18. Ἐπίλογος

Στὸν λεγόμενο «δυτικὸ κόσμο» –ποὺ συγκροτεῖται κατὰ κανόνα ἀπὸ προηγμένους, συγκριτικὰ μὲ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο, διανοητικὰ ἀνθρώπους–, ἀπὸ τὸν 19ο αἰώνα μέχρι καὶ τὸ πρῶτο ἥμισυ τοῦ 20οῦ, εἶχε ὑπερισχύσει ἡ ἄποψη ὅτι ἦταν καιρὸς νὰ ἀντικατασταθεῖ ἡ πίστη ἀπὸ τὴ γνώση καὶ ὅτι ἡ θρησκευτικὴ πίστη ἦταν, αὐτὴ καθαυτήν, δεισιδαιμονία καί, σὰν τέτοια, ἔπρεπε νὰ ἐξαλειφθεῖ.

Ἡ ἄποψη αὐτή, καθοδηγούμενη ἀπὸ τὰ τότε ὑπερισχύοντα φιλοσοφικὰ καὶ πολιτικὰ ρεύματα, πέρασε σὰν ἰσχυρὸς ἄνεμος, σάρωσε τὶς μέχρι τότε πεποιθήσεις τῆς πλειοψηφίας τῶν ἀνθρώπων καὶ τὶς ἀντικατέστησε μὲ τὴν ὑλιστικὴ ἀντίληψη τῆς ζωῆς.

Σήμερα, μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ ὑλισμοῦ ὡς μορφῆς ἐξουσίας καὶ ἐπιβολῆς ἰδεολογικῶν κατευθύνσεων, αὐτὴ ἡ ὑλιστικὴ ἀντίληψη παραμένει μόνο σὰν στρῶμα λάσπης ποὺ ἐπικαλύπτει τὴν ἐπιφάνεια μετὰ τὴν τρομερὴ καταιγίδα. Αὐτὴ ἡ ἀντίληψη, ποὺ καθόριζε τὸν ὑλισμὸ σὰν ὁρόσημο τῶν νοητικῶν ἐπιτευγμάτων τοῦ ἀνθρώπου, πνίγηκε μέσα σὲ ποταμοὺς αἵματος.

Καὶ ἐνῶ οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι, ποὺ ὑπῆρξαν καὶ τὰ θύματα τῶν ἰδεῶν αὐτῶν, στὴ μεγάλη τους πλειοψηφία ἔχουν ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὶς οὐτοπίες ποὺ εἰσήγαγε ἡ ὑλιστικὴ ἀντίληψη, ὡστόσο δὲν μπόρεσαν νὰ βροῦν ἀκόμη τὸν δρόμο τους καὶ βαδίζουν –μπορεῖ νὰ ἰσχυριστεῖ κανεὶς– στὸ κενό, μὲ πλήρη ἀδιαφορία γιὰ τὸ πνευματικὸ γίγνεσθαι.

Ἡ ἀναζήτηση τῆς Ἀλήθειας δὲν βρίσκει καμία δικαίωση καὶ δὲν γίνεται κὰν ἀνεκτὴ στὸν σημερινὸ κόσμο. Ἀντίθετα, ἡ ἐκμετάλλευση, ἡ καταπίεση, οἱ καταδιώξεις, ἡ βία, ἡ ἀναλγησία κ.λπ. γίνονται ἀπροκάλυπτα ἀποδεκτές.

Ὁ κόσμος συνήθισε σιγὰ-σιγὰ σὲ αὐτὰ τὰ συμπτώματα τῆς ἠθικῆς κατάπτωσης. Ἡ ἔννοια τῆς Δικαιοσύνης ἔχει χάσει κάθε στοιχειώδη ἐκτίμηση, τόσο στὴ ρύθμιση τῶν μεταξὺ τῶν μελῶν ἑνὸς κράτους σχέσεων, ὅσο, κυρίως, στὴν ἐπίλυση τῶν λεγόμενων διεθνῶν σχέσεων. Σήμερα, πιὸ πολὺ ἀπὸ ποτέ, ἰσχύει τὸ δίκαιο τοῦ ἰσχυρότερου, τοῦ οἰκονομικὰ εὐρωστότερου, σὲ ὅλα ἀνεξαρτήτως τὰ ἐπίπεδα.

Ἡ ἠθική, εἴτε εἶχε ὡς προέλευση τὸν φιλοσοφικὸ στοχασμὸ εἴτε τὴ θρησκευτικὴ ἐνατένιση, ἐξοστρακίστηκε καὶ ὁ ἄνθρωπος ταύτισε τὴν «ἠθική του» μὲ τὸν ἑκάστοτε ἰσχύοντα νόμο, ποὺ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον περικλείει τὴν ἀνομία.

