6. Ὁ Πέραν τῶν Ὁρατῶν Πραγμάτων

Εἶναι εὐνόητο ὅτι τὰ ἀνθρώπινα ὄντα βιώνουν, λειτουργοῦν, ἀντιλαμβάνονται κ.λπ. μέσω τῶν ἰδιαίτερων ὀργάνων τους, ποὺ εἶναι εἰδικὰ προσαρμοσμένα στὶς ἀνάγκες τοῦ ὑλικοῦ κόσμου ποὺ βιώνουν.

Εἰδικὰ τὸ προκείμενο κεφάλαιο, ὁ ὑλικὰ σκεπτόμενος ἄνθρωπος θὰ τὸ θεωροῦσε ὡς «παραψυχολογία», γιατὶ πραγματεύονται σὲ αὐτὸ καὶ διερευνῶνται φαινόμενα ποὺ ὑπάρχουν πέρα ἀπὸ τὴν ὑλικὴ ἀντίληψη.

Ἡ λέξη «παραψυχολογία», ὅμως, σὲ σχέση μὲ τὶς ἀξίες ποὺ θὰ ἐρευνηθοῦν ἐδῶ καὶ μὲ τὶς ἔννοιες ποὺ θὰ ἀναπτυχθοῦν, εἶναι ἄστοχη λέξη. Ἰδιαίτερα ἄστοχο εἶναι τὸ «παρὰ» ποὺ συνθέτει τὴ λέξη «παραψυχολογία», γιατὶ εἶναι ἐκτὸς πραγματικότητας. Ἡ ἔννοια τῆς ψυχολογίας εἶναι ψυχῆς-λόγος καὶ ὁ παρὰ τὴν ψυχὴ λόγος δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴν ἔρευνά μας. Οἱ ἀναγνῶστες ὅμως παρόμοιων κειμένων, μὲ τὴ συνήθη ὑλιστικὴ ἀντίληψη τῶν πραγμάτων, ἐκλαμβάνουν αὐτὰ τὰ κείμενα ὡς παραψυχολογικά, γιατὶ δὲν προσαρμόζονται στὴν πεπερασμένη (καὶ περιορισμένη) γνώση τους. Ὁ παρὰ τὴν ψυχὴ κόσμος τί εἶναι; Οὐτοπία, ἀνυπαρξία ἢ ἀπάτη; Σὲ τέτοια συμπεράσματα ὁδηγοῦνται οἱ περισσότεροι. Ποιὰ εἶναι στ’ ἀλήθεια, ὅμως, αὐτὰ τὰ «παρὰ» στὴν ψυχολογία; Ἡ ἔννοια εἶναι ἐνδιαφέρουσα, παρὰ ταῦτα ὅμως δὲν διερευνᾶται σὲ καμία περίπτωση ἀπὸ τοὺς ἐπιστημονικοὺς ἐγκεφάλους.

Ὅσο οἱ ἄνθρωποι τοῦ ὑλικοῦ ἐπιπέδου ἀγνοοῦν τὴν Ἀλήθεια, τόσο ἀρνοῦνται τὴν ψυχική τους ὑπόσταση – γιατὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντιληφθοῦν τὰ ἐρεθίσματα τῆς ψυχῆς καί, ἔτσι, γίνονται ἀρνητὲς τῶν πραγμάτων ποὺ δὲν ὑποπίπτουν στὶς αἰσθήσεις τους σὰν ὑλικὸ ἐρέθισμα καί, ἑπομένως, δὲν προσαρμόζονται στὸν γνωστὸ προορισμὸ τῆς ὅρασης, τῆς ἀκοῆς κ.λπ.

Ἀπαραίτητη προϋπόθεση σχηματισμοῦ ἀντίληψης ἀπὸ τὴν ὑλικὴ ὀντότητα εἶναι ἡ ἀπόδειξη ὅτι τὸ ἐρέθισμα διεγείρει τὰ μάτια, τὰ αὐτιά, τὰ χέρια κ.λπ. Κατὰ συνέπεια, ἡ διέγερση ἀποδεικνύεται γιὰ τὸν ὑλιστικὰ σκεπτόμενο ἄνθρωπο μόνο μέσω τῶν ὀργάνων αὐτῶν. Ἐάν, γιὰ παράδειγμα, καταστραφοῦν οἱ ὀφθαλμοὶ δὲν βλέπετε, δηλαδὴ δὲν ἔχετε ὀπτικὴ ἐπαφὴ μὲ τὸν ὑλικὸ κόσμο ποὺ ἔχετε συνηθίσει νὰ γνωρίζετε μέσω τῆς ὅρασης. Ἐὰν καταστραφοῦν τὰ ἀκουστικὰ ὄργανα, δὲν ἀντιλαμβάνεστε τοὺς γνώριμους ἤχους τοῦ ὑλικοῦ σας ἐπιπέδου.

