1. Πρόλογος

Μὲ τὸ Α΄ μέρος τοῦ Τρίτου Βιβλίου – Μηνύματα Ἀγάπης, ὁλοκληρώθηκε ἕνας κύκλος πληροφοριῶν καὶ μηνυμάτων ποὺ ὁ συγγραφέας μὲ δική του πρωτοβουλία, ὡς πρὸς τὴν ἐπιλογὴ τοῦ θέματος –ἀλλὰ πάντοτε μὲ τὴν καθοδήγηση ἀπὸ ἀνώτερα κέντρα–, καταχώρησε στὶς σελίδες τόσο τοῦ Α΄ μέρους, ὅσο καὶ τῶν δύο προηγούμενων βιβλίων.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ καὶ ἀκριβῶς ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἀρχίζει ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ Β΄ μέρους τοῦ Τρίτου Βιβλίου – Μηνύματα Ἀγάπης καὶ μέχρι τὸ τέλος του, ὁ γράφων ἐγκατέλειψε κάθε εἴδους πρωτοβουλία γιὰ τὴν ἐπιλογὴ τοῦ θέματος καὶ ἀφέθηκε ὁλοσχερῶς στὶς καθοδηγήτριες δυνάμεις του γιὰ νὰ ἀποτυπώσουν τὴ δική τους βούληση καὶ τὰ δικά τους μηνύματα διὰ χειρὸς τοῦ γράφοντος. Ὁ γράφων, φυσικά, ταυτίστηκε νοητικὰ μὲ τὶς δυνάμεις αὐτὲς σὲ τέτοιο σημεῖο, ὥστε τὰ συγκλονιστικὰ μηνύματα ποὺ καταγράφονται νὰ ἀποτελοῦν πρῶτα ἀπ’ ὅλα καὶ τὸ δικό του πιστεύω, τὶς δικές του πεποιθήσεις.

Ὅπως ἀναφέρω στὸν πρόλογο τοῦ δεύτερου βιβλίου (Ἀδιάβλητα Ἀστέρια), ἡ ἀνθρωπότητα ποτὲ δὲν ἀφέθηκε ἀβοήθητη. Ὁ Θεὸς καὶ Δημιουργὸς τοῦ σύμπαντος κόσμου πάντοτε προνοοῦσε, πάντοτε βοηθοῦσε. Ἄλλοτε φανερὰ καὶ ἄλλοτε κρυφά, ἄλλοτε σὲ συλλογικὸ καὶ ἄλλοτε σὲ ἀτομικὸ ἐπίπεδο. Ἡ βοήθεια αὐτὴ ἔχει λάβει ποικίλες μορφές, ὅπως ποικίλες ὑπῆρξαν καὶ οἱ ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου.

Ἕνα ἰδιαίτερο εἶδος βοήθειας ποὺ δέχτηκε ἡ ἀνθρωπότητα ἦρθε μέσω ἀνύποπτων ἁπλῶν ἀνθρώπων πού, γιὰ κάποιο λόγο τὸν ὁποῖο ἀγνοοῦσαν οἱ ἴδιοι, ἐπιλέχθηκαν ἀπὸ τὴ Θεία Βούληση ὡς δέκτες μηνυμάτων, κατὰ διάφορα χρονικὰ διαστήματα.

Ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν εἶναι μικρὸς σχετικά. Ἀναφερόμαστε, ἐνδεικτικά, στὶς περιπτώσεις τοῦ Σουηδοῦ Emanuel Swedenborg, τοῦ Γερμανοῦ Jakob Lorber, τῆς Ἀγγλίδας Alice Bailey, τοῦ Ἀμερικανοῦ Edgar Cayce καί, πιὸ πρόσφατα, τοῦ Ἀμερικανοῦ Ken Carey, τὸ ἔργο τῶν ὁποίων ἔχει γίνει γνωστὸ καὶ στὴν Ἑλλάδα μὲ τὶς ἀντίστοιχες μεταφράσεις μέρους τοῦ ἔργου τους, ἑνὸς ἔργου ποὺ γράφτηκε ὁλόκληρο –ὅπως καὶ τὸ προκείμενο Β΄ μέρος– καθ’ ὑπαγόρευση.

