἴμαστε τὸ νούμερο 666, τὸ νούμερο ποὺ διαταράσσει τὴ συμπαντικὴ ἁρμονία.

Ἂς τεθεῖ τέρμα λοιπὸν σὲ αὐτὲς τὶς παρερμηνεῖες καὶ ὁ κάθε ἄνθρωπος ἂς πιστέψει ὅτι ὁ Θεὸς τῆς Ἀγάπης κυριαρχεῖ στὸ συμπαντικὸ γίγνεσθαι καὶ ὅτι Αὐτὸς ὁ Θεὸς τῆς Ἀγάπης ἀγνοεῖ ὅλους ὅσοι Τὸν ἀγνοοῦν. Ἀγνοεῖ μὰ δὲν ἀπορρίπτει κανέναν, μόνο «θλίβεται» γιὰ αὐτοὺς καὶ ἡ θλίψη ζώσα Τὸν ὁδηγεῖ σὲ νέες σταυρικὲς διαδικασίες.

Κάθε μήνυμα τῶν βιβλίων αὐτῶν μπορεῖ νὰ εἶναι πολὺ σημαντικὸ καὶ κάθε φράση μπορεῖ νὰ εἶναι σχολεῖο καὶ ἀντικείμενο μελέτης.

Σὲ αὐτὴν τὴ μελέτη ἐπιδοθεῖτε μὲ πάθος, γιὰ νὰ αἰσθανθεῖτε τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴν εὐτυχία, στὸ ἀγκάλιασμά σας μὲ τὴν Ἀλήθεια.

Τὸ ἕκτο βιβλίο εἶναι οὐσιῶδες γιατὶ θὰ ἐνταχθεῖ ἐντὸς τῆς οὐσίας τῆς συνείδησης τῶν ὀντοτήτων μὲ διάθεση ἀποδοχῆς.

Βέβαια, γνωρίζουμε ὅτι, ἐπὶ τοῦ παρόντος, οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν τὴν τόλμη νὰ νοήσουν τὸν σκοπὸ τοῦ Συμπαντικοῦ Σχεδίου εἶναι ἐλάχιστοι – καὶ ὄχι μόνο εἶναι ἐλάχιστοι, ἀλλὰ καὶ συχνὰ ἀποβαίνουν στόχος τῶν ἀνίδεων, τῶν μικρῶν καὶ τῶν ἄτολμων. Πρέπει ὅμως νὰ γίνει κατανοητὸ –καὶ θὰ γίνει σύντομα– ὅτι, ἐπιτέλους, Σημεια Μέγιστα συμβαίνουν στὸν πλανήτη μας καὶ αὐτὰ τὰ σημεῖα ἀποκαλύπτονται μὲ φόβο Θεοῦ καὶ δέος σὲ ἐμᾶς μέσω τοῦ προκείμενου ἀποκαλυπτικοῦ βιβλίου.

Τὸ προκείμενο βιβλίο, ὅπως καὶ τὰ προηγούμενα, προδιαγράφουν, προαναγγέλλουν καὶ σηματοδοτοῦν τὴν ἐπάνοδο τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἀρχαία μακαριότητα. Ἡ ἐπάνοδος αὐτὴ ἀποτελεῖ τὴν κεντρικὴ θέση τῶν βιβλίων, θέση ποὺ συμπορεύεται μὲ τὶς Γραφές, τὶς ὁποῖες ἁπλοποιοῦν, διερμηνεύουν καὶ μεταγλωττίζουν στὴ γλώσσα τῆς νόησης, στὴ γλώσσα τοῦ σημερινοῦ ἐξελιγμένου ἀνθρώπου. Τὰ κείμενά μας ἀποκαλύπτουν τὴν Ἀποκάλυψη. Ἡ ἐπάνοδος στὸ ἀρχαῖο κάλλος θὰ ἐπιτευχθεῖ μὲ τὴ Θεία Παρουσία, ποὺ θὰ εἶναι πνευματική. Θὰ ἐπαληθευτοῦν κυρίως τὰ ὅσα σχετικῶς γράφει ὁ εὐλογημένος Ἰωάννης:

Καὶ εἶδον οὐρανὸν καινὸν καὶ γῆν καινήν· ὁ γὰρ πρῶτος οὐρανὸς καὶ ἡ πρώτη γῆ ἀπῆλθον […]. […] Ἰδοὺ ἡ σκηνὴ τοῦ Θεοῦ μετὰ τῶν ἀνθρώπων […] καὶ αὐτὸς ὁ Θεὸς μετ᾿ αὐτῶν ἔσται, καὶ ἐξαλείψει ἀπ᾿ αὐτῶν ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καὶ ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγὴ οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι· ὅτι τὰ πρῶτα ἀπῆλθον. (Ἰωάννου, Ἀποκάλυψις 21:1, 3-4)

Ὁ δεύτερος ἐρχομὸς τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ εἶναι ἕνα γεγονὸς παρατηρήσιμο. Θὰ εἶναι ἕνα ρεῦμα δυναμικῆς μεταμόρφωσης στὸ ὁποῖο θὰ μποροῦν νὰ συμμετέχουν ὅλοι. Τὸ ρεῦμα αὐτὸ θὰ γίνεται ἀντιληπτὸ προσωπικὰ ἀπὸ τὸν καθένα, ἀφοῦ θὰ ἑστιάζεται μέσα του. Ὅμως θὰ καταστεῖ ἐπίσης ἀντιληπτὸ καὶ ἀπὸ τὶς συγκλονιστικὲς ἀλλαγὲς ποὺ θὰ συμβοῦν στὸν πλανήτη.

