14. Σαφήνεια καὶ Συνειδητὸ Ὄν. Σημαντικὴ Στιγμή

Εἴμαστε οἱ ἀναλαμπὲς στὸ σκοτάδι τῆς ἄγνοιας. Ἀπὸ τὶς ἀναλαμπὲς αὐτὲς θὰ φωτιστοῦν τὰ μονοπάτια τῆς φωτεινῆς Ἀλήθειας. Ἀποφασίσαμε νὰ ἐργαστοῦμε μαζί σας γιὰ τὸ μεγαλεῖο τῆς Δημιουργίας. Σᾶς ἀποδεχόμαστε καὶ σᾶς καλοῦμε στὴν προσπάθειά μας, μὲ ὅλα τὰ λάθη σας, τὰ προβλήματά σας, τὶς ἀδυναμίες σας καὶ τὰ πάθη σας. Σᾶς δηλώνουμε ὅτι θὰ ἐργαστοῦμε γιὰ ἐσᾶς καὶ ἐσεῖς γιὰ ἐμᾶς – καὶ οἱ δύο ὅμως ὄχι γιὰ δική μας ἢ δική σας ὠφέλεια, ἀλλὰ γιὰ τὴν ὠφέλεια τοῦ συνόλου.

Μεταξύ μας δὲν θὰ λειτουργήσει ὁ νόμος τῆς ἀντιπαροχῆς, δηλαδὴ ἡ ἀρχὴ τοῦ «δοῦναι» καὶ «λαβεῖν».

Ὁ δίδων γιὰ νὰ πάρει, ὁ δίδων ἀποκλειστικὰ διὰ τὸ «λαβεῖν», ἔχει τὴν οὐσιαστικὴ ἀδυναμία στὸν χῶρο. Εἶναι ἡ ἀδυναμία τῆς κατανόησης τῆς προσφορᾶς καί, συγχρόνως, ἡ ἀδυναμία τῆς ἀπελευθέρωσης ἀπὸ τὶς ἀναμενόμενες πολὺ σημαντικὲς ἱκανοποιήσεις τῆς ἀντιπαροχῆς.

Ὁ Νόμος τῆς παροχῆς ἐπέχει οὐσιαστικότητα στὸν χῶρο τῆς Δημιουργίας. Ἡ παροχή, ὅμως, ὅταν στοχεύει στὴν ἀντιπαροχή, τότε, λόγω τῶν αὐθόρμητα ἐπενεργούντων ἀνάλογων συναισθημάτων, ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια τοῦ οὐσιαστικοῦ μεγαλείου τῆς προσφορᾶς.

Ἡ πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων ἐργάζεται γιὰ τὸ «λαβεῖν», τὸ σύνολο δὲ τῶν ἑκάστοτε πολιτικῶν τῶν ἑκάστοτε ἐποχῶν ἐργάζεται μόνο γιὰ τὸ λαβεῖν.

Τὸ μὲ αὐτὴ τὴν ἔννοια ὑφιστάμενο «λαβεῖν» δὲν ἀποτελεῖ μέρος τῆς οὐσιαστικῆς ἀνταμοιβῆς, ἀλλὰ μιὰ ἁπλὴ ἀπόφαση ἀνταποδοτικῆς συμπεριφορᾶς.

«Ἀνταποδίδω» σημαίνει δίδω τὰ ἴσα – σημαίνει ὅτι ἔχω πρόβλημα ὡς πρὸς τὴν ἰσχὺ τῆς συνείδησης.

Ὅταν παρέχω καὶ ἔχω ἀξίωση συνειδητὴ καὶ αὐτὴ τὴν ἀξίωση τὴν καλλιεργῶ στὴ σκέψη μου, τότε ἁπλῶς ἐπιμελοῦμαι μὲ αὐταρχικὴ σύνεση τὶς ἀπολαβές μου ἀπὸ τὴν παροχή. Ἡ προσφορὰ –ἡ κατευθυνόμενη στὴν ἀντιπαροχὴ– δὲν μὲ ἀγγίζει σὰν εὐαίσθητη οὐσιαστικὴ ὕπαρξη, δὲν προκαλεῖ καμία ἐντύπωση στὴν ψυχή μου, δὲν καταγράφεται κὰν ὡς ἐμπειρία, ἀφοῦ μοῦ στερεῖ τὴ συγκίνηση τῆς ἀνιδιοτελοῦς προσφορᾶς καὶ τὸ πλεονέκτημα τῆς ἀνακύκλωσης τῆς προσφορᾶς μου, μέσω τοῦ λαμβάνοντος.

Πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι ἡ εὐαισθησία ἀγγίζεται καὶ οἱ χορδὲς τῆς ψυχῆς πάλλονται μόνο ἀπὸ τὸ ἄγγιγμα τῆς καρδιᾶς καὶ ἀπὸ τὴ διέγερση τοῦ κυττάρου τῆς ἀποκαλυπτικῆς διάθεσης.

«Δίδω-παρέχω» σημαίνει δίδω ἢ παρέχω, γιὰ παράδειγμα, ἀγάπη ἢ συμπόνια, γιὰ τὴν ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν ἀγάπη, τὸ ἔλεος γιὰ τὴ χαρὰ τῆς καρδιᾶς, ὅπου βασιλεύει ἡ ἄφθαρτη ψυχή μου. Μὲ αὐτὴ τὴν κίνηση τῆς καρδιᾶς-ψυχῆς ἀγγίζω τὴν εὐτυχία τῆς στιγμῆς, τῆς στιγμῆς ποὺ ἡ σκέψη τῆς ἀντιπαροχῆς δηλώνει ἀπούσα στὸ τώρα καὶ στὸ μετά.

Ἡ ἀνταπόδοση ἔχει δικό της σκοπό, δική της σκέψη, ἰδιοτελὴ κατεύθυνση τῆς καρδιᾶς ἢ τοῦ χεριοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μᾶς ἀπορροφήσει ὁ ἑαυτὸς τῆς ὑλικῆς ἀδυναμίας καί, ἀπὸ τὴν ἀπορρόφηση αὐτή, νὰ γίνουμε συνειδητὰ «οἱ δότες» γιὰ τὴν ἀνταμοιβὴ διὰ τῶν δόσεων εὐκολίας.

Ὅμως ἡ ἐπιείκειά μας κατέρχεται καὶ στοὺς «οὕτω διδόντας», γιατὶ προσπερνοῦμε τὸ «διὰ τὸ λαβεῖν» καὶ εἴμαστε σύντροφοι τοῦ ὁποιουδήποτε διδόντα. Ἀκόμα καὶ ἔτσι, ἔχουμε τὴν ἀγάπη μας γιὰ αὐτούς.

Στὰ ὄντα τῆς ἀγάπης ἔρχεται ἡ παροχὴ τοῦ Θεοῦ. Μὴν παραποιεῖτε τὰ ρήματα δίδω-παρέχω-ἀγαπῶ.

Συνδέσαμε τοὺς φωτεινοὺς ἀγωγούς μας καὶ σᾶς παρέχουμε ἀπὸ καρδιᾶς τὶς ὁδηγίες ποὺ ἀποβλέπουν στὴν Ἀγαθὴ Διάπλαση, τὴν ἐλεύθερη, εὐδαίμονα καὶ φωτεινὴ διάπλαση. Μιλήσαμε γιὰ τὴν Ἀγάπη καὶ τὴν ἐξ αὐτῆς ἀνταπόδοση. Εἴμαστε τὸ εἶδος τῆς ἐμπνευσμένης ἀγάπης καὶ ἀναμένουμε τὴν οὐσιαστική σας ἀνταπόδοση.

Ἡ ἀνταπόδοσή σας δὲν θὰ κατευθυνθεῖ σὲ ἐμᾶς, γιατὶ ἕνας συνειρμὸς ἀγάπης δὲν ἀποβλέπει στὴν «προσωπικὴ» ἀνταπόδοση, καθὼς αὐτὴ εἶναι ἡ ἀγάπη τῆς ἀντιπαροχῆς ἢ τῶν δόσεων εὐκολίας. Εἶναι ἀδιανόητο ἐμεῖς νὰ ἀναμένουμε τὴν ἀντιπαροχή σας γιὰ ὅ,τι σᾶς παρέχουμε.

Ἀπευθυνθεῖτε σὲ Εκεινον. Ἐκεῖ, στὴν αἰώνια τράπεζά Του, καταθέστε τὴν ἀγάπη σας. Ἡ δική μας χαρὰ θὰ εἶναι ἡ Αγαπη σας γιὰ Εκεινον καὶ ἀπὸ τὴν ἀγάπη αὐτὴ θὰ λάβετε τὴν εὐλογία Του καὶ ἀπὸ τὴν εὐσπλαχνία Του θὰ ἀποκτήσετε τὴν ἀναπλαστική σας παρουσία ἔναντι Εκεινου.

