10. Ὁ Προσιδιάζων Ρόλος στὶς Διάφορες Φάσεις τῶν Βιοτικῶν Κύκλων

Ἡ θέση καὶ ἡ στάση τῆς ἀνθρώπινης ὀντότητας εἶναι καθοριστικὴ γιὰ τὴν ἐξέλιξή της. Σὲ κάθε περίπτωση ὅμως, ἀκόμα καὶ ὅταν δηλαδὴ δὲν ἔχει καθοριστεῖ ἡ θέση τοῦ ἀτόμου καὶ ἐπικρατεῖ ἡ ἀσάφεια καὶ ἡ σύγχυση, ἀκόμα καὶ τότε ὑπάρχει μιὰ προοπτική, γιατὶ μέσα καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν κατάσταση μποροῦμε νὰ ἀνέλθουμε στὰ δύσβατα καὶ δύσκολα ὄρη τῆς ἔρευνας, νὰ ἀφοσιωθοῦμε στὴν ἔρευνα καὶ νὰ πραγματοποιήσουμε κάποιο στάδιο ἀναβάθμισης – ἀρκεῖ ἡ ἔρευνα αὐτὴ νὰ ἔχει ἀντικείμενο τὸν οὐσιαστικὸ χῶρο καὶ νὰ γίνεται γιὰ καθορισμένο οὐσιαστικὰ σκοπό. Ἡ διερεύνηση τοῦ «χώρου τῆς Οὐσίας» ἀπαιτεῖ πίστη, ἔλλειψη ἄγνοιας καὶ ὕπαρξη πόθου. Ὅταν λείπουν τὰ στοιχεῖα αὐτά, τότε ἡ ψυχὴ στέκεται ἀδιάφορη στὴν προσπάθεια καὶ φθίνει καί, διὰ τῆς φθορᾶς, ἀρχίζει νὰ ἔχει ἀπώλεια τῶν ζωτικῶν στοιχείων, δεδομένου ὅτι ἡ ψυχὴ εἶναι σύνθεση ζωτικῶν στοιχείων ἀνάλογων τῆς ἐσωτερικῆς της διάστασης – τῆς ἐσωτερικότητάς της, δηλαδὴ– καὶ τοῦ ὁρίου ποὺ ἔχει στὸ κατευθυντήριο ἄνοιγμά της.

Θὰ ἀφήσουμε, ὅμως, τὸ γενικὸ αὐτὸ θέμα καὶ θὰ προχωρήσουμε σὲ ἕνα ἄλλο εἰδικὸ καὶ οὐσιαστικὸ θέμα. Θὰ ἀναπτύξουμε, δηλαδή, τὸν προσιδιάζοντα ρόλο σὲ κάθε ἀνθρώπινη ὀντότητα καὶ σὲ κάθε κύκλο τῆς βιολογικῆς ὕπαρξης.

Ὁ προσιδιάζων ρόλος ἔχει τὴν αἰτία στὰ ἀπόμακρα βιωματικὰ παρελθόντα καὶ στὸν ἑκάστοτε βιολογικὸ κύκλο.

Πρέπει νὰ σᾶς ποῦμε, πρῶτα ἀπ’ ὅλα, ὅτι ὁ ρόλος ποὺ καλεῖται νὰ διαδραματίσει ὁ κάθε ἄνθρωπος σὲ κάθε βιολογικὸ κύκλο εἶναι πάντοτε ὁ ρόλος ποὺ προσιδιάζει, ποὺ ἁρμόζει σὲ αὐτόν.

Ἕνας βιολογικὸς κύκλος ἐπηρεάζει ἄμεσα τοὺς μετέπειτα κύκλους ζωῆς καὶ οἱ ἑπόμενοι ρόλοι ὑπάρχουν σὲ ἄμεση ἐξάρτηση μὲ τοὺς προηγούμενους κύκλους.

