3. Μέγιστοι στὸ Δοῦναι, Ἐλάχιστοι στὸ Λαβεῖν

Εἰσερχόμαστε στὰ γήινα ἐπίπεδα γιὰ νὰ σᾶς ἐφοδιάσουμε μὲ τὰ ἀπαραίτητα πνευματικὰ ἐφόδια, μὲ τὰ ἀπαραίτητα πνευματικὰ καί, συνεπῶς, φωτεινὰ προσόντα, οὕτως ὥστε νὰ καταστεῖτε συνειδητοὶ φορεῖς τῆς ὑποδοχῆς καὶ ἀποδοχῆς τῶν γεγονότων ποὺ θὰ ἐπισυμβοῦν στὸν πλανήτη σας.

Αὐτὰ τὰ γεγονότα σᾶς τὰ ἀποκαλύπτουμε ἤδη καὶ ἐλπίζουμε ὅτι θὰ τὰ λάβετε «ἐκ τῶν προτέρων» μὲ πίστη ὅτι «θαύματα μέγιστα θὰ λάβουν χώρα στὸν πλανήτη σας» καὶ «Σημεια Μέγιστα» θὰ δώσουν τὸ συγκλονιστικὸ παρὸν στὸ δημιουργικὸ γίγνεσθαι.

Ἡ ἄβυσσος τῶν περιπλανήσεών σας καὶ τῶν παραπλανήσεών σας στοὺς κύκλους τῆς βιοτικῆς σας πορείας πρέπει ἐπιτέλους νὰ σᾶς καταστήσει σκεπτόμενους καὶ ἰδιαίτερα σκεπτόμενους «ἐν τῷ προβλήματι τῆς οὐσίας».

Ὁ νοῦς τῆς παρανόησης ἔχει ἤδη διανύσει σκοτεινὰ χιλιόμετρα ἤ, καλύτερα, ἔτη φωτὸς ἀποστάσεων καὶ εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη ἐκ τῆς Συμπαντικῆς ἐπιταγῆς νὰ ἀλλάξει κατευθυντήρια πορεία στὸν τρόπο σκέψης καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὴν πνευματικὴ ὁδὸ τῆς εὐθείας κατεύθυνσης, γιατὶ τοῦ ὑπενθυμίζουμε τὴν προέλευσή του καὶ αὐτὴ τὴν προέλευση ἀποκαλοῦμε Πηγή – τὴν ἀποκαλύπτουμε μὲ τὴν ὀνομασία-καταβολὴ καὶ αὐτὴ τὴν καταβολὴ τὴ γνωρίζουμε ὡς οὐσία καὶ αὐτὴ τὴν οὐσία σᾶς δίνουμε γιὰ νὰ εἰσέλθετε ἐπιτέλους στὴν Πατρίδα σας, στὴ φωτεινή σας γενέτειρα.

Οἱ ἐνδείξεις ὅτι σᾶς κατέλαβε ἡ φθορὰ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς ἀπόδειξης. Ἡ ἀπόδειξη ἤδη φωτίζεται μὲ ἀστρικὸ φῶς. Ἀντιλαμβάνεστε αὐτὸ τὸ φῶς ἢ μήπως ἀπὸ τὴν ἐξαρτητική σας τάση ἔχετε τὴ διάθεση νὰ παραμείνετε τυφλοί;

Εἴμαστε οἱ σύμμαχοι αὐτῶν ποὺ «γιὰ τὰ κοινὰ ἐργάζονται καὶ μοχθοῦν». Ὅσοι διαβαίνουν καὶ προσπερνοῦν τὸν πόνο τοῦ πλανήτη ἄχροοι καὶ ἀνούσιοι –γιατὶ στεροῦνται οὐσιῶν συνείδησης– γιὰ νὰ μὴ φθείρουν καὶ «βλάψουν» τὴν ψυχή τους μὲ τὸν πόνο τῶν ἄλλων, αὐτοὶ εἶναι οἱ δοῦλοι τῆς ἐγωπαθοῦς τους ἰδιοτέλειας καί, συνάμα, οἱ «ἥρωες» ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν κατάκτηση τοῦ κενοῦ ἐγωποιημένου οὐρανοῦ τους.