Μετὰ τὴ σκόπιμη αὐτὴ –ἀλλὰ οὐσιαστικὴ– παρένθεση γιὰ τὴν ἔννοια καὶ τὴ σημασία τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης, θὰ ἀναφερθοῦμε στὰ ὄντα ποὺ ἐνέχουν τὴν ἀσάφεια στὸ «γίγνεσθαι» καὶ ποὺ τὰ ὀνομάζουμε ἀσαφῆ ὄντα – ἀπροσδιόριστα, εὐκαταφρόνητα, κατακερματισμένα, χωρὶς ἰδιαίτερο σημεῖο ἐμφάνισης καί, ἴσως, χωρὶς οὐσιαστικὴ ταυτότητα, ἀφοῦ ἡ ταυτότητά τους εἶναι ἕνα εἶδος εὐμετάβλητης εἰκόνας.

Σὲ αὐτὰ τὰ ὄντα ἁπλώνουμε τὰ χέρια καὶ τὰ καλοῦμε σὲ φωτεινὴ συναρμολόγησή τους στὸ ὄνομα τῆς ὑγιοῦς πορείας καὶ τῶν ὑγιῶν συναισθημάτων. Σὲ αὐτὰ τὰ ὄντα, ὄντα τῆς ἀσάφειας τῆς ὁποιασδήποτε πίστης ἢ τοῦ ὁποιουδήποτε θρησκευτικοῦ δόγματος, ἀπευθυνόμαστε μὲ ἀγάπη.

Σᾶς ἐκλιπαροῦμε νὰ στραφεῖτε μὲ ἀνοιχτὴ συνείδηση στὸν Πατερα. Ἀκολουθοῦμε τὴν κατεύθυνσή σας γιὰ νὰ συγχρονιστοῦμε στοὺς δρόμους τῶν Οὐρανῶν. Εἰσερχόμαστε στὸν πλανήτη σας ὄχι σὰν ἐπισκέπτες, ἀλλὰ σὰν ὀντότητες ἀποστολῆς ἀπὸ τὶς οὐράνιες ὀργανώσεις. Κατέρχονται οἱ οὐράνιες ὀμορφιὲς γιὰ νὰ ποιήσουν τὸ «εὖ» τῆς γήινης παρουσίας. Ἀρχίζει ἡ ἐκκίνηση ἀπὸ τὰ κάτω πρὸς τὰ ἄνω, ἀφοῦ θὰ ἔρθουν τὰ ἄνω πρὸς τὰ κάτω.

Κατέχουμε τὸ «εὖ» τῶν ὑλικῶν τῶν πολλῶν δυνατοτήτων γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσή σας ἀπὸ τὴν ἄγνοια. Ὅταν ἡ ἄγνοια ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὴ γνώση, θὰ εἴμαστε ἡ συνοχὴ τῶν εὐθειῶν στὰ οὐράνια σημεῖα.

Ἀναγγέλλουμε ἤδη τὴν Ὕψιστη Παρουσία στὸν κατώτερο χῶρο τῆς ὕλης τοῦ πεπερασμένου γίγνεσθαι. Ἐρχόμαστε ὡς διεύρυνση τοῦ πεπερασμένου ὑλικοῦ ὁρίζοντα, τοῦ ὁρίζοντα ποὺ προσδιορίζουν τὰ ὅρια τῆς ὕλης.

Κάτι ποὺ ἰδιαίτερα ἐπισημαίνουμε εἶναι ὅτι ἡ ἄγνοια ταυτίζεται μὲ τὸν θάνατο –τὸν ὁλοκληρωτικὸ θάνατο– τῆς ὀντότητας, σημαίνει μιὰ «μορφὴ» ἀνυπαρξίας στὸ παρὸν τῶν ὄντων, στὴν αἰώνια προσαρμοστικὴ εἰκόνα τους. Ἡ τάση προσαρμογῆς στὴν Ἀλήθεια δημιουργεῖ τὴν ἀνάγκη γιὰ γνώση. Ἡ γνώση προβάλλεται σὰν ἀνάγκη οὐσιαστικοῦ σκοποῦ.