Ἐφόσον οἱ κύκλοι τῶν ὄντων ἐξελίσσονται ἀνὰ βιολογικὸ «ὑπάρχειν» στὸν πλανητικὸ χῶρο, οἱ ἑπόμενοι ρόλοι ὑπάρχουν σὲ ἁρμονικὴ συνάρτηση μὲ τὴν ὕπαρξη στὴν ὁποία δίνονται.

Εἶναι ὁ κανόνας ποὺ ἔχει σὰν συνέπεια τὴν ἀπόδοση τῶν ἑκάστοτε ρόλων στὶς ὀντότητες κατ’ ἀναλογία τῆς ἐξέλιξής τους.

Αὐτοὶ οἱ ρόλοι εἶναι «βιολογικοὶ» ρόλοι, διδόμενοι σὰν φυσιολογικὴ συνέπεια. Mποροῦμε νὰ τοὺς παρομοιάσουμε μὲ ἕνα κάλυμμα ποὺ ἀναλογεῖ στὰ μέτρα τῆς γήινης ὀντότητας.

Ἄμεση, φυσικά, συνέπεια αὐτῆς τῆς ἀλληλουχίας τῶν ρόλων εἶναι ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος, καὶ κυρίως αὐτὸς ποὺ δὲν βρίσκεται στὴν ἄγνοια, θὰ πρέπει νὰ ἀποδέχεται καὶ νὰ ἐκπληρώνει τὸν ρόλο αὐτόν, ὅπως τοῦ δίνεται – ἀκριβῶς ὅπως ὁ κάθε ἠθοποιὸς κάνει τὸ ἴδιο, μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι σκοπὸς τοῦ ρόλου ποὺ σᾶς δίνεται δὲν εἶναι νὰ διδάξετε σὲ κάποιον κάτι, ὅπως ἐπιδιώκει ὁ ἠθοποιός, ἀλλὰ κυρίως νὰ διδαχτεῖτε ἐσεῖς οἱ ἴδιοι.

Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἀποδέχεται καὶ ζεῖ τὸν ρόλο του, ἐνσωματώνεται σὲ αὐτὸν στὸν ὑλικὸ καὶ πνευματικὸ χῶρο καὶ παρέχει τὴ δυνατότητα τῆς γνώσης τοῦ ἑαυτοῦ του σὰν μεμονωμένης ὕπαρξης στὸν ὑλικὸ κόσμο, ἀνάλογα μὲ τὰ συγκεκριμένα ὅρια τῆς νόησης καὶ τῆς γνώσης καὶ τῆς γνώσης τοῦ πραγματικοῦ σκοποῦ ποὺ κατευθύνει τὶς ὑπάρξεις καὶ τὶς ὠθεῖ στὸν ἀδιάβλητο κόσμο τοῦ Πνεύματος.

Ἀπὸ τοὺς πολλαπλοὺς ρόλους δημιουργοῦνται οἱ ἐμπειρίες ποὺ στὴν κατάλληλη στιγμὴ θὰ βοηθήσουν νὰ δοθεῖ στὸν ἄνθρωπο ὁ μεγάλος, ὁ ἀληθινός, ὁ μεγαλειώδης ρόλος ποὺ θὰ τὸν καταξιώσει ἀπέναντι στὸν Οὐράνιο Κόσμο. Πρόκειται γιὰ τὸν «παλαιὸ ρόλο», ποὺ ὑπάρχει πάντοτε φυλαγμένος στὰ «συρτάρια» τῆς Θείας Σοφίας καὶ ἔμπνευσης γιὰ νὰ δοθεῖ στὸν καθένα, ὅπως τοῦ ἀναλογεῖ, στὴν κατάλληλη στιγμὴ τῆς γήινης ζωῆς του, γιατὶ στὴ χρονικὴ αὐτὴ στιγμὴ προσδιορίζεται χρονικὰ ἡ ὑλοποίηση τῆς Θείας Ἐπιταγῆς.