Καὶ διερωτᾶται κανείς, εἶναι αὐτοὶ οὐσίες τοῦ Οὐρανοῦ;

Ὁ Οὐρανὸς εἶναι Θυσία στὸν βωμὸ τῆς Ἀγάπης καὶ μάλιστα ἀπαιτεῖ τὴ μεγάλη θυσία τοῦ ἐγώ.

Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. (Κατὰ Μᾶρκον 8:34)

Οἱ ψυχροὶ καὶ ψύχραιμοι, αὐτοὶ ποὺ μετροῦν μὲ τὰ ἐγωποιημένα τους μέτρα καὶ σταθμὰ τὶς κινήσεις τους γιὰ νὰ καταστοῦν «αἰώνιοι» χωρὶς τὴ συμμετοχὴ τῶν δακρύων τους καὶ χωρὶς συμπόνια, εἶναι ἡ ἐνσάρκωση τοῦ λάθους στὰ λάθη τοῦ ἑαυτοῦ τους.

Ὁ ἑαυτὸς τί σημαίνει; «Ἐγὼ εἶμαι» σημαίνει ὑπάρχω γιὰ τὸν ἄλλο καὶ δίνω ὑπερήφανο τὸ παρὸν στὸ Οὐράνιο Σχέδιο.

Δὲν εἶμαι μόνο ἐγώ, εἶναι καὶ ὁ ἄλλος, ὁ κάθε ἄλλος ποὺ ὑπάρχει ὅπως ἐγώ, καὶ ἐγὼ θὰ ἤθελα νὰ λάβει ἐκεῖνος ἀπὸ ἐμένα ἀντὶ νὰ λάβω ἐγώ, μένοντας ἐγὼ μὲ ὅλα τὰ «δὲν» γιὰ χάρη τοῦ ἄλλου.

Ὅταν ἐγὼ γιὰ χάρη τοῦ ἄλλου δὲν λαμβάνω μὰ δίνω στοὺς ἄλλους τὴν ἀναλογία μου στὸ λαμβάνειν, τότε ὑπάρχω σὰν οὐσία στὰ πλανητικὰ σχήματα – γιατὶ εἰσέρχομαι πλέον σὲ νέα κεφάλαια, στὰ κεφάλαια τῶν ἄδολων λογαριασμῶν, στὰ κεφάλαια τῶν ἀπαιτήσεων τῆς Ἀγάπης.

Ἡ ἐπιταγὴ καὶ ἡ φορὰ τῆς Ἀγάπης μοῦ δίνει τὴν εὐχέρεια τῆς ἐπιλογῆς, τὴ δυνατότητα νὰ ἐπιλέξω ἀντὶ τοῦ ἑαυτοῦ μου τὸν ἄλλο ἢ τοὺς ἄλλους.

Ἐπιλέγω τοὺς ἄλλους ἢ τὸν ἄλλο σημαίνει ὅτι δίνω στὸν Θεὸ ὅ,τι Εκεινος δίνει σὲ ἐμένα, δίνω στὸ Σύμπαν καὶ συνεισφέρω στὸν νόμο τῆς συμπαντικῆς προσφορᾶς καὶ σύμπνοιας, δηλαδὴ στὸν νόμο τῆς Ἀγάπης.

Ἐφόσον εἰσχωρῶ στὶς διαδικασίες τοῦ ἐπιπέδου τῆς Ἀγάπης, «ἐγὼ δὲν ὑπάρχω», μετουσιώνομαι σὲ διαχρονικὴ ἀποκαλυπτικὴ ἀγάπη – δηλαδὴ μετουσιώνομαι στὸν οὐσιαστικότερο Συμ- παντικὸ Νόμο, ὁ ὁποῖος μὲ ρυθμίζει γιὰ ὅσο ἀσκῶ τὰ καθήκοντά μου ἐντὸς τῶν βιολογικῶν μου κύκλων καὶ πορεύομαι, ἐντὸς αὐτῶν, «Μέγιστος στὸ Δοῦναι καὶ Ελάχιστος στὸ Λαβεῖν».