Ἐὰν ἕνας τυφλὸς «βλέπει», ὄχι πλέον μὲ τὰ νεκρά του μάτια, μὰ μὲ τὰ ἄυλα μάτια τῆς ψυχῆς ποὺ διαβλέπουν πέραν τῶν ὁρατῶν, δηλαδὴ πέραν τῆς ὕλης, τότε –κατὰ τὰ ὑλικὰ μέτρα– ἐκτρέπεται ἡ κατάσταση ἀπὸ τὰ λογικὰ ὅρια τῶν λογικὰ σκεπτόμενων ἀνθρώπων καὶ εἰσέρχεται, κατὰ τὴν ἄποψη τῶν καθαρὰ ὑλιστικὰ σκεπτόμενων, στὸ χάος τῆς παραψυχολογίας. Τὸ ἴδιο θὰ συμβεῖ καὶ ὅταν νεκρωθοῦν τὰ ὄργανα τῆς ἀκοῆς καὶ ὁ κωφὸς ἐνδέχεται ἴσως νὰ ἀντιλαμβάνεται ἄλλους ἤχους ποὺ ποτὲ δὲν εἶχε ἀντιληφθεῖ μὲ τὰ ἀκουστικά του ὄργανα ὅσο λειτουργοῦσαν, αὐτὰ ποὺ τοῦ ἔδωσε ἡ φύση κατὰ τὴν πλάση του, τὰ γνωστὰ καὶ ὅμοια σὲ ὅλους.

Δηλαδή, πέραν τῶν τυπικῶν αἰσθητηρίων ὀργάνων ποὺ ἐρεθίζονται μέσω τοῦ ὑλικοῦ ἐπιπέδου, ὑπάρχουν καὶ διεγείρονται σὲ ἄυλη κατάσταση ἄγνωστα, ἀσύλληπτα, ἀπεριόριστα ἀριθμητικὰ αἰσθητήρια ὄργανα, ποὺ λειτουργοῦν πέραν τῶν ὁρατῶν καὶ ποὺ κινούμενα μὲ ταχύτητα ἀστραπῆς γίνονται ἰσχυροὶ δέκτες τῶν οὐράνιων πραγμάτων, παράγοντας ὀπτικές, ἀκουστικὲς κ.λπ. ἐμπειρίες.

Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, ὅ,τι λογικὰ δὲν ἐξηγεῖται θεωρεῖται φαινόμενο «παρὰ» τὴν ψυχὴ καί, κατὰ συνέπεια, ἄλογο ἤ, ἐνίοτε, τεκμήριο ἁγιοσύνης.

Ὅ,τι ὑπάρχει πέραν τῶν ὀφθαλμῶν σας, πέραν τῆς ἀκοῆς σας, πέραν ὅλων τῶν αἰσθητηρίων ὀργάνων σας, ὅ,τι ὑπάρχει πέραν τῆς ἀνθρώπινης πεπερασμένης λογικῆς, εἶναι ἡ Δύναμη τοῦ Θεου, ἐμπλουτισμένη μὲ ἐνέργεια μέσω τῆς ὁποίας λούζονται πνευματικὰ ὁρισμένα ἄτομα –γιὰ διάφορους λόγους– μὲ φωτεινὸ ὕδωρ, ποὺ προκαλεῖ τὴν ἀφύπνιση καὶ τὴν κάθαρσή τους ἀπὸ τὰ ὑπολείμματα τῆς ὕλης καὶ ἔτσι βλέπουν τὰ ἀόρατα καὶ ἀπολαμβάνουν τοὺς ἀσύλληπτους ἤχους. Εἶναι ἕνα ἰδιαίτερο γνώρισμα, ποὺ κραυγάζει ὑπὸ μορφὴ δεκτικότητας σὲ ὁρισμένα ἄτομα ποὺ λαμβάνουν τὸν «παλαιό τους ρόλο». Πάντα «ὁ παλαιὸς ρόλος» ὑπάρχει φυλαγμένος στὰ συρτάρια τῆς Θείας Σοφίας καὶ ἔμπνευσης γιὰ νὰ δοθεῖ στὸν καθένα ὅπως τοῦ ἀναλογεῖ, στὴν κατάλληλη στιγμὴ τῆς γήινης ζωῆς του – γιατὶ τότε προσδιορίζεται χρονικὰ ἡ ὑλοποίηση τῆς Θείας Ἐπιταγῆς. Ἐλευθερώνεται τὸ ἄγνωστο καὶ ἀόρατο μὲ κατεύθυνση πρὸς τὴ Γῆ καὶ ἀκολουθεῖ τὸ μεγάλο συμβὰν γιὰ τοὺς κατακτητὲς τῆς Αλήθειας. Ἀκολουθεῖ ἡ ἀναγέννηση καὶ ἡ λειτουργία της μέσω τῆς οὐσίας τῆς Ἀρετῆς.

