13. Ἡ Μελωδία τῆς Ἀγάπης

Ἐλευθερωθεῖτε, ἐλευθερῶστε καὶ χαρίστε ἐλευθερία. Αὐτὸ τὸ ἀπόκτημα, ποὺ ἀποτελεῖ συμπαντικὴ ἐπιταγή. «Ἐλευθερώνομαι» σημαίνει ὅτι γίνομαι πρόσφορος γιὰ τὴν ἀγάπη, γιατὶ ἡ ἀγάπη εἶναι παιδὶ τῆς ἐλεύθερης ὕπαρξης.

Ἡ ἀγάπη ἀγγίζει, δὲν ἀγγίζεται.

Ἡ ἀγάπη εἶναι ἄχρονη, ἄφωνη, σιωπηλή, οὐσιαστικὴ καὶ πάντοτε σύγχρονη. Ὅ,τι εἶναι ἄχρονο, ὅ,τι δηλαδὴ δὲν ὑπόκειται στὶς δεσμεύσεις τοῦ χρόνου, εἶναι πάντα σύγχρονο καὶ συγχρονισμένο μὲ τὶς οὐσίες τῆς ἀναζήτησης.

Ἡ ἀγάπη ἀποβλέπει στὸν οὐσιαστικὸ σκοπὸ τοῦ Σύμπαντος καὶ ἐντὸς αὐτοῦ «τοποθέτησε τὸν καθρέφτη της», ἕναν καθρέφτη ἀλήθειας, ποὺ ἐντός του καὶ ἐνώπιόν του ἐκφράζεται μὲ ἀπόλυτη ἐλευθερία, χωρὶς ὑπόκριση καὶ χωρὶς τάσεις ἀπόκρυψης.

Ἡ ἀγάπη εἶναι χαμόγελο, οὐσία στὸν οὐσιαστικὸ καθρέφτη τῆς ἀλήθειας, χαμόγελο ψυχῆς. Εἶναι ἅπλωμα τοῦ στοργικοῦ χεριοῦ ποὺ ἐκτείνεται καὶ «ἀκροποιεῖ καὶ ἀκροποιεῖται» καὶ ἐνδυναμώνει καὶ δίνει στοργὴ καὶ γαλήνη σὲ ὅλο τὸ σύστημα ποὺ δημιουργήθηκε καὶ ὑπάρχει μὲ τὴν Πνοὴ τοῦ Κυρίου.

Ἡ ἀγάπη ἐκφράζεται ἐνώπιον τῶν Δυνάμεων τοῦ Οὐρανοῦ μὲ ψυχὴ καὶ «ἡ ψυχὴ διαθέτει χέρια καὶ δάκρυα», γιατὶ τὰ χέρια χωρὶς τὰ δάκρυα τῆς ψυχῆς δὲν δίνουν, δὲν προσφέρουν καί, συνεπῶς, σμικραίνουν.

Ἡ ἀγάπη ἐκφράζει καὶ ἐκφράζεται ἐντὸς τῆς ἔκφρασής της, ἐκφράζεται ὡς θεία oὐσία καὶ ἐντὸς τῆς θείας oὐσίας δίνει ἀγαθὰ «ἀγαθῆς προαίρεσης».

Ἡ ἀγάπη ἔχει διάρκεια σιωπῆς καὶ στιγμὲς κραυγῆς, στιγμὲς ἔντασης, στιγμὲς ἀνάτασης, στιγμὲς εὐλογημένου πόνου. Ὅλες οἱ στιγμὲς αὐτὲς εἶναι δικές της καὶ τὶς χωρίζει σὲ πάρα πολὺ μικρὰ σημεῖα γιὰ νὰ διαχυθεῖ καὶ νὰ χορτάσουν ὅλοι, προσφέροντας αὐτὸ ποὺ εἶναι στὸ Ολο.

Αὐτὰ τὰ σημεῖα εὐλογοῦνται, γιατὶ ἀπὸ αὐτὰ ὁ Κύριος ἐμπνέεται τὸν Σκοπὸ τοῦ Ἐλέους.