Τρία ἀκόμα πράγματα ὀφείλω νὰ διευκρινίσω στὸν μικρὸ αὐτὸν πρόλογο.

Πρῶτον, ποιὲς εἶναι οἱ πηγὲς τῶν μηνυμάτων. Δεύτερον, ποιοὶ εἶναι οἱ δέκτες καὶ ποιὸς ὁ δικός μου ρόλος καί, τρίτον, ποιὸς εἶναι ὁ τρόπος ἐπικοινωνίας.

Πηγὲς ἢ πομποὶ τῶν μηνυμάτων εἶναι μιὰ ὁμάδα ἄυλων ὀντοτήτων ποὺ αὐτοαποκαλοῦνται «σύντροφοι». Ἡ ὀνομασία «σύντροφοι» ἔχει τὴν ἔννοια:

α) Ὅτι συντροφεύουν τοὺς δέκτες καὶ συνεργάτες τους στὴ γήινη πορεία τους ὡς συνοδοιπόροι, σύντροφοι μὲ σύνδεσμο ἀγάπης, συνύπαρξης καὶ ἀλληλεγγύης, μὲ σκοπὸ τὴν εὐρύτερη συντροφικότητα, δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τῆς συνεργασίας καὶ συντροφικότητας σὲ ὅσους ἔχουν διάθεση ἔρευνας, σὲ ὅσους ἔχουν διάθεση νὰ γνωρίσουν τὴν Ἀλήθεια, καὶ

β) Ὅτι ἔχουν τὴν εὐθύνη καὶ φροντίδα τῆς πνευματικῆς τροφῆς αὐτῶν πρὸς τοὺς ὁποίους ἀπευθύνονται καὶ ὅτι συντρέφονται μὲ αὐτοὺς ἁρμονικὰ ἀπὸ τὸ ὑπαρκτὸ ἄυλο Φῶς ποὺ παρέχει πνευματικὴ τροφή. Οἱ «σύντροφοι» αὐτοὶ παρέχουν μέρος τῆς δικῆς τους ἀνεξάντλητης τροφῆς στοὺς γήινους συντρόφους τους καὶ ἐκεῖνοι μὲ τὴ σειρά τους τὴν ἀναμεταδίδουν στὸ περιβάλλον τους.

Πίσω ἀπὸ τὴ λέξη «σύντροφοι» κρύβεται ἡ Θεία Δύναμη, ἕνα πλῆθος οὐράνιων ὀντοτήτων ποὺ ἀποβλέπουν στὴ βελτίωση τοῦ ἀνθρώπου μόνο ἀπὸ ἀγάπη. Εἶναι ζωντανοί, φωτεινοί, ἀσώματοι καὶ εὐλαβοῦν τὸν Κύριο. Εἶναι Ἄγγελοι Ἀγάπης καὶ Φωτὸς ποὺ ἁπλὰ ἐκτελοῦν ἐντολὲς Ἐκείνου, ὁ Ὁποῖος ἔχει πάντοτε τὴν ἀνώτατη ἐποπτεία καὶ στὸν Ὁποῖο ὑπακούουν.