Ἀπελευθερῶστε τὸν σκοπὸ γιὰ νὰ καταστεῖ ὁ σκοπὸς οὐσία. Ὁ σκοπὸς ἀνάγεται στὴ βούληση τῶν συνειδητὰ ἐλεύθερων στὸ πραγματικὸ Θεῖο γίγνεσθαι.

Καταστεῖτε ἀδιάφοροι στὰ πάθη καὶ ἀποτρέψτε τα μὲ μέσα πολέμου. Ἡ κατεύθυνση τῆς ἀπελευθέρωσης προσδιορίζεται, ἐφόσον ἐσεῖς διαθέσετε τοὺς ἑαυτούς σας στὸν ἀγώνα καὶ ἀφομοιωθεῖτε ἀπὸ αὐτόν.

Διαβλέπουμε διὰ τῶν «ὀφθαλμῶν» μας ἀσφαλὴ τὴ διάθεσή σας στὸν καιρὸ τῶν «σοφῶν ἀποφάσεων» καὶ τῶν σαφῶν διαθέσεων, χαρακτηριστικὸ τῶν σαφῶν ἀτόμων.

Ἡ σαφήνεια τείνει στὴ γνώση, γιατὶ ἡ γνώση εἶναι σαφής, ἔχει ἄποψη διευκρίνισης καὶ ὁριοθέτησης. Ἔχει ὕψος, ὕφος, διάσταση καὶ προσδιορίζει. Δὲν καθορίζει, μὰ προσδιορίζει ὅλα τὰ ρευστά, ἀπροσδιόριστα καὶ ἀβέβαια. Ἐφόσον συλλεχθοῦν τὰ ρευστὰ καὶ ἀποβάλουν τὴν ἀσάφειά τους, δὲν ἀπομένει παρὰ μόνο ἡ διευκρίνισή τους μέσα ἀπὸ τὴ γραμμὴ τῆς ἀποδοχῆς.

Εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ εἶναι κανεὶς διευκρινιστὴς τῶν ἀσαφῶν σημείων του.

Θὰ εἴμαστε σαφεῖς γιὰ νὰ καταστεῖτε σαφεῖς καὶ ἐσεῖς, οἱ ἀσαφεῖς καὶ ἀπροσδιόριστοι καὶ ἀνύπαρκτοι στὰ ὅρια τῆς ἀσάφειάς σας. Μὲ τὴν ἀσάφεια χάνεται ἡ ταυτότητά σας, ἀφοῦ αὐτὴ ἔχει ἐντοπιστεῖ σὲ διαφορετικὰ σημεῖα τῆς προσωπικότητάς σας.

Ἡ ἀσάφεια τοῦ ἑαυτοῦ σας εἶναι ἡ ἄρνησή Του καὶ ἡ ἄγνοια τῆς Ὕπαρξης, ἡ ἄγνοια τῆς Δύναμης, ἡ ἄγνοια τῶν Ἀξιῶν καὶ τῶν ἀξιῶν τοῦ ἑαυτοῦ.

Ἡ ἄγνοια ἔχει τὴν εὐθύνη τοῦ χάους καὶ τῆς οὐσιαστικῆς ἀπώλειας, ἔχει τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ ἀποδέκτη τοῦ θανάτου.

Ἐσεῖς φέρετε τὸ βάρος τῆς εὐθύνης τῆς ἀπώλειάς σας, γιατὶ, ἐνῶ λάβατε τὸ χαμόγελο τῆς ψυχῆς ποὺ ἔχει ἐγκατασταθεῖ στὴν καρδιὰ τοῦ ὑλικοῦ σώματος, θέλετε νὰ τὸ ἀγνοεῖτε. Ἐνῶ ἔχετε τὴν ἀθανασία στὴν οὐσιαστική σας ὕπαρξη, στρέφεστε πρὸς τὴν ὑποκείμενη στὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο ὕλη.

Δὲν ἐπιτρέπονται ἀσάφειες στὶς πνευματικές σας ἀναλογίες, γιατὶ θὰ καταστεῖτε ἀνύπαρκτοι στὰ οὐσιώδη σύμπαντα τῶν θεϊκῶν ἤχων.