Εἶναι ἀπόλυτα βέβαιο ὅτι, κατόπιν συμπαντικῆς ἐπιταγῆς, ἔχουμε δώσει καὶ σὲ γήινες ὀντότητες ἰδιαίτερης μορφῆς αἰσθητήρια ὄργανα, μᾶλλον ἰδιαίτερης ὑφῆς, μὲ ἄκρως διαφοροποιημένες δυνατότητες.

Αὐτά, σὲ μία μοναδικὴ στιγμή, τέθηκαν σὲ λειτουργία κατόπιν ἐπενέργειας θεϊκοῦ ἐρεθίσματος.

Ἔχουμε κατὰ νοῦ νὰ παραχωρήσουμε σὲ ὁρισμένες ὀντότητες –ἀφοῦ ἐνδώσουμε στὸ φῶς ποὺ ἐκπέμπουν καὶ στὴ διάθεση τῆς ἀγάπης– ἄλλα ἐρεθίσματα, ἐφόσον αὐτὲς ἐνδυθοῦν μὲ τὸ ἔνδυμα τῆς Θείας Χάρης. Δύσκολα ἡ Χάρη τοῦ Κυρίου ἐνδύει τὶς ὀντότητες ποὺ βιώνουν καὶ κινοῦνται στὸ ὑλικὸ φῶς τοῦ πλούτου καὶ τῆς δόξας καὶ δὲν ἔχουν ἐπαφὴ μὲ τὸ ἀπαστράπτον φῶς τοῦ Ἥλιου, τοῦ μεγάλου Πυρήνα ἐκπομπῆς Φωτός. Ἐννοεῖται ἐδῶ ὅτι ὁ Ἥλιος εἶναι ἡ Ὑπερούσια καὶ ἀδιάβλητη Ὕπαρξη, ποὺ ἀντανακλᾶ τὸ φῶς τῆς ζωῆς.

Ὑπῆρξαν κατὰ καιροὺς ἄτομα ποὺ ἔπαθαν, γνώρισαν καὶ φωτίστηκαν. Ὑπῆρξαν δέκτες φωτὸς καὶ δότες φωτός. Αὐτοὶ δὲν ἦταν «οἱ ὁρισμένοι», ἀλλὰ οἱ ἀγωνιζόμενοι ἀκατάπαυστα, οἱ μαχόμενοι γιὰ τὴν κατάκτηση τοῦ Φωτός. Αὐτοὶ ὑπῆρξαν οἱ μεγάλοι κατακτητὲς τῆς Ἀρετῆς, γιατὶ τὴν ἐκπόρθησαν μὲ τὴν ἀδιάλειπτη φροντίδα ἀγάπης τῶν Οὐρανῶν (Αγιοι). Ἐκτὸς ἀπὸ αὐτούς, κατὰ καιροὺς ἦρθαν καὶ ἔζησαν στὴ Γῆ –στὸ ὑλικὸ ἐπίπεδο– ἄνθρωποι «φωτισμένοι», ἦρθαν μὲ τὸ φῶς καὶ συνυπῆρξαν μέσω αὐτοῦ: φιλόσοφοι, ἐπιστήμονες, μουσικοί, ζωγράφοι, ποιητές. Αὐτοὶ διέβλεπαν διαχρονικὰ μέσω τῶν διόδων ποὺ τοὺς χάρισε ἡ Θεία Βούληση, ἄγγιζαν τὰ ἀόριστα καὶ ἀόρατα. Ὑλοποίησαν τὸ Πνεῦμα μὲ θεία μορφὴ καὶ ἐπένδυσαν τὴν ὕλη μὲ ἔνδυμα πνευματικῆς ὑφῆς. Διαμόρφωσαν καὶ κόσμησαν τὴν ὕλη μὲ τὸ πνεῦμα Εὐλογίας τοῦ Κυρίου, ἔχτισαν μὲ ὕλη καὶ πνεῦμα αἰώνιους πνευματικοὺς πύργους στοὺς ὁποίους στεγάστηκαν καὶ στεγάζονται ἄφθαρτες Ἀξίες.