Τὰ «Δοῦναι» καὶ «Λαβεῖν» μὲ κατεύθυνση πρὸς τὸ ἀκρότατο ὅριό τους.

Τὸ «Δοῦναι» ἑστιάζεται στὸ «βούλομαι» τῆς ψυχῆς γιὰ τὴ χαρὰ τῶν ὀντοτήτων, γιατὶ τὸ «δίδω» καὶ «δίδομαι», ἰδιαίτερα, εἶναι ἡ βάση οὐσίας, εἶναι Πληρότητα, εἶναι θέμα ἀγάπης καὶ θέμα ἀνάπτυξης κεφαλαίων ἀγάπης.

«Δίδω» καὶ «δίδομαι» σημαίνει, οὐσιαστικά, ὅτι προσφέρω καὶ προσφέρομαι μὲ ὅποια θυσία στὸ Σύμπαν, δηλαδὴ χαρίζω ὅ,τι εἶμαι καὶ ὅ,τι εἶναι δυνατὸ νὰ εἶμαι – καὶ ἔτσι μετέχω στὶς διαδικασίες τοῦ Σύμπαντος, γιὰ νὰ ἀπελευθερωθῶ ἀπὸ τὸ «ἐγώ μου» καὶ γιὰ νὰ ἔχω τὸν λόγο στὰ οὐσιαστικὰ στοιχεῖα τῆς ἀφομοίωσης.

«Δίδω» καὶ «δίδομαι» σημαίνει ἀκόμα ὅτι εἶμαι γνώστης ὅτι ὑπάρχω ἐκ τῆς οὐσίας καὶ γι’ αὐτὸν τὸν λόγο δίνω καὶ ὑπάρχω, γιατὶ εἶμαι σὲ συνειδητὴ βιολογικὴ πορεία στὰ κελεύσματα τοῦ Οὐράνιου Πατέρα μου.

«Δίδω» καὶ «δίδομαι» σημαίνει ἀκόμα ὅτι δὲν «ἐπιθυμῶ» τὸ ἐγώ μου, γιατὶ αὐτὸ ἔχει ἀποχωρήσει ἐκ τοῦ ὀνόματός μου, ἔχει παρέλθει χωρὶς νὰ καταστεῖ οὔτε κὰν παρελθόν, καὶ ὄχι μόνο παρῆλθε (ἀποχώρησε), ἀλλὰ καὶ εἰσήχθη σὲ σχήματα παρελθούσης ἐνέργειας.

Ἀποποιοῦμαι τὸ ἐγὼ γιὰ νὰ καταστῶ ποίημα οὐσίας στὶς ζωτικὲς ἐνεργειακὲς ἐκβολὲς οὐσιῶν ποὺ διασπῶνται καὶ ἰονίζονται391 γιὰ τὰ κοινὰ καὶ διασποῦν τὰ κύτταρά τους γιὰ νὰ εἰσέλθουν στὸ δικό σας προσωπικὸ ἠλεκτρομαγνητικὸ πεδίο, γιὰ τὴ δόξα τοῦ Υψιστου Δημιουργου.

Εὐλογημένη ἡ οὐσία τῆς ὕλης ποὺ ἀναμένει τὴ διάσπασή της ἀπὸ τὰ πνευματικὰ ἔνζυμα τῆς Οὐράνιας Ἀγάπης.

Ἀποποιοῦμαι τὸ ἐγὼ σημαίνει ὅτι ἐπιθυμῶ νὰ καταστῶ ἀπρόσωπος, σημαίνει στεροῦμαι γῆς καὶ φυλῆς καὶ ἔθνους καὶ ταυτότητας καὶ περιφέρομαι στὸ Κοσμικο Επίπεδο ὡς ἀπρόσωπη καὶ συνειδητοποιημένη Μορφη ἐκ τοῦ Ολου γιὰ νὰ πληρώσω καὶ ἐκπληρώσω τὴ βιοτική μου ἀνακύκλωση καὶ νὰ εἰσέλθω μέσα ἀπὸ τὶς κυτταρικές μου ἐμπειρίες σὲ στάδια προσπάθειας, ὥστε νὰ λάβω τὴν ἀποκάλυψη τῶν Σταδίων τῆς δημιουργικῆς ἐμπνευστικῆς ἔνταξης καὶ ἐξ αὐτῶν νὰ καταστήσω τὸν ἑαυτό μου κοινὸ γιὰ τὰ κοινά. Καὶ ἐφόσον σκέπτομαι καὶ κινοῦμαι, καθίσταμαι ἡ ἰδιαίτερη σύνθεση τοῦ σπουδαίου κυττάρου ζωῆς.