Ὁ Κύριος τοῦ Κόσμου εὔχεται νὰ καταστεῖτε σαφεῖς «ἐν τῇ Σοφίᾳ Του» καί, ἀπὸ αὐτὴ τὴν κατάσταση τῆς προόδου, θὰ λάβετε τὴν ἐξέλιξη ἐξαιτίας τοῦ προσδιορισμοῦ τῆς θέσης.

Θὰ εἴμαστε συνοδοιπόροι στὸν δρόμο τῆς διευκρινιστικῆς σαφοῦς πορείας, γιατὶ ἡ ἀσάφεια εἶναι ἀγωγὸς τῆς φθορᾶς. Θὰ συναναλάβουμε καθήκοντα σύντομα καὶ θὰ εἴμαστε σαφεῖς σὲ αὐτά, γιατὶ εἴμαστε ὄντα τῶν σαφῶν καθηκόντων καὶ συλλέκτες τῶν διευκρινίσεων. Ἔχουμε τὴ σαφήνεια τῆς ἀπόλυτης στάσης στὸ συμπαντικὸ ὅλο καὶ ἡ στάση μας ἔχει τὴν ἔννοια διευκρινιστικοῦ καθήκοντος.

Ἡ μορφὴ τοῦ πλανήτη καθίσταται ἀόριστη ὅταν ἐσεῖς εἶστε ἀσαφεῖς μέσα σὲ αὐτὸν καὶ ἀπροσδιόριστοι.

Ἡ σαφήνεια ὁδηγεῖ στὴ δημιουργία τοῦ συνειδητοῦ ὄντος. Αὐτὸ εἶναι πολὺ σημαντικό. Τὸ συνειδητὸ ὂν ἀρχίζει νὰ ἀντιλαμβάνεται μὲ ἀντιληπτικὴ πληρότητα τὸν ὑπαρξιακό του σκοπὸ καὶ μὲ τὸν σκοπὸ αὐτὸν καθιστᾶ τὸν ἑαυτό του ὑπαρκτὸ στὴ συνειδητότητά του. Ἐντὸς τοῦ κύκλου τῆς ὑπαρξιακῆς του κατάστασης μπορεῖ, δηλαδή, νὰ ἀντιληφθεῖ μέσω τῶν δυνάμεων τοῦ δικοῦ του νοητικοῦ ἑαυτοῦ, σὰν συνειδητοποιημένη ὀντότητα.

Ἡ συνείδηση εἶναι ὁ χῶρος τῆς διεργασίας τῶν ἑκάστοτε γνώσεων, ὅπου συμβιώνουν οἱ γνώσεις μὲ τὶς εὐθύνες. Ἡ συνείδηση ἀποτελεῖ τὸ ἰδιαίτερο Ηθικο Εγω τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ ἐγὼ τῆς προσωπικότητας τῆς συνείδησης τὸ ὀνομάζουμε συνείδηση ἐν μέσῳ τῶν λειτουργικῶν ὀργάνων τῶν ὄντων.

Αὐτὸ τὸ ἐγὼ καταγράφει τὴν τελευταία λέξη τῆς κατεύθυνσης τῆς νοητικῆς ὀντότητας. Ἑπομένως, ἕνα ὂν γιὰ νὰ εἶναι συνειδητό, θὰ πρέπει ἐντὸς τῆς σφαίρας τοῦ ἠθικοῦ του ἐγὼ νὰ ἐγκαταστήσει τοὺς πλέον εὐαίσθητους ὑπερήχους διὰ τῶν ὁποίων θὰ ἐλέγχεται –ὄχι θὰ ἐλέγχει– καί, ἐξαιτίας τοῦ ἐλέγχου αὐτοῦ, θὰ καταγράφει τὸ ἀκριβὲς ἀποτέλεσμα τῆς ἔρευνάς του, ὡς ὑπαρκτοῦ συνειδητοῦ ὄντος ποὺ κοσμεῖται καὶ ἐλέγχεται πνευματικά.

Ἀπὸ τὸ ἀποτέλεσμα αὐτὸ τῆς ἔρευνας τοῦ ἠθικοῦ Ἐγὼ –τὸ ἀκριβές, αὐστηρὸ καὶ ἀποδεκτό, ὅποιο καὶ ἂν εἶναι– θὰ προκύψουν τὰ στοιχεῖα σύνθεσης καὶ τὰ μέτρα μήκους, πλάτους καὶ ὕψους, διὰ τῶν ὁποίων θὰ ἐξακριβωθεῖ ἡ ποιότητα καὶ οἱ διαστάσεις τῆς προσωπικῆς στάσης, στὴ Σταση τῶν γήινων ὄντων.