Δέκτες τῶν μηνυμάτων εἶναι μιὰ ἐπιλεγμένη, μὲ κριτήρια ἄγνωστα, ὁμάδα ἀνθρώπων. Τῶν συγκεκριμένων μηνυμάτων δέκτης εἶναι ἀποκλειστικὰ ἡ Σ.Σ., ἕνας ἁπλός, ἀξιαγάπητος ἄνθρωπος ποὺ περνᾶ τὴ ζωή της ἀνάμεσα στὴν οἰκογένεια καὶ στὴν ἐργασία της, κάπου στὴ Θεσσαλονίκη. Ἡ ἐπαφὴ τῆς Σ.Σ. μὲ τοὺς Συντρόφους εἶναι πολυετής, εἶναι δὲ καὶ ὀπτικὴ καὶ τηλεπαθητική. Ὅταν βρίσκεται σὲ κατάσταση χαλάρωσης, διανοίγεται πρὸς αὐτὴ μιὰ σχισμὴ τοῦ ἀόρατου κόσμου καὶ δέχεται τὰ μηνύματα ὑπὸ τύπον ἐγγραφῆς στὸν ἐγκεφαλικό της νοῦ. Ποτὲ δὲν διατελεῖ οὔτε σὲ ὕπνωση οὔτε σὲ ἔκσταση. Ἁπλὰ δέχεται τὰ μηνύματα καὶ τὰ καταγράφει ὅπως ἀκριβῶς τὰ δέχεται. Πάντως ἡ ἐργασία της εἶναι προϊὸν ἐπίπονου μόχθου καὶ μακρᾶς δοκιμασίας.

Ὁ ρόλος τοῦ γράφοντος εἶναι ἁπλὰ διαμεσολαβητικός. Μὲ τοὺς ἀγαπητοὺς Συντρόφους ἔχει καὶ ὁ γράφων, ὁ Ε. Παπαδογιάννης, ἀρκετὰ χρόνια ὀπτικὴ καὶ ἀκουστικὴ ἐπαφὴ καὶ ὑπάρχει μιὰ ὁλόκληρη ὁμάδα ποὺ ἐργάζεται ἐδῶ στὸν τόπο μας μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Ὁ γράφων ἔλαβε τὸν μερικότερο ρόλο νὰ ἐπιμεληθεῖ τὰ κείμενα, νὰ ὑλοποιήσει τὰ μηνύματα· νὰ τὰ ἐπεξεργαστεῖ χωρὶς νὰ τὰ ἀλλοιώσει καί, τελικά, νὰ φροντίσει γιὰ τὴν κυκλοφορία τους.

Οἱ πληροφορίες ποὺ ἔρχονται σὲ ἐμᾶς αὐτὴ τὴν ἐποχὴ περιέχουν στὸ σύνολό τους ἕναν λόγο περιεκτικὸ καὶ ταυτόχρονα πιὸ συγκεκριμένο ἀπὸ τὸν ὑπάρχοντα, αὐτὸν μὲ τοὺς γνωστοὺς γλωσσολογικοὺς ὅρους. Εἶναι ὁ ζωντανὸς λόγος ποὺ περιέχουν οἱ Γραφές, ἀνακαινισμένος, ἐμπλουτισμένος359 καὶ προσαρμοσμένος στὰ σημερινὰ δεδομένα, ὥστε νὰ ἀνταποκρίνεται στὴ ζωντανὴ νοητικὴ ρέουσα ἀνάπτυξη τῶν ἐπιμέρους ἀποδεκτῶν, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλοι ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἑλκύει ἡ αἰώνια Ἀλήθεια. Πρόκειται γιὰ φωτεινὲς καὶ ζῶσες πληροφορίες ποὺ ἐμπνέουν ἐκείνους ποὺ τὶς λαβαίνουν καὶ τρέφουν μὲ Φῶς καὶ ἀγάπη ἐκείνους ποὺ τὶς ἀποδέχονται καὶ τὶς χρησιμοποιοῦν στὴ γήινη πορεία τους. Εἶναι μιὰ τροφὴ ποὺ ἔχει σὰν πηγὴ τὸ ἄυλο ὑπαρκτὸ Φῶς ποὺ τρέφει καὶ συντηρεῖ ὅλα τὰ πλάσματα καί, φυσικά, θὰ τρέφει καὶ ἐμᾶς, ὅταν κατορθώσουμε νὰ συνυπάρχουμε μὲ μόνο σύνδεσμο τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀλληλεγγύη. Εἶναι ἡ τροφὴ τῆς ἐπερχόμενης ἀλλαγῆς. Ἐκπέμπεται ἀπὸ τὸ αἰώνιο Σύμπαν καὶ τροφοδοτεῖ καὶ ἐμπλουτίζει τὴν καρδιά μας μὲ ἀγάπη, μιὰ ἀγάπη χωρὶς ὅρια, χωρὶς ἀντικειμενικὸ προσδιορισμό, μὲ ἀποδέκτη πάλι τὴν ἀρχικὴ πηγὴ χορήγησης, ποὺ εἶναι ὁ Θεός.