Αὐτὰ σᾶς διδάσκουμε, μολονότι γνωρίζουμε ὅτι στὰ γήινα ἐπίπεδα «παραπαίουν» καὶ ἐπιπλέουν τὰ «πολλὰ ἐγὼ» τῆς κατώτερης νόησης, ποὺ προασπίζονται ἐγωιστικὰ καὶ ἐγωπαθητικὰ τὴν ἰδιαίτερη ἐκφραστικὴ διάθεση. Γνωρίζουμε ἀκόμα ὅτι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τοῦ Εὐαγγελίου, δηλαδὴ ἡ ἐπιταγὴ «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν», ὄχι ἁπλῶς παρερμηνεύτηκε ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, ἀλλὰ οὐδέποτε τέθηκε ζήτημα ἐφαρμογῆς του, γιατὶ προσκρούει πάντοτε στὰ ἐγωιστικὰ καὶ ἐγωπαθῆ ἐγκεφαλικὰ ἐπίπεδα ὅλων τῶν ἑρμηνευτῶν καὶ ὅλων τῶν ἐφαρμοστῶν τῶν ἐπιταγῶν-ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἱστάμεθα ἐνώπιόν Του καὶ Τὸν ὑμνοῦμε μὲ εὐλαβικὸ δέος.

Ἀπέρχονται τὰ σαθρὰ καὶ παραποιημένα κύτταρα τοῦ πλανήτη, γιατὶ ἀναβάλλουν τὴν ἀναγωγική σας διάθεση καὶ τὴν πορεία τῆς εὐ-ζωῆς.

Ἕνα σύνθετο κύτταρο ἀπὸ συνθέτη ὕλη καὶ φῶς θὰ εἰσχωρήσει στὸν ὑπὸ ἀνάπλαση πλανήτη σας καὶ μὲ δέος στοργῆς θὰ ἀγκαλιάσει τὰ ὄνειρά σας.

Αὐτὸ τὸ σύνθετο κύτταρο θὰ ἔχει σημαντικὸ ρόλο στὸν φυτικὸ καὶ ζωικὸ κύκλο. Δὲν μιλᾶμε περὶ τοῦ ἀνθρώπινου κυττάρου, ἀλλὰ περὶ τοῦ κυττάρου τοῦ φυτικοῦ καὶ ἰδιαίτερα τοῦ κυττάρου τοῦ ζωικοῦ βασιλείου, ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ προκύψουν «ζωὲς ποιότητας».

Τὸ νέο στοιχεῖο ποὺ σᾶς δίνουμε θὰ εἶναι σύνθεση φωτὸς καὶ ζωικῆς ὕλης καὶ θὰ συνυπάρξει σταθερὰ σὲ σχέση ἁπλοποιημένης μορφῆς ἀγάπης μὲ τὰ φυτὰ καὶ τὰ ζῶα.

Τὸ φυτικὸ βασίλειο, ἔμψυχο στὴν οὐσία του –ἀφοῦ ὑφαρπάζει πνοὴ ἀπὸ τὴν πνοὴ τοῦ ἥλιου–, θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν πορεία του καὶ τὴν ἐξέλιξή του καὶ νὰ νοήσει τὸν ρόλο του, ποὺ ἔχει ἰδιαίτερη σχέση μὲ τὸν Συμπαντικὸ Νόμο, νὰ νοήσει τὴν ἐνσυνείδητη εἰσαγωγή του στὸ συμπαντικὸ γίγνεσθαι.