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς εὐαίσθητης ἔρευνας θὰ ἔχει ἤδη καταγράψει τὴν περιεκτικὴ ποιότητα τῶν διαστάσεων τῆς ὀντότητας καί, χάρη στὰ ἀποτελέσματα τῶν ὑπολογισμῶν ἀκριβείας, θὰ προέλθει τὸ ἀκριβὲς καὶ εἰλικρινὲς ἐγώ, δηλαδὴ ἡ Υπαρξιακη Ταυτοτητα τῆς ἠθικῆς στάσης καὶ θέσης τῆς ζωῆς.

Ἡ ἠθικὴ στάση ζωῆς ἀπολήγει στὴν ἀληθινὴ ζωὴ τῶν αἰώνιων ὄντων, ἀφοῦ οἱ ρίζες της ἐκ τοῦ αἰώνιου Ὄντος ἔχουν πάρει τὸν χρόνο καί, ἰδιαίτερα, ἐκ τοῦ αἰώνιου Ὄντος ἔχουν πάρει τὸν χῶρο. Κατὰ συνέπεια, τὸ συνειδητὸ ὂν θὰ εἶναι καὶ θὰ ὑπάρχει στὰ γνωστικὰ σημεῖα τῶν διάφορων ἐποχῶν, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι θὰ ἀναγραφεῖ ἡ ταυτότητά του μὲ πλήρη στοιχεῖα προορισμοῦ του.

Ἡ συνείδηση θὰ ὑπογραμμιστεῖ μὲ ἔντονη γραμμὴ χρώματος καὶ δὲν θὰ περιοριστεῖ σὲ παρενθέσεις ὑπονοούντων καὶ ὑπονοουμένων. Θὰ ἔχει κορυφὴ Φωτός, ἐφόσον διὰ τοῦ προσδιορισμοῦ θὰ ἀποκαλυφθεῖ καί, ὡς ἐκ τούτου, θὰ ἀποφεύγονται οἱ συγχύσεις τῶν ἀναλαμπῶν.

«Ἀναλάμπω» σημαίνει, κατὰ τὸν Συμπαντικὸ Νόμο, λαμβάνω τὴ λάμψη ἀπὸ τὴ βαθιὰ γνώση τῶν οὐσιαστικῶν κυττάρων τοῦ Σύμπαντος καὶ γίνομαι ἀποδέκτης τῶν οὐράνιων χρωμάτων Φωτός. Γίνομαι φωτεινὸς ἐνσυνείδητα.

Συνειδητὸ ὂν εἶναι τὸ ὂν τῶν ἀναλαμπῶν, τῶν χαρακτηριστικῶν λάμψεων ὑφῆς καὶ χρωμάτων στοὺς Γαλαξίες τῆς δοκιμαστικῆς πορείας. Ὁ ὅρος «δοκιμαστικὴ πορεία» εἶναι σημαντικός, γιατὶ ἀπὸ τὴν πορεία αὐτὴ καθορίζονται, μέσω τῶν δοκιμῶν τῶν συμπαντικῶν ἀποφάσεων, τὰ ὄντα τῆς ἀφύπνισης.

Ὁ Ὑπέρτατος Νόμος ποὺ ἀφοπλίζει καὶ ἐξοπλίζει τὶς συνειδήσεις μας, θὰ λάμψει στὸν Οὐρανὸ τῆς Ἀγάπης, θὰ προβάλει μὲ ἔντονες διευκρινίσεις τὸ ἐγὼ τῶν ὄντων, γιατὶ ἐπιδιώκει τὴν ποιότητα τῆς ἀγάπης σὰν μέσο τῆς σταθερῆς συνειδησιακῆς στάσης. Ἡ στάση τῶν ὄντων ἐν μέσῳ τῶν συνειδητῶν θέσεων τὰ προσδιορίζει ἐπακριβῶς καὶ ἀκραῖα. Οἱ προσδιορισμοὶ τολμοῦν τὰ ὅρια τοῦ Φωτός.

Ἡ σαφήνεια, ὅπως εἴπαμε, δημιουργεῖ τὸ συνειδητὸ ὂν καὶ τὸ συνειδητὸ ὂν δημιουργεῖ τὴ Σημαντικη Στιγμη.