Ὁ ἀνθρώπινος συναισθηματικὸς κόσμος εἶναι σχεδιασμένος ὥστε νὰ αἰσθάνεται καὶ νὰ ἑρμηνεύει δημιουργικὰ ὅλες αὐτὲς τὶς πληροφορίες καὶ ἐνέργειες ποὺ ἀκτινοβολοῦνται ἀπὸ τὸ Σύμπαν, ὅπως ἀκριβῶς εἶναι σχεδιασμένα τὰ μάτια καὶ τὰ αὐτιά, ὥστε νὰ αἰσθάνονται καὶ νὰ ἑρμηνεύουν ὁρισμένες συχνότητες σὰν φῶς καὶ ἦχο.

Ὅταν ξεπεράσουμε τὶς ὁποιεσδήποτε ἐννοιολογικὲς δεσμεύσεις ποὺ φυλακίζουν τὴν ὅραση, στεροῦν τὴν ἀκοὴ καὶ σφίγγουν τὴν καρδιά μας, ὅταν ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τὶς προκαταλήψεις, τοὺς φόβους, τὶς ἀναστολές, τὶς φοβίες, ὅταν ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τὶς ποικιλόμορφες δεσμεύσεις, δεσμεύσεις κοινωνικές, οἰκονομικές, θρησκευτικὲς κ.λπ., τότε θὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ δεχτοῦμε τὴν Ἀγάπη, νὰ νιώσουμε νὰ ξεδιπλώνεται τὸ ὑπέροχο πέπλο της καὶ νὰ καλύπτει μὲ ἕνα ὑπέροχο λαμπρὸ περίβλημα τὴν ὕπαρξή μας, σὰν φῶς, σὰν συνύπαρξη. Καὶ ὅταν ἡ καρδιὰ χαλαρώσει καὶ δεχτεῖ τὴν Ἀγάπη, τὰ αἰθέρια πέταλά της ξεδιπλώνονται σὰν ἐξαίσια λουλούδια ποὺ ἀνθίζουν καὶ σκορπίζουν τὸ ἄρωμά τους στὸ ἄπειρο Σύμπαν.

Οἱ ἀψευδεῖς ὑποσχέσεις τοῦ Λόγου εἶναι σαφεῖς καὶ συγκεκριμένες, ὁ προορισμὸς τοῦ βιολογικοῦ μας εἴδους εἶναι θεσπέσιος, φανταστικός. Ὅταν ἡ ἀγάπη μας ἀνθίσει καὶ ἐπεκταθεῖ, τότε θὰ διασπάσει τὸ γήινο περίβλημά μας καὶ θὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ ἄλλα σύμπαντα διαφορετικὰ καὶ πολὺ ὡραιότερα ἀπὸ τὸ δικό μας, θὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ κόσμους ἱκανοὺς νὰ χωρέσουν τὸ ὅραμα τῆς αἰωνιότητας, κόσμους ποὺ θὰ φέρουν μιὰ πληρέστερη ἐπίγνωση τῆς πραγματικότητας μέσα στὴν ὁποία ζοῦμε, κινούμεθα καὶ ὑπάρχουμε σὰν ἀναπόσπαστα μέλη της.