Ὅλες αὐτὲς οἱ φωτεινὲς ὀντότητες ποὺ διέβλεπαν στὸν ἀόρατο κόσμο καὶ τὸν μετέφεραν στὴ Γῆ εἶχαν ἐνασχοληθεῖ μὲ τὰ παραψυχολογικὰ φαινόμενα; Ἢ ἡ ψυχή τους στὴν ὑπέρτατη ὁλοκλήρωσή της εἶδε, γνώρισε, ἄκουσε καὶ ἀγκάλιασε τὸ Σύμπαν καὶ ταυτίστηκε μὲ τὸ Σύμπαν; Προσέχετε τὶς ἔννοιες καὶ τὶς ἐπεξηγήσεις ποὺ προσδίδονται στὶς ἰδιότητες ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὸ Φῶς τῆς Θείας Βούλησης.

Σὲ αὐτὰ ποὺ ἐκθέτουμε ἐδῶ, ἡ ἔννοια «παρα-ψυχολογία» ἀποτελεῖ ἄστοχο ἀνθρώπινο ἑρμηνευτικὸ κατασκεύασμα – ἕνα μέσο ἀπόρριψης τῶν πραγματικῶν Ἀξιῶν ποὺ θὰ εἶχαν τὴν τύχη νὰ γνωρίσουν οἱ ἀνθρώπινες φυλές. Μέσω αὐτῶν τῶν φωτισμένων ὀντοτήτων ἠχεῖ τὸ κάλεσμα τοῦ Θεου. Δεχτεῖτε τοὺς ἤχους τῆς σάλπιγγας καὶ «δεῖτε» τὸ μήνυμα μὲ τὰ ἄυλα καὶ ὄχι μὲ τὰ πεπερασμένα μάτια σας, συλλάβετε τοὺς ἤχους μὲ τὰ εὐαίσθητα ὄργανα ἀκοῆς τῆς ψυχῆς, γιὰ νὰ κατακτήσετε τὸ Φῶς τῶν Οὐρανῶν.

Πέρα ἀπὸ ὅσα βλέπετε καὶ ἀκοῦτε, ὑπάρχουν, ὑφίστανται, ἀναπνέουν, δονοῦνται τὰ «ἄγνωστα» μὲ ἀπεριόριστο κάλεσμα ἀγάπης καὶ συνύπαρξης, ἠχοῦν μὲ ἤχους ἀσύλληπτης ὑπαρκτῆς ὀμορφιᾶς.

Ἀνύποπτοι ἐσεῖς, κοιμώμενοι στὸ ὑλικό σας ἔνδυμα, συνεχίζετε τὴν πορεία σας μέχρι τῆς ὑλικῆς σας φθορᾶς. Δεχτεῖτε μὲ ἀγάπη τὸ ἀόρατο –μέσω τῆς πίστης, τοῦ ἀγώνα καὶ τοῦ πόθου γιὰ τὴν ἀνάβαση, τὴν ἐπιστροφή–, χαρίστε το αὐτὸ στὸν ἑαυτό σας ὑπὸ μορφὴ σοφίας καὶ γνώσης. Δεχτεῖτε τὸ μεγαλεῖο τῆς Δημιουργίας, ὅπως ὑφίσταται. Μὴν ἐπαφίεστε μόνο στὰ ὀπτικὰ ἢ ἀκουστικά σας ὄργανα. Δεχτεῖτε τὸ φῶς καὶ δεῖτε το μέσα ἀπὸ τὰ ἄυλα μάτια τῆς ψυχῆς σας, μέσα ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ Δημιουργοῦ, ποὺ εἶναι δικά σας. Μέσα ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ Δημιουργοῦ ἐρευνῆστε τὴν Ἀλήθεια.

Ἐνασχοληθεῖτε μὲ τὴν ἀλήθεια τῆς ψυχῆς γιὰ νὰ ἐρευνήσετε τὸν λόγο τῆς ψυχῆς καί, μὲ αὐτὴ τὴν ἔρευνα, θὰ ἐκφραστεῖτε ἀπεριόριστα στὴν οὐράνια γλώσσα.