Ἡ σημαντικὴ στιγμὴ ἀποφασίζει τὴ στάση τῶν ὄντων διὰ τῆς πορείας τους.

Ἡ σταγόνα αὐτῆς τῆς στιγμῆς, ἡ σταγόνα στοὺς αἰῶνες, εἶναι ἡ στιγμὴ τῆς ἀρχῆς τῆς ἐκλογῆς καὶ ἡ ἀπόφαση αὐτὴ τῆς ἐκλογῆς θὰ ἐρεθίσει ἔντονα τὸ Σύμπαν.

Ἡ σημαντικὴ στιγμὴ «κρούει τὴ θύρα» τῶν συνειδήσεων γιὰ τὴν ἀτομικὴ ἢ συλλογικὴ ἐκλογή.

Αὐτὴ ἡ στιγμὴ δὲν ἐπαναλαμβάνει, δὲν ἐπαναλαμβάνεται, δὲν ἐπανέρχεται. Εἶναι μοναδικὴ στὰ σύνολα τῶν καιρῶν, εἶναι μοναδικὴ στὰ συμπαντικὰ σύμβολα, μία μοναδικὴ φορὰ «κρούει τὴ θύρα» τοῦ ὄντος –τοῦ ἀνθρώπου– γιὰ νὰ τοῦ ἐπιδώσει ἰδιόχειρα τὸ «κλητήριο θέσπισμα» γιὰ τὴ συμπαντικὴ συνάντηση, ἡ ὁποία ὁρίζεται μὲ εἰδικοὺς χρονικοὺς ὁρισμοὺς στὸν συγκεκριμένο χῶρο καὶ γιὰ συγκεκριμένο λόγο. Ἑπομένως, προηγεῖται χρονικὰ τῆς συμπαντικῆς συνάντησης.

Εἶναι ἡ στιγμὴ τοῦ καθενός. Διασχίζει τὰ παρελθόντα καὶ παίρνει τὴν κατεύθυνση ἀπὸ τὰ μέλλοντα, ὡς «γέφυρα Φωτός». Στὴ διάρκεια τῆς στιγμῆς αὐτῆς πραγματοποιοῦνται οἱ σημαντικὲς «συναντήσεις». Ἔρχεται ὁ Θεὸς –στὸν ἕναν ἢ στὸ σύνολο μέσω τοῦ ἑνὸς ἢ διὰ τῶν ὅλων– καὶ ὁρίζει χρονικὰ τὴ συνάντηση τῆς ἐλπίδας.

Εἶναι ἡ βούληση τῆς πλάσης, ἡ ὁποία ἐπενεργεῖ στὰ πλάσματα καὶ ἀπαιτεῖ τὴ σοβαρότητα τῆς σταθερῆς στάσης. Εἶναι ἡ ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία κρούει τὶς συνειδήσεις σας μὲ ἐρωτήσεις οὐσίας. Οἱ ἀπαντήσεις θὰ καθορίσουν τὸ μέγεθος αὐτῆς τῆς στιγμῆς πέραν τοῦ ἐπιθέτου «σημαντική».

Ἡ σημαντικὴ στιγμὴ εἶναι μόνο μιὰ ἀρχὴ τῶν μετέπειτα στιγμῶν φωτεινῆς διάρκειας. Ὅμως κάθε σημαντικὴ στιγμὴ δὲν ἀποβαίνει καὶ «συμπαντική». Ἡ στιγμὴ τῆς σήμανσης εἶναι ἡ
συμπαντικὴ στιγμὴ ποὺ ἀκολουθεῖ τὴ σημαντικὴ στιγμὴ καὶ ἔχει ἱεραρχικὴ καθιέρωση διὰ τῶν βαθμίδων ποὺ εἶναι σὲ θέση νὰ ἐλέγχουν.