Ἡ ἀγάπη κινεῖται καὶ μετακινεῖται Εντός του Θεου καὶ χάριν τοῦ Θεοῦ προσφέρει στὰ ὄντα τὸν ρόλο τοῦ Κυρίου, γιατὶ ὁ Κύριος ἐκ τῆς Ἀγάπης ἔλαβε τὸ Μαρτύριο.

Ἡ ἀγάπη «μαρτυρεῖ» –δηλαδὴ ὑφίσταται μαρτύριο ἕως καὶ θάνατο– «Καί» μαρτυρεῖ, δηλαδὴ διδάσκει μαρτυρίες αἰώνιων οὐσιῶν. Ἡ ἀγάπη καὶ «μαρτυρεῖ» καὶ μαρτυρεῖ – ἴδια ρήματα, διαφορετικὲς ἔννοιες ἀνυπέρβλητης οὐσίας.

Ἡ ἀγάπη μαρτυρεῖ, ὑπομένει βάσανα ἀπὸ τὸ μαρτύριο τῆς δικῆς της ὑπόστασης, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ μαρτύριο τῆς δικῆς σας συμπεριφορᾶς καὶ ἀπὸ τὸ μαρτύριο τοῦ ἀγώνα ποὺ διεξάγει γιὰ τὴ δική σας σωτηρία.

Ἡ ἀγάπη μαρτυρεῖ ἐνώπιον τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου καὶ ἐνώπιόν σας σταυρώνεται. Ἄχραν- τα μυστήρια τὴν ἐλεοῦν καὶ ἔτσι ὑπάρχει βιονικὴ καὶ θὰ ὑπάρχει βιονικὴ καὶ ἄκαμπτη.

Ἡ ἀγάπη μαρτυρεῖ καὶ καταθέτει στὸ Ὄνομα τοῦ Κυρίου καὶ φανερώνει τὰ ἀφανέρωτα καὶ ἄβατα τῆς πλάσης. Φανερώνει ὅτι ἡ ἴδια γεννήθηκε ἀπὸ τὴν ἐλευθερία, ὅτι ἀπὸ τὴν ἐλευθερία θὰ λυτρωθεῖ καὶ ἀπὸ τὴν ἐλευθερία θὰ λάβει τὸ ἄφθαρτο ἔνδυμα καὶ ἀπὸ τὴν ἐλευθερία θὰ κληθεῖ ἀπὸ τὰ ἐλεύθερα ὄντα.

Ἡ ἀγάπη ἀγκαλιάζει τὰ ἐλεύθερα ὄντα, δηλαδὴ τὶς ὀντότητες ποὺ ἐντός της ἀνέκτησαν τὴν ἐλεύθερη σκέψη τους. Αὐτὲς οἱ ὀντότητες ποὺ εἰσχώρησαν στὴν ἀγάπη, χωρὶς σύνορα καὶ ὅρια, ἔχουν ταυτιστεῖ μὲ ἐκείνη καὶ ἀπὸ ἐκείνη πῆραν ταυτότητα ὄχι τύπου, ἀλλὰ οὐσίας.

Στὸν ρυθμὸ τῆς ἀγάπης οἱ ἐλεύθερες ὀντότητες διακατέχονται ἀπὸ συνειρμοὺς «καθολικοῦ συμπαντικοῦ σκοποῦ δικαιοσύνης» καὶ πλουτίζονται ἀπὸ ψήγματα ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὶς οὐράνιες οὐσίες.

Στὴν οὐσία τῆς ἀγάπης δὲν εἰσχωρεῖ ἡ μικρότητα, δὲν εἰσχωρεῖ ἡ ὑβριστικὴ συμπεριφορὰ ὅλων ἐκείνων ποὺ τρέφουν «σεβασμὸ» στὸ χρῆμα καὶ στὰ ὑλικὰ ἀποκτήματα ἐν γένει.