Τὸ φυτικὸ γίγνεσθαι θὰ ἀνάγεται μὲ ἀναγωγὲς ἐξέλιξης κατὰ τὴ διάρκεια κραδασμικῶν δονήσεων προερχόμενων ἀπὸ τὴ συμπαντικὴ «πνοή». Θὰ λαμβάνει τὴν ἐμπειρία τῆς ἀναγωγῆς του καὶ ἐκ τῆς λήψης καὶ ἀπολαβῆς τῆς ἐμπειρικῆς στιγμῆς θὰ δίνει στὸ Σύμπαν τὴν παρουσία του ὑπὸ μορφὴ ἁρμονικῆς καὶ ροϊκῆς διάχυσης.

Τὰ φυτὰ θὰ λάβουν μόνιμη στάση ἐξάρτησης ἀπὸ τὸν Οὐρανό, θὰ στρέψουν τὰ «πρόσωπά» τους πρὸς τὰ ἄνω καὶ θὰ εἰσπνέουν ἀνέμους ποὺ θὰ προέρχονται ἀπὸ τὴ μοναδικὴ οὐσία τῆς «συμπαντικῆς ἀνάσας».

Τὸ φυτικὸ βασίλειο θὰ καταστεῖ ποίημα ἀναγέννησης τοῦ πλανήτη καὶ ἡ ἐξέλιξη τῆς ἱστορίας θὰ συναρπάσει τὴν πλανητικὴ δομή. Ἡ ἱστορική του εἰκόνα θὰ ἐκτυλίσσεται σοφὰ μὲ φορὲς ἐξέλιξης ποὺ θὰ ἐλέγχονται ἀπὸ τὴν Οὐράνια Βούληση.

Ἡ Εὐλογία τοῦ Πλάστη θὰ κατέβει στὴ Γῆ καὶ θὰ ζωοποιήσει μὲ φῶς τὸν «πράσινο κόσμο», οὕτως ὥστε αὐτὸς ὁ πράσινος κόσμος νὰ ἐνσωματωθεῖ συνειδητὰ στὸν Συμπαντικὸ Κόσμο καὶ νὰ συνυπάρχει ὑπὸ μορφὴ «συνειδητῆς συνεύρεσης».

Εἶναι βέβαιο ὅτι αὐτὴ ἡ συνειδητὴ συνεύρεση θὰ ἐκβάλει κύματα θετικῶν ἀνέμων, ποὺ θὰ συνεπάρουν τὴ μορφὴ τοῦ πλανήτη σας παλμικά.

Οἱ θετικοὶ ἄνεμοι θὰ ἀγκαλιάσουν μὲ παλμὸ τὸ πρόσωπο τοῦ πλανήτη, θὰ τὸ θωπεύσουν καὶ θὰ ἀποβοῦν οἱ πλαστικοὶ χειρουργοὶ τῆς γενικῆς καὶ τῆς ἰδιαίτερης προσωπικῆς του μορφῆς.

Κανένα νυστέρι δὲν θὰ χρησιμοποιηθεῖ, μόνο «θωπεία ἐκ ριζικῶν κινήσεων ἀγάπης».

Τὸ πλαστικὸ χάδι τῶν θετικῶν ἀνέμων θὰ ἁπαλύνει γλυκὰ τὴ μορφὴ τοῦ πλανήτη καὶ ἕνα μέγιστο πρόσωπο πορείας εὐτυχισμένης θὰ προκύψει ὑπὸ τὰ ὄμματα τοῦ Φωτός.

Ἕνα φωτεινὸ πρόσωπο Ἀγάπης θὰ ἀνάγεται, θὰ ἁγιάζεται καὶ θὰ εὐλογεῖται ἐκ τοῦ Πατρὸς ποὺ ποιεῖ καὶ ποιεῖται καί, ἐπίσης, ἐκ τῶν ὄντων Του. Αὐτὸ τὸ φωτεινὸ πρόσωπο ἀγάπης θὰ ἀνατείλει ἀπὸ τὴ μελλοντικὴ Ἀνατολὴ καὶ ἡ ἴδια ἡ Ἀνατολὴ θὰ ἐκπλαγεῖ ἀπὸ τὸ ἀποκαλυπτικὸ αὐτὸ γεγονός.