Στὴν περίοδο αὐτή, ὅλοι θὰ ἐπιλέξουν μιὰ θέση στὴ μία ἢ στὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ ρεύματος καί, ἔτσι, μὲ τὴ δική τους ἐπιλογή, ἄλλοι θὰ παραμείνουν στὴν παλιὰ ὄχθη –θὰ ζήσουν, δηλαδή, μία ἀκόμα ἱστορικὴ ἐποχὴ– καὶ ἄλλοι θὰ περάσουν στὴν ἀντίπερα ὄχθη τῆς μεταϊστορικῆς ἐποχῆς.

Θὰ θέλαμε, ὅμως, πρὸς ἀποφυγὴ μιᾶς τραγικῆς παρεξήγησης, κλείνοντας τὰ εἰσαγωγικὰ αὐτὰ κείμενα νὰ ἀποσαφηνίσουμε ἕνα πράγμα: Ἡ ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἀρχαία μακαριότητα –ὅπως μᾶς διδάσκουν ἄλλωστε καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης,390 ὁ Ἅγιος Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεὺς καὶ ὁ μέγας Ὠριγένης–, δὲν σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀπαλλάσσεται ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ἀπὸ τὴν ὑποχρέωση τοῦ ἀγώνα, τῆς προσπάθειας καί, γενικά, ὅλων ἐκείνων ποὺ μέχρι σήμερα ἐπιτάσσουν οἱ Γραφὲς ὡς πρωταρχικὸ καθῆκον του.

Γράφοντας ὅτι ὁ Κύριος κατέρχεται ἐν μέσῳ ἡμῶν, δὲν ἐννοοῦμε σὲ καμία περίπτωση ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀπαλλάσσεται ἀπὸ κάθε εὐθύνη, ἀπὸ κάθε πρωτοβουλία καὶ μεταβάλλεται σὲ ἄβουλο ὂν ποὺ ἐπαφίεται στὴ Θεία ἐπιείκεια καὶ μόνο.

Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. (Κατὰ Ματθαῖον 25:34)

Ἡ βασιλεία στὴν ὁποία ἀναφέρεται ὁ Κύριος εἶναι ἡ βασιλεία τὴν ὁποία ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς προετοίμασε διὰ τῶν ἐνεργειῶν του.

Ὅπως διαλαμβάνεται στὸ προκείμενο βιβλίο, ὁ Οὐρανὸς ἀναμένει ὁρισμένους ἀπὸ ἐμᾶς καὶ συγκεκριμένα Δέν ἀναμένει τοὺς βιαστὲς τῆς Εἰρήνης, τοὺς δολοφόνους τῆς Εἰρήνης, τοὺς δολοφόνους τῆς Ἀγάπης. Ἐπίσης, δὲν ἀναμένει καὶ τοὺς πνευματικὰ ράθυμους, τοὺς πνευματικὰ παρείσακτους, τοὺς ἀγνώμονες καὶ τοὺς ἄπραγους.

Οἱ ὀντότητες τῆς ἀδιαφορίας, τῆς ἀμάθειας καὶ τῆς συνήθειας εἶναι ἀποῦσες ἀπὸ τὶς μετέπειτα διαδικασίες.

Ὁ ἄνθρωπος τῆς ὕλης θὰ συνεχίσει τὴν πορεία του καὶ μετὰ τὸ 2000 μ.Χ., ὅμως ἡ πορεία του θὰ εἶναι δύσκολη, γιατὶ θὰ δοκιμαστεῖ σὰν ὀντότητα φωτὸς καὶ ὕλης καὶ ἀνάλογα μὲ τὴ συμπεριφορά του θὰ εἰσχωρεῖ ἢ ὄχι στὰ νέα σχήματα ζωῆς.

Ὅσοι διαβαίνουν καὶ προσπερνοῦν τὸν πόνο τοῦ πλανήτη ψύχραιμοι, ἄχροοι καὶ ἀνούσιοι γιὰ νὰ μὴν πονέσουν τὴν ψυχή τους μὲ τὸν πόνο τοῦ συνανθρώπου τους, αὐτοὶ θὰ εἶναι ἀπόβλητοι ἀπὸ τὸν ἀνακαινισμένο πλανήτη.

Ὅλες οἱ κατηγορίες ποὺ προαναφέραμε θὰ συνυπάρξουν στὴ λήθη, θὰ συνυπάρξουν σὲ ἐπίπεδα ποὺ δὲν θὰ ἐπιδέχονται καμία ἐξέλιξη καὶ στὴν τελικὴ δοκιμασία τοῦ «ἐνώπιος ἐνωπίῳ» δὲν θὰ θεωρηθοῦν ἁπλῶς ἀπόντες, ἀλλὰ μηδέποτε ὑπάρξαντες.

Φυσικά, σὲ ὅλους αὐτοὺς θὰ δοθοῦν πάμπολλες εὐκαιρίες καὶ δυνατότητες νὰ ἀκολουθήσουν τὸ κοσμικὸ ρεῦμα καί, τελικά, νὰ ἐπιτύχουν τὴν ἔνταξή τους στὸν ἐπερχόμενο πλανητικὸ παράδεισο.

Τέλος, ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἰδιαιτερότητα τοῦ τρόπου γραφῆς τῶν κειμένων μας, τὴν προέλευσή τους κ.λπ., πρὸς ἀποφυγὴ ἐπαναλήψεων παραπέμπουμε στὶς εἰσαγωγὲς τῶν προηγούμενων βιβλίων μας.