Ἀποζητῆστε τὴ γνωριμία σας μὲ τὸν Θεό. Μὴν τὸ ἀναβάλλετε ἄλλο. Ἡ Δύναμη, ἡ Ἐλπίδα, ἡ Ἀγάπη εἶναι Εκεινος. Ἐλᾶτε ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται Εκεινος καὶ γίνετε οἱ Πανταχου Παρόντες μέσω τῆς ἀγάπης Του καὶ τῆς δικῆς του πίστης.

Ἐκεῖνος ἔχει τὶς ἀποφάσεις Του γιὰ ἐσᾶς, Ἐκεῖνος ὁρίζει τὰ ἀόριστα καὶ ἀποκαλύπτει τὰ ἀόρατα, γιατὶ πίσω ἀπὸ αὐτὰ ἀναβλύζει τὸ Μύρο τῆς Παρουσίας Του.

Εἶναι καιρὸς νὰ πάψετε νὰ ἀμφιβάλλετε, εἶναι καιρὸς νὰ ἀποδεχθεῖτε τὸν κόσμο Του. Πρόκειται γιὰ τὸν κόσμο ποὺ δὲν γεννιέται καὶ δὲν πεθαίνει. Γιὰ τὸν κόσμο ὅπου ὁ ὁρίζοντας εἶναι ἀνύπαρκτος, γιὰ τὸν κόσμο μὲ τὸ ἄπλετο φῶς, ὅπου ὁ ἥλιος δὲν ἀνατέλλει καὶ δὲν δύει ποτέ.

Ἁρμονία χρωμάτων, ἁρμονία οὐράνιων σωμάτων ποὺ ἐπιπλέουν σὲ ἀπύθμενα ἀέρινα κύματα ἀπὸ χρῶμα καὶ φῶς· ἕνα πλῆθος ὀντοτήτων, ποὺ στεροῦνται βάρους, διαστάσεων καὶ συγκεκριμένης μορφῆς.

Εἶναι τὸ Ολον ποὺ διαχέεται στὰ ἐπι-μέρους. Εἶναι ὁ ἀσύλληπτος κόσμος τοῦ Σύμπαντος. Εἶναι ὁ κόσμος τῆς τελειότητας τοῦ πνευματικοῦ ἐπιπέδου. Καμία σχέση μὲ τὴν τελειότητα σὰν ἔννοια ποὺ ὑφίσταται στὸ γήινο δεδομένο. Ἡ τελειότητα στὸ πνευματικὸ ἐπίπεδο βάζει τελεία στὴν ὀμορφιά, τελειώνει δηλαδὴ ἡ ὀμορφιά. Ὁ κόσμος στὸ τελειότερο πνευματικὸ ἐπίπεδο ἔχει τὴν ἔννοια τοῦ ρήματος «κοσμῶ», δηλαδὴ στολίζω, ὀμορφαίνω κ.λπ.

Ὁ ἄνθρωπος στὸ κοσμικὸ ἐπίπεδο δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὸν κόσμο τῶν πνευματικῶν ἐπιπέδων. Στὸν κόσμο αὐτὸν οἱ ὑπάρξεις πάλλονται, αἰωροῦνται ρυθμικὰ μὲ διάχυτη ἁρμονία, τελειό- τητα, φῶς, κάλλος, θεϊκὴ μουσική, θεϊκὸ μεγαλεῖο. Ὅλα ἐκεῖ ἔχουν τὴ στάση τῆς ἀνάτασης, τείνουν πρὸς τὰ ἄνω, ἐκπέμπουν ἄγνωστες γιὰ ἐσᾶς εὐωδίες, δονοῦνται ρυθμικά, διαστέλλον- ται, διαχέονται σὲ ἐπιμέρους ὑπάρξεις καὶ συστέλλονται σὲ ἕνα πανέμορφο Ὅλον, μία φωτεινὴσυγκεκριμένη Ὕπαρξη ποὺ χαρακτηρίζει τὶς ἐπι-μέρους ὑπάρξεις ποὺ τὴν ἀποτελοῦν.

Tὸ Ὅλον εἶναι τὸ σύνολο τῶν ὀντοτήτων, ποὺ ἀποτελεῖ Μία ὀντότητα χωρὶς νὰ κυριαρχεῖται ἀπὸ αὐτήν. Ἁπλὰ αὐτὴ εἶναι ὁ ἀρχηγὸς αὐτῶν τῶν ὀντοτήτων, χωρὶς νὰ ὑποτάσσονται σὲ αὐτὴν κυριαρχικά. Ὑπάρχει μιὰ ἄλλου εἴδους ὑποτακτικὴ σχέση, ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὸν σεβασμὸ στὸν Νόμο τῆς ὑπακοῆς γιὰ τὴν τελειότερη ἁρμονία τῆς συνύπαρξης.