Ὅσο θὰ ὑπάρχει ὁ χωροχρόνος «ἀνεξάρτητος καὶ φωνὴ» ἐντὸς τῶν ἀνθρώπινων βουλήσεων, θὰ ὑπάρχει ἐλεύθερα ἐξαρτημένος ἐντὸς τῆς Βούλησης τοῦ Θεοῦ.

Ὁ χωροχρόνος ἀναμένει τοὺς ὁρισμένους ἀπὸ ἐσᾶς. Οἱ πνευματικὰ παρείσακτοι, οἱ ἀγνώμονες καὶ οἱ ἄπραγοι, οἱ πνευματικὰ ράθυμοι, θὰ παρέλθουν καὶ θὰ συνυπάρξουν στὴ λήθη τῶν ἀπερχόμενων ὀντοτήτων, τῶν ὀντοτήτων ποὺ στὴ διαδικασία τοῦ «ἐνώπιος ἐνωπίῳ» δὲν θὰ θεωρηθοῦν ἁπλῶς ἀπόντες, ἀλλὰ μηδέποτε ὑπάρξαντες.

Ἡ προεργασία τῆς ἐξέλιξης θὰ εἰσχωρήσει ἐντὸς διαδικασιῶν ἀγώνα καὶ πάθους.

Θὰ πρέπει νὰ καταλάβετε ὅτι ὅλοι ὅσοι θὰ εἰσαχθοῦν στὸν ἀγώνα τῆς γνώσης καὶ τῆς ἀγάπης θὰ λάβουν μιὰ θέση στὸν μελλοντικὸ παράδεισο τοῦ πλανήτη – ἔστω καὶ τὴν «ἐλάχιστη», ἀλλὰ θὰ τὴ λάβουν.

Δὲν θὰ εἰσχωρήσουν στὸν πνευματικὸ παράδεισο οἱ πνευματικὰ ράθυμοι, γιατὶ ἐκεῖ θὰ εἰσχωρήσουν οἱ πνευματικὰ ἐνεργοποιημένοι, οἱ ποιοῦντες τὴν ἐπανάσταση τοῦ πόθου τους.

«Ἡ δικαίωση εἶναι ἡ ἀξία καὶ ἡ καταξίωση τοῦ ἀγώνα. Ὁ ἀγώνας τῶν αἰώνων φέρει τὰ ἄπειρα στοιχεῖα τῆς κρίσης καὶ τῆς ἐπιείκειας».

Ἕνας ἀγώνας οὐσίας πάντα θὰ συγκλονίζει. Ἀντίθετα, ἕνας ἀγώνας ἀνούσιος, ὅπως τῶν περισσότερων ἀπὸ ἐσᾶς, ἕνας ἀγώνας ποὺ περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸν ἐγωποιημένο ἑαυτό σας, ἕνας ἀγώνας γιὰ δόξα, κατακτητικὸς καὶ κτητικός, συγκλονίζει Απογοητευτικα τὸν Οὐρανό. Εἶναι ἀκατανόητη γιὰ ἐμᾶς αὐτὴ ἡ πίστη ποὺ ἔχετε καὶ χαρακτηρίζει τὴν ὕπαρξή σας – γιὰ ἕναν ἀγώνα ἄγονο, ἄκαρπο, μάταιο, γιὰ μιὰ πορεία ἀφιερωμένη στὴ συλλογὴ πλούτου καὶ ὑλικῶν ἀγαθῶν, ποὺ μαρτυρεῖ, ἂν μή τι ἄλλο, τὴ ματαιοδοξία σας.

Ἐσεῖς, ἐμεῖς καὶ τὸ Σύμπαν εἴμαστε ἕνα. Τὸ Ἕνα ἐνέχει τὶς οὐσίες σας καὶ τὶς οὐσίες μας. Εἴμαστε συνάρτηση ζωῆς καὶ ἐπιθυμοῦμε νὰ συναντηθοῦμε στὶς συμπαντικὲς διαδικασίες Ζωης.

Στὶς συμπαντικὲς διαδικασίες ζωῆς θὰ δοῦμε τὸ φυτικὸ βασίλειο μεγεθυσμένο, τὸ παρὸν τοῦ φυτικοῦ βασιλείου παλλόμενο μὲ ρυθμικὴ ροὴ Φωτός, παλλόμενο σὲ ροὴ Ἁρμονίας, παλλόμενο σὲ ροὴ Ἀγάπης.