Ἐκεῖνοι ποὺ μὲ πλοηγὸ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη διέρρηξαν τὰ φράγματα τῆς νόησης καὶ μπῆκαν στοὺς ὠκεανοὺς τῆς γνώσης καθοδηγοῦνται στοὺς χώρους αὐτοὺς ἀπὸ ἕνα ρυθμικὸ ρεῦμα ἔμπνευσης καὶ μιὰ ἐσωτερικὴ μουσικὴ σὰν ἀπόηχο ἀπὸ τὸ ρεῦμα τῆς Δημιουργίας. Βαθμιαῖα τὸ κέντρο τῶν ἐνδιαφερόντων τους μετατοπίζεται ἀπὸ τὴν ἀτομικότητα στὴν ὁλότητα, ἀπὸ τὸ χθὲς καὶ τὸ αὔριο στὸ αἰώνιο Τώρα. Καὶ καθὼς συμβαίνει αὐτὴ ἡ μετατόπιση, οἱ σκέψεις, τὰ ὁράματα, τὰ ὄνειρα ἀρχίζουν νὰ ἑστιάζονται στὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐγκαταλείπουν τὴν προσωπικότητα. Τὸ πνεῦμα ἀφυπνίζεται καὶ συμπαρασύρει τὴ νόηση, ποὺ διαμορφώνει νέες διεργασίες. Τὰ αἰτήματα, ὅσα ἀνάγονται στὸν πνευματικὸ χῶρο, ἀρχίζουν νὰ ἱκανοποιοῦνται καὶ γύρω μας σχηματίζεται καὶ ἀναπτύσσεται ἕνας κύκλος, ἂν τὸ ἐπιθυμοῦμε, ποὺ ζεῖ καὶ κινεῖται στὶς ἴδιες μὲ τὶς δικές μας ἁρμονικὲς συχνότητες.

Ὁ συμπαντικὸς ἦχος, συνδυαζόμενος μὲ τοὺς ἀντίστοιχους ἤχους ποὺ ἐκτοξεύονται μέχρι τὴν ἀκοὴ τοῦ ἁρμονικοῦ μας κύκλου, συνθέτει μιὰ μελωδία, μιὰ μελωδία χαρᾶς καὶ ἐλπίδας, μιὰ μελωδία ποὺ ἔρχεται σὰν δικαίωση καὶ ἀπόδειξη τῶν ὅσων πιστέψαμε, τῶν ὅσων ἀγαπήσαμε.

Ἀντίθετα, ὅσοι παραμένουν μὲ ἐπικεντρωμένο τὸ ἐνδιαφέρον τους στὸ φυσικὸ ἐπίπεδο θὰ διατηροῦν ἕνα ρεῦμα φόβου, μιὰ δυσκολία στὴν ἔκφραση καὶ στὴν ἐκδήλωσή τους καὶ ποτὲ μὰ ποτὲ δὲν θὰ νιώσουν τὴν ἀφθονία καὶ τὸν πλοῦτο ποὺ νιώθουν ὅσοι ἀγαποῦν σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο.

Μόνο τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἀφυπνιστοῦμε καὶ θὰ κατανοήσουμε τὴ βαθύτερη σημασία τῆς ὕπαρξής μας, μόνο τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ κατανοήσουμε ὅτι εἴμαστε οὐσιαστικὰ ἕνα πνευματικὸ ὄν, μόνο τότε ἡ σχέση μας μὲ τὴν ὕλη θὰ διαφοροποιηθεῖ, μόνο τότε δὲν θὰ ὑπάρχουν δυσκολίες καὶ θὰ ἔχουμε πάντοτε ὅ,τι χρειαζόμαστε – γιατὶ ὅποιος ἐξυπηρετεῖ τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς δὲν προβληματίζεται ἀπὸ τὶς ἀνάγκες του. Ἡ Γῆ ἀναγνωρίζει τοὺς ἀνθρώπους μέσα στοὺς ὁποίους ἐνοικεῖ ὁ Θεός, καὶ ὁ Οὐρανὸς τοὺς παρέχει ἄφθονη τροφὴ σὲ Φῶς καὶ ζωτικὴ δύναμη ἀπὸ τὰ ἐνεργειακὰ ρεύματα τῆς αἰώνιας Ἀγάπης, ἀπὸ τὶς πηγὲς τοῦ ἄυλου ὑπαρκτοῦ Φωτός.