Ἀσύλληπτες φωτεινὲς ὀντότητες μὲ σχήματα αἰθέριων, ἀέρινων, ὁλόχρυσων λουλουδιῶν ποὺ συστέλλονται καὶ διαστέλλονται κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο μὲ τάση τέλειας συνύπαρξης, μὲ καθορισμένες πανομοιότυπες ρυθμικὲς κινήσεις ὅλων τῶν ὀντοτήτων καὶ ἐπικεφαλῆς τὸν ἀρχηγό.

Ἐπίσης, ὀντότητες σὰν ἀπὸ πέτρα –σκόνη μαρμάρου– καὶ χρυσό, σὰν ἀπολιθωμένες ἐκ πρώτης ὄψεως, ποὺ ἐκπέμπουν ὅμως πνοὴ ζωῆς, ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ λογικὴ τῶν ἀνθρώπων, γιατὶ οἱ ἄνθρωποι θέλουν ἔμψυχα μόνο τὰ ζῶα, τοὺς ἀνθρώπους κ.λπ. Πέτρινες –σὰν ἀπολιθωμένες– ὑπάρξεις πάλλονται ἀπὸ νόηση, σοφία καὶ ζωή.

Σὲ κάθε ὁμάδα ὀντοτήτων αὐτὸ ποὺ ἐντυπωσιάζει εἶναι ὅτι ὑπάρχουν ὅλα γιὰ τὸ Ἕνα καὶ τὸ Ἕνα γιὰ ὅλα, μὲ κινήσεις ἀπίθανης ἁρμονικῆς αἰώρησης καὶ μὲ ἀπίθανες καταστάσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὴν τέλεια συνύπαρξη.

Ἐμεῖς ἔχουμε ἕναν μεγάλο σκοπό, τὸν ὁποῖο ἐπιτελοῦμε ἀπὸ ἀμνημονεύτων χρόνων. Ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὰ γήινα καὶ ἀσήμαντα ὑλικὰ καὶ τὰ φτηνὰ ἐπιτεύγματα καὶ ἐπιτελοῦμε τὸν «ἁρμονικὸ σωφρονισμό», τρόπον τινά, τῶν πλανητῶν.

«Ἁρμονικὸς σωφρονισμός»; Ναί, ἔτσι ὀνομάζουμε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ρυθμίζουμε τὴν τάξη καὶ μὲ τὸν ὁποῖο ἐπαναφέρουμε στὴν τάξη τυχὸν ἀταξίες, ἀτασθαλίες τῶν διάφορων πλανητῶν στοὺς ὁποίους ζοῦν διάφορα ὄντα.

Ἐσεῖς ἔχετε τὰ δικαστήρια, τὶς ποινές, τὴ φυλακή. Ἐμεῖς εἴμαστε ἁρμόδιοι γιὰ τὴ θέσπιση μέτρων ποὺ θὰ ἐπαναφέρουν τὴν τάξη, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ μετακινηθεῖ οὔτε ἕνα μόριο ἀπὸ τὴν Ἁρμονία τοῦ Σύμπαντος, ποὺ εἶναι τὸ πρῶτο καὶ τὸ βασικό.

ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΤΩΝ ΑΟΡΑΤΩΝ

Πρόκειται γιὰ ὑπέρτατη ἀπόλαυση πνευματικῆς εὐδαιμονίας, ὑπὸ τὴν ἔννοια τῆς τέλειας πληρότητας τοῦ πνεύματος, πληρότητας ποὺ πηγάζει ἀπευθείας ἀπὸ τὴν πηγὴ τοῦ Ὄντος, τὴν Πνοὴ τοῦ Ὄντος. Εἶναι ἡ ταύτιση μὲ τὴν Οὐσία τοῦ Ὄντος. Ἐκεῖ, στὸν χῶρο τοῦ Κυρίου, βασιλεύουν οἱ αἰώνιες Ἀξίες καὶ Ἀρετές, κάτω ἀπὸ τὴν αἴγλη τοῦ Μοναδικοῦ Φωτός, ἐκπέμποντας γνώση καὶ φωτίζοντας τὸν ἄφθαρτο κόσμο τοῦ ἀνυπέρβλητου κάλλους. Ἐκεῖ ὁ κόσμος «κοσμεῖται».