Στὴν οὐσία τῆς ἀγάπης εἰσχωρεῖ τὸ συμπαντικὸ κύτταρο τῆς «καθαρότητας», τὸ κύτταρο μέσω τοῦ ὁποίου ὅλοι μποροῦν νὰ λάβουν ψήγματα ἀγάπης.

Ἡ ἀγάπη εἶναι παιδὶ τῆς ἐλεύθερης βούλησης, ρυθμίζει τὰ φωτεινὰ σήματα διέλευσης στοὺς πεζοπόρους τῶν γήινων δρόμων καὶ ἀτραπῶν, εἶναι ἡ πυξίδα ποὺ δείχνει τὴ σωστὴ κατεύθυνση σὲ ὅσους ἔχουν χάσει τὸν προσανατολισμό τους, εἶναι ὁ μαγνήτης ποὺ ἕλκει καὶ ἀνασυνθέτει τὰ διαμελισμένα κομμάτια τῆς ψυχῆς καὶ τῆς συνείδησης.

Ἡ ἀγάπη ὁδηγεῖ στοὺς τελειότερους «μηχανισμοὺς» ζωῆς καὶ σκέψης καὶ προσπαθεῖ νὰ καταστήσει ἐπώνυμους ἐσᾶς ποὺ ἔχετε καταβυθιστεῖ στὴν ἀνωνυμία καὶ στὴν ἀσάφεια, ἐσᾶς, τὰ πλάσματα τοῦ μόχθου, τῆς λαχτάρας καὶ τῆς στέρησης.

Ἡ ἀγάπη ἐπιθυμεῖ νὰ σᾶς κατακτήσει καὶ νὰ σᾶς ἀναμορφώσει ὁλοκληρωτικά.

Ἡ ἀγάπη εἶναι ἄτολμη στοὺς ἰσχυρούς. Οἱ ἰσχυροί, οἱ ἔχοντες καὶ κατέχοντες, τὴν ἀγνοοῦν σὲ μόνιμη βάση, τὴν ποδοπατοῦν, τὴν τραυματίζουν, τὴ δολοφονοῦν καί, γενικά, προσβάλλουν ἀνελέητα τὴν ὑπερουσία της προβάλλοντας τὴ «λάμψη» τῆς ὑλικῆς τους δύναμης.

Ἡ ἀγάπη γεννήθηκε ἀπὸ τὴ βούληση τῆς ἐλευθερίας.

Ἡ ἀγάπη εἶναι ἐλεύθερο καὶ ὥριμο παιδὶ ποὺ ἔχει ἀέναη ἐπαφὴ μὲ τὴν ἐλευθερία τοῦ Οὐρανοῦ.

Ἡ ἀγάπη κατέρχεται καὶ ἐκτίθεται στὰ γήινα ἀπὸ τοὺς χώρους τοῦ Οὐρανοῦ καὶ περιφέρεται ταπεινὰ καὶ ὑποτάσσεται ταπεινὰ στοὺς ἰσχυροὺς τῆς ὕλης.

Ἡ ἀγάπη εἶναι σύμφορο ὅραμα τοῦ Οὐρανοῦ καὶ ἐκστασιάζεται ἀπὸ τοὺς ἀγαθούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐκστασιάζει.

Ἡ ἀγάπη ἐνώπιον τοῦ Ἀγαθοῦ καὶ Ἀγαπημένου Κυρίου ἀφομοιώθηκε στὸν Θάνατο καὶ στὴν Ἀνάσταση, γι’ αὐτὸ ἔχει οὐσίες ἐκ τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου καὶ ἔχει καταστεῖ μυστήριο ἐκ τοῦ Μαρτυρίου τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ μήνυμα μυστηρίου ἐκ τῆς Ἀνάστασής Του.

Αἰσθανθεῖτε τὴν ἀγάπη τῆς Ἀνάστασης γιὰ νὰ γνωρίσετε καὶ νὰ ἀναγνωρίσετε τὴ μητέρα σας, τὴν ἐλευθερία.