Ὁ σαθρὸς γήινος παρα-νόμος-κράτος ἀποτέλεσε –κατὰ τὴν ἀντίληψη αὐτὴ– τὴ μόνη πραγματικότητα, ποὺ ἀντιπροσωπεύει καὶ ἐξαντλεῖ τὴν ὁποιαδήποτε ἠθικὴ ἔννοια ἢ ἀρχή. Ἡ ἀντίληψη αὐτὴ ὁδήγησε ὄχι μόνο σὲ ἕναν πλήρη διαχωρισμὸ τῶν μέχρι τότε συναντώμενων κύκλων –ποὺ δὲν συμπίπτουν– τῆς ἠθικῆς καὶ τοῦ νόμου, ἀλλὰ καὶ στὴν ἐξαφάνιση τοῦ κύκλου τῆς ἠθικῆς, μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι αὐτὸς ὁ κύκλος περικλείει ἰδέες ἀναχρονιστικές.

Ἔτσι, λησμονήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ὅτι οἱ ὑψηλότερες ἀρχὲς εἶχαν δοθεῖ στὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὸν κύκλο αὐτὸν ποὺ περικλείει τὶς ἠθικὲς καὶ πνευματικὲς ἀξίες. Λησμονήθηκε ὅτι ἕνας πιστός, μιᾶς ὁποιασδήποτε θρησκείας, εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἔχει λυτρωθεῖ ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῶν ἐγωιστικῶν του ἐπιθυμιῶν καὶ ἀσχολεῖται μὲ πράξεις ποὺ ἔχουν ὡς κίνητρο τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀλληλεγγύη. Λησμονήθηκε ὅτι ἡ ἠθικὴ καὶ ἡ δικαιοσύνη ὑπῆρξαν οἱ μόνοι σταθεροὶ παράγοντες τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Αὐτοὶ οἱ παράγοντες ἀποτέλεσαν πανανθρώπινες ἀξίες, γιατὶ δὲν διδάχτηκαν μόνο ἀπὸ τὶς θρησκεῖες, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς σχολὲς κατεύθυνσης ἰδεῶν – ἔγιναν λόγος ποιητικός, λόγος γραπτὸς καὶ τελικὰ καταξιώθηκαν μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου καὶ τὴν ἀλληλοδιαδοχὴ τῶν αἰώνων.

Ὅμως κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια, κάτω ἀπὸ τὸ ἐπίστρωμα τῶν ὑλιστικῶν καὶ μηχανιστικῶν ἀντιλήψεων, ὑπῆρχε πάντοτε –καὶ θὰ ὑπάρχει ὅσο ὑπάρχουν ἄνθρωποι– μιὰ μικρὴ φλόγα, ἡ φλόγα τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Ὁ ἄνθρωπος, ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος –ἀνεξάρτητα ἀπὸ κάθε διδασκαλία, ἀνεξάρτητα ἀπὸ κάθε θρησκεία–, μὲ ὁδηγὸ τὴ φλόγα αὐτή, αὐτὴν τὴ λαχτάρα ποὺ ἐνοικεῖ μέσα του, ἄρχισε τὸ ταξίδι τῆς ἐπανόδου στὸν κόσμο τῶν πνευματικῶν καὶ ἠθικῶν ἀξιῶν.

Σήμερα ὁ ἄνθρωπος, ἡ φιλοσοφικὴ διδασκαλία, ἡ πολιτικὴ ἐξουσία ἄρχισαν νὰ ἀποδέχονται ὅτι τὸ νὰ πιστεύεις σὲ πράγματα ποὺ δὲν γίνονται ἄμεσα ἀντιληπτὰ ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις, τὸ νὰ πιστεύεις καὶ νὰ ἐμπιστεύεσαι πράγματα ποὺ δὲν προκύπτουν ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας, τὸ νὰ πιστεύεις σὲ ἀόρατες πραγματικότητες ποὺ περιβάλλουν καὶ ἐπηρεάζουν τὴ ζωὴ πάνω στὸν πλανήτη ὄχι μόνο δὲν εἶναι δεισιδαιμονία, ἀλλὰ εἶναι καὶ ὁ μοναδικὸς τρόπος ποὺ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο ἔξω ἀπὸ τὰ πολλαπλὰ ἀδιέξοδά του. Τὴν ἄποψη αὐτή, ποὺ εἶναι κυρίως ἄποψη τοῦ συνόλου σχεδὸν τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, ἐνισχύει καὶ ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη τῆς φυσικῆς, τῆς χημείας, τῆς μοριακῆς βιολογίας.

Τὸ πεδίο τῆς πίστης στὸν καιρό μας ἄρχισε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ διευρύνει τὰ ὅρια του καὶ νὰ περιλαμβάνει ἐκ νέου μέσα σὲ αὐτὰ καὶ νὰ ἀφυπνίζει πάμπολλες ψυχὲς τῶν ὁποίων τὸ φῶς εἶχε περιοριστεῖ, δὲν εἶχε ὅμως σβήσει ἐντελῶς.

Τὸ τέταρτο βιβλίο, ποὺ ἀποτελεῖ συνέχεια τῶν τριῶν προηγούμενων, ἔρχεται ἀκριβῶς γιὰ νὰ ὑπενθυμίσει στὸν ἄνθρωπο αὐτὲς τὶς ἀξίες, ἔρχεται νὰ τὸν ἐπανεντάξει στὸν χῶρο τῆς ἀφθονίας, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀλληλεγγύης.