Στὸ ἄφθαρτο πνευματικὸ ἄυλο Εἶναι προβάλλονται μὲ πρωτότυπο τρόπο μύριοι κόσμοι, μυρίων μορφῶν, κοσμημένοι ἄλλοτε μὲ Ἦχο, ποὺ ἀνασαίνει μέσω τοῦ Θεοῦ, ἄλλοτε μὲ τὸ ἄμεσο φῶς τῶν αὐτόφωτων ὑπάρξεων ποὺ ἔρχονται σὲ εὐθεία ταύτιση μὲ τὸν Πυρήνα τοῦ Ἥλιου, σὲ ἄμεση δηλαδὴ συνάντηση μὲ τὸ Μεγάλο Φῶς.

Οἱ ὀντότητες καταυγάζουν θεϊκὰ μόρια ἀγάπης – ἀσύλληπτο καὶ ἀπερίγραπτο. Ἡ μελωδία ἔρχεται σὲ ἄμεση ἐπαφὴ μὲ τὸν ὁρατὸ ἦχο καὶ δημιουργεῖται οὐράνια μουσικὴ πανδαισία, ποὺ δονεῖ τὸ Σύμπαν. Οἱ ὁρατὲς ὀμορφιὲς ἔχουν ἀνέλθει σὲ ἐκπληκτικὰ ἐπίπεδα «μορφῆς». Μυριάδες χρώματα, ποὺ ὅμοια δὲν ὑπάρχουν στὸν πλανήτη σας, πρωτογενῆ χρώματα μὲ ἰδιάζον φῶς καὶ ἰσχυρὴ ἀντανάκλαση φωτὸς στὸ χρῶμα καὶ χρώματος στὸ φῶς. Ἄγγελοι ἀπαράμιλλου κάλλους ἀκολουθοῦν τοὺς ὁρατοὺς ἤχους, τὸν ποταμὸ τῶν χρωμάτων στοὺς δρόμους τῆς συνεύρεσής τους μὲ τὸ Ὑπέρτατο Ὄν.

Δὲν ὑφίσταται αἴσθηση ψύχους ἢ καύσωνα. Ὑπάρχει μόνο ἡ αἴσθηση τοῦ Θείου, ἡ ἕλξη πρὸς τὸ Θεῖο μὲ μοναδικὸ ρυθμό. Ἡ περιγραφὴ αὐτῆς τῆς ἕλξης εἶναι κάπως δύσκολη, ἀφοῦ ἡ ἕλξη εἶναι ὁρατή, δηλαδὴ καταυγάζει φῶς, εἶναι εὐθύγραμμη ἢ κυματοειδής, ὁρατὴ ὡς πρὸς τὴν κατεύθυνση στὸ χρῶμα, στὸν ἦχο, στὴν πνοή. Μουσικὴ πηγὴ ἡ ἕλξη αὐτή, τέρπει τὶς ἄυλες παρουσίες καὶ τὶς τρέφει στοὺς αἰῶνες καί, τελικά, αὐτὴ ἡ πανδαισία εὐωδιαστὴ εἰσέρχεται στὸν χῶρο τοῦ Πυρήνα τοῦ Φωτὸς καὶ ἀποκορυφώνεται στὴν οὐράνια θαυμαστὴ φωτοχυσία.

Ἡ Ἀγάπη τοῦ Δημιουργοῦ εἶναι διάχυτη καὶ συνενώνεται μὲ τὴ μεγάλη τέρψη. Ὅλα ρέουν ἀπὸ τὰ ὄντα πρὸς τὸν Πυρήνα καὶ ἀπὸ τὸν Πυρήνα πρὸς τὰ ὄντα.

Οἱ μουσικοὶ τῶν οὐράνιων χώρων εἶναι ἄυλοι στὴν ἁφὴ καὶ ὁρατοὶ σὰν ἁρμονία ἤχου-χρώματος-φωτός, δημιουργοὶ τῶν ἀθάνατων συνθέσεων τοῦ Οὐρανοῦ. Οἱ μελωδίες τους εἶναι ἡ ἀνάσα τῶν Ἀγγέλων. Ἄγγελοι ἀνασαίνουν μελωδικὰ καὶ οἱ νότες τῆς ἀνάσας τους ἐπιπλέουν στὸν ἄυλο χῶρο καὶ μιὰ ἰσχυρὴ δίνη φωτὸς ἐνορχηστρώνει τὴν ὀρχήστρα τοῦ Παραδείσου.

Εὐλογημένοι αὐτοὶ ποὺ θὰ ἐνστερνιστοῦν τὰ οὐράνια. Σᾶς γνωρίζουμε τοὺς οὐράνιους χώρους, γιατὶ πρέπει νὰ ἀγγίξετε τὴν Ἀλήθεια, γιατὶ ἔτσι μόνο θὰ προσεγγίσετε τὸ θαῦμα τῆς Δημιουργίας.