Γνωρίστε καὶ κατακτῆστε τὴν ἐλεύθερη ἀγάπη, γιατὶ εἶναι ἀστέρι καὶ «ὄχημα οὐσίας» καὶ «ὄχημα ταχύτητας» γιὰ τὴν κατάκτηση καὶ ἐκμηδένιση τῶν ἀποστάσεων.

Ἡ ἀγάπη, ὡς ἐλεύθερη ὑπόσταση ποὺ αὐτοαποκαλεῖται «πορεία πρὸς τὸν Οὐρανό», ἔχει μητέρα τὴν ἐλευθερία, ποὺ κατέρχεται μὲ τοὺς φωτεινοὺς οὐράνιους ἀνέμους καὶ δὲν γνωρίζει ἀποστάσεις, δὲν ὑπολογίζει τὸν χρόνο – γιατὶ οὔτε ἡ ἀπόσταση οὔτε ὁ χρόνος τὴν κάμπτουν.

Ἡ ἀγάπη δὲν γνωρίζει τὸν πόνο, ἂν καὶ περιέχει στιγμὲς πόνου – προπαντὸς δὲν γνωρίζει τὸν πόνο τῆς ἀπόγνωσης.

Ἡ ἀγάπη δὲν γνωρίζει ἰσχυρούς, δὲν γνωρίζει χρώματα, δὲν γνωρίζει δόγματα, δὲν γνωρίζει φυλές, ἵσταται στὸ παρελθόν, τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον διαχρονική, ἀτομικὴ οὐσία ἑνὸς βιονικοῦ παιδιοῦ. Ἀσπαστεῖτε αὐτὸ τὸ ἀτοπικό, ἄχρονο, αἰώνιο ἁπλὸ παιδὶ τῆς ταπεινῆς ἁπλότητας καὶ λάβετε τὰ κύτταρά του γιὰ νὰ καταστεῖτε ὅμοιοί του.

Ἡ ἀγάπη εἶναι φῶς ποὺ φωτίζει ὅ,τι ἀγαπᾶ, ἡ Ἀγάπη ἵσταται ἀνάμεσά σας Αιγίδα φωτὸς καὶ εὐλογίας.

Ὅσο βιώνει σὲ αὐτὸν ἐδῶ τὸν πλανήτη, ὁ ἄνθρωπος θὰ πρέπει νὰ ἀγωνίζεται καὶ νὰ προσπαθεῖ μέσω τῶν ἐμπειριῶν, εὐχάριστων καὶ δυσάρεστων, νὰ κατανοήσει τὴν ἀναγκαιότητα ποὺ διέπει τὴ ζωὴ αὐτὴν καὶ προτρέπει ὅλα τὰ ὄντα νὰ ἀγαπήσουν καὶ νὰ δώσουν τὸν ἑαυτό τους, νὰ δοκιμαστοῦν, νὰ μάθουν, νὰ θέλουν τὸ καλό –ὄχι ἀπὸ ἐπιβολὴ ἢ ἀπὸ φόβο τῆς τιμωρίας ἢ γιὰ ἀνταμοιβή, μὰ ἀπὸ ἐσωτερικὴ ἀνάγκη καὶ παρόρμηση–, νὰ νιώσουν τὴν ἀνάγκη μέσα τους νὰ κάνουν πράξεις ἀγάπης γιὰ τοὺς ὅμοιούς τους καὶ γιὰ ὅλα τὰ πλάσματα ποὺ ζοῦν καὶ μοιράζονται τὸν πλανήτη – καὶ μὲ ὅλα αὐτὰ νὰ συντομεύσουν τὴν ἐξελικτική τους πορεία καὶ νὰ ὁδεύσουν πρὸς τὴν ἰσόθεη ἀποστολή τους.380