Οἱ ἀποφάσεις σας θὰ προκαλέσουν τὴ συγκυρία τῆς ἀπόφασης τῆς συμπαντικῆς ἐπέμβασης σὲ μία μόνο στιγμή. Ἐσεῖς θὰ μείνετε ἀμφίρροποι, ἀναποφάσιστοι τὴ μοναδικὴ αὐτὴ καὶ τόσο σημαντικὴ στιγμή, τὴ στιγμὴ τῶν εὐθειῶν γραμμῶν, τῶν εὐθειῶν κατευθύνσεων καὶ τῶν εὐθέων μηνυμάτων τῆς οὐσίας;

Προκαλέστε αὐτὴν τὴ συμπαντικὴ στιγμή, γιατὶ θὰ εἶναι «ἡ ἀπόφαση τῶν ἀποφάσεων». Προκαλέστε τὴ συμπαντικὴ ἐνέργεια.

Ἡ συμπαντικὴ ἐνέργεια ἀπαρτίζεται ἀπὸ τὴν ἐνεργειακὴ δραστηριότητα τοῦ Σύμπαντος ποὺ σκοπὸ ἔχει τὴν ἐκπλήρωση τῆς Ὑπέρτατης Βούλησης. Ἡ ἐνέργεια αὐτὴ τείνει στὴν τέλεια τελειότητα καὶ ἡ τελειότητα εὐθυγραμμίζεται πρὸς τὸν Δημιουργό. Ἡ τελειότητα τῆς Συμπαντικῆς Βούλησης ψηφίζει τὶς ἀποφάσεις τοῦ Φωτὸς καὶ οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς ἀποβλέπουν στὴν καθιέρωση τῆς κοσμιότητας τῶν ὄντων στὸν οὐράνιο χῶρο.

Τὰ ὄντα, ἀλόγιστα καὶ εὐάλωτα, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, καταλαμβάνουν τὴ θέση τῶν τελευταίων βημάτων ὄπισθεν. Αὐτὰ τὰ βήματα δὲν ἀλλάζουν κατευθύνσεις ἐφόσον ἡ ἐλεήμων διάθεση τοῦ Θεοῦ δὲν ἐπέμβει. Διαφορετικὰ οἱ ὀντότητες τῶν τελευταίων βημάτων ὁδηγοῦνται στὴ φάση τοῦ «Υπαρξιακου Κενου» – καὶ ὁ κανόνας αὐτῆς τῆς ἔννοιας τοῦ ὑπαρξιακοῦ κενοῦ εἶναι ἡ «Απορροφηση».

Ἄμεσα ὅμως ἐπενεργοῦμε, γιατὶ ἔχετε τὴν κατεύθυνση τῆς ἀπορρόφησης ἀπὸ τὸ τέλμα τοῦ ὑπαρξιακοῦ κενοῦ. Ἄμεσα ἐπενεργοῦμε γιὰ τὴν Ἀλήθεια, γιατὶ ἤδη ἡ κατάσταση τῆς ἀλήθειας εἶναι μιὰ πολυτέλεια κατὰ τὴ διάθεσή σας.

Ἔχουμε τὴν ἀντίληψη τῶν διαθέσεών σας. Κατευθύνεστε ὄχι στὴν Ἀλήθεια μὰ στὰ φάσματα τῶν στιγμῶν, καὶ αὐτὰ τὰ φάσματα τὰ ἐκλαμβάνετε ὡς ἀλήθεια λόγω τῶν συμφερόντων τοῦ μικροῦ ἐγώ σας καὶ τῶν συμφερόντων τῆς ἀνάπαυσής σας στὸ σκοτάδι, ποὺ βιώνετε μὲ πάθος.

Ἦρθε ἡ ὥρα, ὁ χρόνος ἐπείγει, γιὰ τὴν κατάργηση τῶν φασμάτων καὶ τῶν φαντασμάτων.

Ὁ Θεός, ὁ πανάγαθος Θεός, ὑπάρχει ἐν «τῇ ἀληθείᾳ» τῶν πραγμάτων καὶ ἀπὸ ἐκεῖ «κατέρχεται». Ἐν «τῇ ἀληθείᾳ» θὰ ἀναγεννηθεῖτε ἐσεῖς καὶ ὁ πλανήτης, ποὺ ἔχει τὸν σπόρο τῶν κυττάρων τοῦ Οὐρανοῦ. «Ἐν τῇ ἀληθείᾳ» ὑμνοῦμε τὸν Κύριο τοῦ Κόσμου, αὐτὸν ποὺ κατέρχεται ἀπὸ τὸ Φῶς. «Ἐν τῇ ἀληθείᾳ» ἐπέρχεται ἡ Προστασια διὰ τῶν Δυνάμεων τῆς Ὑπέρτατης Βούλησης.