Ἔρχεται νὰ τὸν κάνει κοινωνὸ τῶν μεγάλων στιγμῶν, νὰ τοῦ δώσει τὴ δυνατότητα νὰ εἰσχωρήσει στὶς στιγμὲς αὐτὲς ποὺ ἀσκοῦν οὐσιώδη ἐπιρροὴ στὴν τύχη τοῦ πλανήτη. Αὐτὲς οἱ στιγμὲς ἔχουν τὴ μορφὴ τῆς σταγόνας στὸν ὠκεανὸ τῶν αἰωνίων.

Εἰσχωρῆστε, λοιπόν, στὸν «χρόνο» αὐτῆς τῆς χρυσῆς σταγόνας, ἀφοῦ αὐτὸς ὁ «χρόνος» θὰ καθορίσει τὴν αἰωνιότητα καὶ θὰ καταστεῖ ἡ στιγμὴ τοῦ δικοῦ σας θαύματος. Ἔχετε τὴν εὐχέρεια τῆς ἐπιλογῆς, ἀφοῦ εἶστε κάτοχοι νοὸς ἐκ τοῦ Μεγάλου Νοός.

Νὰ ἔχετε θερμὴ προδιάθεση γιὰ «ἔρευνα», ὄχι σὰν ἁπλοὶ ἐρευνητὲς μὰ ἀπὸ πόθο γιὰ τὸν Θεό, γιατὶ ὁ χλιαρὸς καὶ αὐτόνομος ἐρευνητὴς θὰ βρεθεῖ σὲ ἀδιέξοδο.

Οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου. (Ἰωάννου, Ἀποκάλυψις 3:16)

Αὐτὸς ὁ πόθος θὰ σᾶς καταστήσει ἐρευνητὲς ἐνσυνείδητους. Ὁ πόθος γιὰ τὸν Θεὸ ἐμπλουτίζει καὶ ἀναγεννᾶ καὶ ἐκτοξεύεται μὲ τὴ συνοδεία σπινθήρων ἐκεῖ ὅπου Εκεινος ὑπάρχει. Ἐκεῖ, ἐφόσον Αὐτὸς δεχτεῖ τὸ ἐρέθισμα ἐξαιτίας τοῦ πόθου σας, θὰ σᾶς ἀπαντήσει μὲ ἕνα ἀπὸ τὰ μέσα ποὺ διαθέτει καὶ ἐπιλέγει.

Προχωρῆστε ἐλεύθερα, χωρὶς προκαταλήψεις καὶ φόβους. Στραφεῖτε, ὅλα τὰ ὄντα τῆς Γῆς, πρὸς τὸν Πυρήνα τοῦ Φωτός, γιατὶ ἡ ἐπιθυμία τοῦ Κτίστη εἶναι ἡ πραγμάτωση αὐτῆς τῆς «ἱστορικῆς» συμπαντικῆς συνάντησης.

Ἀφῆστε τὸν ἑαυτό σας νὰ ἀναπαυθεῖ στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Αἰώνιου Ὄντος. Γνωρίστε τὴ γαλήνη καὶ τὴ σιγουριὰ τῆς Παρουσίας τοῦ Δημιουργοῦ σας.

Αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν χρόνο ὁ Ὑπέρτατος Παρών, ὁ Ὑπέρτατος Δημιουργὸς εἰσέρχεται μέσα σὲ ὅλους ὅσοι ἀγαποῦν, σὲ ὅλους ὅσοι προσεύχονται, σὲ ὅλους ὅσοι ἔχουν κατανόηση. Ὁ Υἱὸς ἔχει ἀνατείλει στὸν δρόμο τῆς καθόδου καὶ σᾶς καλεῖ στὸν Οὐράνιο Κόσμο τῆς ἀρχέγονης γέννησης.

Γιὰ κάθε ἄνθρωπο ποὺ εἶναι συνειδητός, θὰ ὑπάρξει ἡ ἀνταπόκριση. Καθημερινὰ ἡ Παρουσία μεγαλώνει καί, πολὺ σύντομα, ὅ,τι γίνεται στὸν Οὐρανὸ θὰ γίνεται καὶ στὴ Γῆ, ὅ,τι γίνεται στὴν αἰωνιότητα θὰ γίνεται καὶ στὸν χρόνο. Μία φυλή, μία πατρίδα, ἕνα χρῶμα, μία θρησκεία, ἕνας Θεός.

Κατανοῆστε τὰ μηνύματά μας. Ἡ ψυχή σας, οὕτως ἢ ἄλλως, μετέχει τῆς αἰωνιότητας. Δῶστε, λοιπόν, σὲ αὐτὴν τὸ Ευ Ζην στὴν αἰωνιότητα καὶ ἀπομακρύνετέ την ἀπὸ τὴν ἐνδεχόμενη διάσπαση.