Δὲν εἶναι ἡ συμπεριφορὰ αὐτὴ κάτι ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ συλλάβει ἡ νόησή σας. Ἀντίθετα, ὅλα συντείνουν στὴν ἀποδοχὴ αὐτῆς τῆς ἀλληλουχίας τῶν γεγονότων, γεγονότων ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἐκλαμβάνονται ὡς κρίκοι μιᾶς καὶ μόνης ἁλυσίδας ποὺ ἑνώνει ἀδιάρρηκτα τὸ καθετὶ ποὺ συμβαίνει, τὸ καθετὶ ποὺ ὑπάρχει, τὸ καθετὶ ποὺ ὑπῆρξε ἢ θὰ ὑπάρξει. Αὐτὸς ὁ κόσμος ποὺ βιώνουμε, αὐτὴ ἐδῶ ἡ ζωή, εἶναι ἀλληλένδετα συνδεδεμένη μὲ τὴν «ἄλλη», τὴ «μελλοντική», καὶ σὲ καμία περίπτωση δὲν ἀποτελεῖ κάτι τὸ ξεχωριστὸ ἀπὸ ἐκείνη. Ὅλα εἶναι μιὰ συνοχή, μιὰ συνοχὴ φωτός, ἄμεσα συνδεδεμένα. Ἄγγελοι, ἄνθρωποι, δαίμονες, ἔμβια καὶ μὴ ὄντα, ὅλα μὰ ὅλα συμπορεύονται καὶ ἔχουν πάντοτε τὸν ἴδιο σκοπό, τὴν ἐπιστροφὴ στὸν Δημιουργό τους. Αὐτὸ ποὺ ἀποκαλοῦμε πραγματικότητα καὶ ποὺ δὲν ἀποτελεῖ παρὰ μόνο μία πτυχὴ τῆς Δημιουργίας εἶναι ἄμεσα συνδεδεμένο μὲ τὴ Μεγάλη Πραγματικότητα, τὴ Θεία Πραγματικότητα, καὶ ὅλοι ἐμεῖς μαζὶ βρισκόμαστε μέσα σὲ αὐτὴ τὴν πραγματικότητα. Αὐτὴ ἡ πραγματικότητα, στὸ σύνολό της, εἶναι τὸ πᾶν καὶ τίποτε ἀπὸ ὅσα ὑπάρχουν μέσα σὲ αὐτὴ δὲν μπορεῖ νὰ χαθεῖ. Ἡ ἀλήθεια –πὼς τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ χαθεῖ– ἔχει ἕνα ἐξαίσιο πνευματικὸ νόημα καὶ εἶναι τὸ ἴδιο ἀπόλυτη καὶ παντοτινή, τὸ ἴδιο δίχως καμία ἐξαίρεση. Πίσω ἀπὸ τὸν βιολογικὸ νόμο τῆς φαινομενικῆς φθορᾶς ὑπάρχει ὁ παράλληλος ὑπερούσιος Νόμος τῆς ἄφθαρτης προσωπικότητας μὲ τὰ ἐξαίσια πεπρωμένα,381 πεπρωμένα ὅμως ποὺ τελοῦν ὑπὸ τὴν αὐτονόητη προϋπόθεση τῆς ἀνθρώπινης βούλησης καὶ τῆς μιᾶς ἢ ἄλλης ἐπιλογῆς σας βάσει τῆς ἐλευθερίας ποὺ ἔχετε πάντοτε γιὰ τὴν πρὸς τὴ μία ἢ τὴν ἄλλη κατεύθυνση τῆς πορείας σας. Γιὰ τὸν λόγο αὐτόν, μὲ τὴν ἴδια γαλήνη ποὺ ἀντιμετωπίζετε τὴ μοίρα ἑνὸς ἀνοιξιάτικου λουλουδιοῦ, μὲ τὴν ἴδια ἐκείνη γαλήνη θὰ πρέπει νὰ θεωρεῖτε καὶ τὴν ἀνθρώπινη μοίρα. Πρέπει νὰ σᾶς διακατέχει ἡ βεβαιότητα τῆς ἐξαίσιας τύχης ποὺ ἀργὰ ἢ γρήγορα σᾶς περιμένει καί, παρ’ ὅλες τὶς ἐνδεχόμενες –πολλὲς φορὲς σκληρές, ἀλλὰ δικαιότατες– δικαιοκρισίες ἢ ἐξιλεώσεις ἢ ἄλλες ἐξαγνιστικὲς δοκιμασίες, αὐτὴ ἡ βεβαιότητα εἶναι ἀρκετὴ γιὰ νὰ κρατᾶ τὶς καρδιές σας λυτρωμένες ἀπὸ τὸν πόνο, ἀπὸ τὸ ἄγχος, τὴν ἀγωνία καὶ ὁτιδήποτε ἄλλο εἶναι σὲ θέση νὰ ἀμαυρώσει τὴν πορεία σας καὶ νὰ σᾶς κάνει νὰ παρεκκλίνετε ἀπὸ αὐτήν.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ἀγαπημένε Ἰησοῦ, εὐλόγησε ὅλους ὅσοι ἀγάπησαν τὸ χῶμα ποὺ καταδέχθηκες νὰ πατήσεις.