Ἐκεῖ, δηλαδὴ στὸν ἀναγεννημένο πλανήτη σας, θὰ ἀνταμώσουμε –οἰκοδεσπότες ἐσεῖς, φιλοξενούμενοι ἐπισκέπτες ἐμεῖς– μὲ διάρκεια ἀντάμωσης ποὺ θὰ συμπράξει ἀπεριόριστα στὰ αἰώνια καὶ θὰ λάβουμε τὰ κύματα τοῦ παλμικοῦ φωτὸς ἐμπειρικὰ καὶ νοητικά, γιατὶ ἡ Εμπειρία θὰ καταστεῖ Νόηση καὶ ἡ νόηση θὰ εἰσχωρήσει στὴν ἐμπειρία τῆς εὐτυχίας.

Στὸν πλανήτη σας θὰ συναντήσουμε τὸν πράσινο κόσμο μὲ τοὺς γαλάζιους ὀφθαλμοὺς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς θάλασσας.

Ἐκεῖ, στὸν πλανήτη Γῆ, θὰ ποῦμε «καλημέρα» στὴν ἀγάπη καὶ θὰ χαροῦμε.

Ἐκεῖ ἡ Ἀγάπη θὰ ἐξέλθει ἀπὸ τὶς γήινες διαστάσεις, γιατὶ θὰ ὑποστεῖ τὶς διεργασίες τοῦ Οὐρανοῦ καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ ροή της θὰ καταστεῖ ροὴ ἄδολης προσφορᾶς.

Ἐκεῖ, στὸν πλανήτη σας, οἱ «τυχεροί», ἐντὸς εἰσαγωγικῶν, θὰ «δεῖτε» καὶ θὰ γνωρίσετε τὴν ἁρμονία τῆς ταύτισης· θὰ ἀπορροφήσετε τὸν Ἥλιο καὶ θὰ ἀπορροφηθεῖτε ἀπὸ αὐτόν, θὰ χαμογελάσετε καὶ τὰ χαμόγελά σας θὰ τὰ λάβουν τὰ συμπαντικὰ χαμόγελα καὶ θὰ τὰ οὐσιοποιήσουν σὲ ἰδιαίτερα διεργασιακὰ σύμπαντα.

Ἐκεῖ, στὸν πλανήτη σας, ὁ Ἥλιος θὰ ἀνατείλει μόνιμα καὶ ἡ Δύση θὰ δηλώσει «ἤμουν κάποτε, τώρα δὲν εἴμαι» – ποὺ σημαίνει ὅτι θὰ ἐκπλήσσεται ἡ Ἀνατολή.

Ἀνα-τέλλω, ἀνα-ποιῶ, ἀνὰ καὶ τελειοῦμαι, ὁ σκοπὸς τοῦ τέλους τῆς ἄρρυθμης κατάστασης ποὺ ἐμπλέκεται στὰ Σχέδια τῆς Θείας Βούλησης.

Περναμε συντροφικὰ στὸ Μέλλον. Τὸ μέλλον σᾶς ὁμιλεῖ μὲ τὴ δική μας γλώσσα. Εἶναι τὸ μέλλον ποίησης, οὐσίας ἀπὸ ἐμπειρίες ἐξέλιξης καὶ συμπαντικὲς ἀποφάσεις, γιατὶ ἐμεῖς καὶ ἐσεῖς αὐτὸ τὸ μέλλον τὸ σκιαγραφοῦμε μὲ χρώματα οὐρανοῦ, γῆς καὶ θάλασσας.

Εἴμαστε ἀδιάκριτα ποιητές, φιλόσοφοι, φορεῖς οὐσιῶν ποίησης καί, ἰδιαίτερα, εἴμαστε ἀγγελιοφόροι Ἀγάπης καὶ ποιοῦμε ποιητὲς καὶ φιλοσόφους.

Ποιοῦμε Ηθος καὶ σᾶς δίνουμε Ηθος.