Ἀέναες, πνευματικῆς ὑφῆς, χρυσὲς βροχὲς ἀγάπης, ἔχουν σὰν ἀποτέλεσμα τὴν ἄνθηση ἀνθέων πρωτόγνωρου κάλλους. Πρόκειται γιὰ τὰ ἄνθη τοῦ Παραδείσου, ποὺ εἶναι ἄυλα «ὄντα», ὑπὸ ὁρατὴ μορφὴ ἀνθέων ποὺ κινοῦνται ρυθμικὰ πρὸς τὴ δημιουργικὴ κατεύθυνση. Ἀσύλληπτα ὄντα, ἀπεριόριστα στὸν ἀπεριόριστο κόσμο τοῦ Ἄκτιστου Φωτός, ἀναπνέουν ἀπὸ τὸ φῶς, ἀναπνέουν ἀπὸ τὴν Πνοὴ τοῦ Ἑνός, κινοῦνται μέσα στὸ φῶς, ὑπάρχουν μέσα στὸ Εἶναι, μετουσιωμένα σὲ φωτεινὲς Ἀξίες.

Τέτοια ὀμορφιὰ δὲν μεταφέρεται στὴ γλώσσα τῶν λαῶν τῆς Γῆς, γιατὶ ἡ γλώσσα αὐτὴ ὑπάρχει γιὰ νὰ ἐκφράζει τὸν κόσμο τῆς ὕλης, τὸν ὁρατὸ κόσμο τῶν ψευδαισθήσεων, τῶν ἀπατηλῶν φαινομένων. Κατὰ συνέπεια, ὅλα ὅσα σᾶς λέμε εἶναι σὲ σχέση μὲ τὴν ἀκριβὴ ἀπόδοση πολὺ φτωχά, ἀνάλογα μὲ τὰ γλωσσικά σας δεδομένα. Ἡ κατανόηση μπορεῖ νὰ ἀπεικονιστεῖ συμβολικὰ σὲ κάποιο βαθμό, ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ κατανόηση δὲν χρειάζεται γλώσσα. Ἡ κατανόηση ἔρχεται μόνο μέσα ἀπὸ τὴν ἐμπειρία. Καὶ γιὰ τὴν ἐμπειρία δὲν ἔχει ὑπάρξει ποτὲ καὶ οὔτε θὰ ὑπάρξει κάποιο ὑποκατάστατο.

Ὁ Οὐρανὸς κατεβαίνει σὲ ἐσᾶς καὶ διαλύει τὸν φόβο καὶ τὸ ἄγνωστο. Εἶναι ὁ Ἄγγελος Ἀγάπης ποὺ ἔχει διάθεση νὰ σᾶς ἀγγίξει. Τὸ ἄγγιγμά του ἔχει ἀπέραντη δύναμη. Εἶναι τὸ βάπτισμα στὸν χῶρο τῆς γνώσης καί, ἐφόσον καταστεῖτε γνῶστες, θὰ ἔλθει ἡ Ἀλήθεια καὶ ἐξ αὐτῆς ἡ ἀποκάλυψη.

Ὁπλιστεῖτε μὲ ἀρετὴ καὶ ἀγάπη γιὰ τὴν κατάκτηση τῶν οὐρανίων. Πιστεύουμε ὅτι γινόμαστε κατανοητοὶ στὴν οὐσία, ἂν καὶ ὅπως εἴπαμε οἱ δυνατότητες περιγραφῆς μὲ τὰ δικά σας γλωσσικὰ δεδομένα εἶναι περιορισμένες.

Προσεγγίστε τὸν Θεὸ μὲ τὸ εἶναι σας. Ἀφῆστε ἐλεύθερη τὴν ὕπαρξή σας στὴ διάθεση ἀγάπης.

Ἀφῆστε αὐτὰ τὰ μηνύματα νὰ σᾶς λούσουν σὰν μιὰ ἁπαλὴ βροχή, μὲ τὶς λέξεις νὰ δονοῦνται πάνω στὴν ἐπιφάνεια τῆς ἐπίγνωσής σας, κυλώντας πάνω ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εἶστε καὶ ξεπλένοντας τὴ σκοτεινιὰ τῆς νύχτας. Ἀφῆστε αὐτὰ τὰ μηνύματα νὰ κυλήσουν καὶ μαζί τους νὰ παρασύρουν τὶς ἐσφαλμένες παραδοχές σας.