Κύριε, εὐλόγησε τὸν πλανήτη ποὺ σὲ ἀναγνώρισε ὡς Θεό, καὶ ὅμως σὲ ὁδήγησε στὴν πλέον ὀδυνηρὴ σφαγή.

Ἐλέησε, Κύριε, ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἀργοποροῦν καὶ συντόμευσε τὴν πορεία τους ἀπὸ δική Σου πρωτοβουλία.

Ἐλέησε, Κύριε, τὶς ἐλπίδες, ὥστε νὰ μὴν καταποντιστοῦν στὴν ἀνυπαρξία.

Ἐλέησε, Κύριε, τὶς ἐλπίδες τὶς ἀνθρώπινες καὶ προστάτεψέ μας ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία.

Ἔλεος, Κύριε, στὶς ἀνθρώπινες ὀντότητες, μὴν τὶς ἀφήσεις νὰ βουλιάξουν στὸ χάος.

Ἐσύ, Κύριε, γνωρίζεις ὅτι ἔχουμε συνάφεια μὲ τὸ φῶς, μὲ τὸ φῶς τῆς ἐκπομπῆς Σου καὶ τῆς πρωτοβουλίας Σου.

Ἐμεῖς, ἡ συνάφεια τοῦ φωτός, ἔχουμε τὴν προσμονὴ τῆς ἐλπίδας σὰν σχῆμα ἀνάγκης ποὺ προβάλλεται, Κύριε, στὴ δική Σου καρδιά.

Ἡ καρδιά Σου, Κύριε, εἶναι οἱ αἰῶνες τῶν αἰώνων.

Εἶναι ἡ ζωὴ τῶν αἰώνιων στιγμῶν.

Εἶναι ἡ ἀγάπη.

Εἶναι οἱ γαλάζιοι ὀφθαλμοί.

Εἶναι ἡ ἀνάταση καὶ ἡ Ἀνάσταση.

Κύριε, εἴμαστε ἐνώπιόν Σου σαφεῖς.

Ὁδεύουμε στὸν δρόμο τῆς φθορᾶς, γιατὶ ἔχουμε ὑποστεῖ τὴ φθοροποιὸ πτώση.

Εἴμαστε ἀβέβαιοι, μὰ ἀπεριόριστα σταθμεύουμε στὸ Σύστημα τοῦ Σύμπαντος.

Κύριε, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου κατῆλθες καὶ ἔγινες ἄνθρωπος.

Ἐσύ, ὁ «ἄνθρωπος» ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, παρέδωσες στοὺς δήμιούς Σου τὴν κραυγὴ τοῦ πόνου καὶ τῆς ἀγάπης.

Ἐσύ, Κύριε, παρέκαμψες τὴν Ἰσχύ Σου ἐκ τοῦ Πατρὸς ἀπὸ φροντίδα τῶν κατωτέρων Σου.