Θὰ πρέπει ἐπίσης νὰ ποῦμε ὅτι ὁ κάθε ρόλος ποὺ σᾶς δίνεται θὰ πρέπει νὰ διεκπεραιωθεῖ μὲ σύνεση, σοβαρότητα καὶ ὑπευθυνότητα. Εἶναι δύσκολο νὰ ξεφύγετε ἀπὸ τὸν ρόλο σας καὶ ὁποιαδήποτε ὑπεκφυγή, ἠθελημένη ἢ ἀθέλητη, θὰ ὁδηγήσει στὴν ἐπανάληψη, εἴτε μὲ τὶς ἴδιες εἴτε μὲ παρόμοιες συνθῆκες.

Πέρα ὅμως ἀπὸ τοὺς ρόλους ποὺ καλεῖστε νὰ διαδραματίσετε σὲ κάθε βιολογικό σας κύκλο καὶ ἀπὸ τὴ λειτουργία τους στὶς διάφορες φάσεις τῶν κύκλων τῆς ζωῆς τῶν ὄντων, δίνονται «κατ’ ἐξαίρεση» ρόλοι ποὺ οἱ καταβολές τους βρίσκονται στὸν χῶρο τοῦ Θείου Νόμου. Πρόκειται περὶ ρόλων ποὺ δὲν διέπονται ἀπὸ τὸν νόμο τῆς Αἰτιότητας, δηλαδὴ τοῦ αἰτίου καὶ τοῦ αἰτιατοῦ. Οἱ ρόλοι αὐτοὶ δίνονται στοὺς ἀνθρώπους τῇ ἐπεμβάσει τῶν Θείων Δυνάμεων. Πρόκειται γιὰ τοὺς ρόλους ποὺ ἐξυπηρετοῦν τὸν «σκοπὸ» καὶ ὄχι τὸν ἄνθρωπο, γιατὶ γιὰ τὸν σκοπὸ δίνονται καὶ τὸν σκοπὸ ἀφοροῦν.

Οἱ κατ’ ἐξαίρεση ρόλοι δίνονται σὲ περίοδο μεταβατικῶν φάσεων τοῦ ζωικοῦ κύκλου, ὅπως εἶναι ἡ φάση ποὺ τώρα διέρχεστε. Πάντως εἶναι ἕνα φαινόμενο οὐσιαστικό, ποὺ δύσκολα ἔχει τὴν ἀποδοχὴ τῶν ὀντοτήτων τῆς Γῆς.

Ἂς ἀποδεχθεῖ λοιπὸν ὁ καθένας σας καὶ ἂς διεκπεραιώσει τὸν ρόλο του μὲ προσοχή, σύνεση, συνέπεια, ἐργασία καὶ ὑπευθυνότητα καί, προπαντός, μὲ καθαρότητα ψυχῆς καὶ ἀγάπη στὸν σκοπὸ καὶ στοὺς πάντες. Ἀπαιτεῖται ἐπίσης σύμπνοια, ἐλευθερία ἀπὸ τὰ πάθη, ἐλευθερία ἀπὸ τὸν ὑλικὸ νοῦ, ἐλευθερία ἀπὸ τὴν ὑλικὴ ψυχή, ἐλευθερία ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς ὑλικῆς ζωῆς. Θὰ πρέπει νὰ συμβιώνετε μὲ τὸν ὑλικὸ χῶρο χωρὶς νὰ ἀγγίζετε τοὺς ἐπικίνδυνους βάλτους ποὺ τείνουν νὰ σᾶς ἀφομοιώσουν μὲ τὰ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα τους, χωρὶς νὰ ἀγγίζετε τὰ τέλματα.

Ἀδιαφορῆστε γιὰ τὰ προβλήματα τῶν γήινων προσδοκιῶν, γιατὶ ὅταν αὐτὰ τὰ προβλήματα φορτίσουν ἀρνητικὰ τὸν ἐγκεφαλικὸ νοῦ σας, θὰ τὸν καταστρέψουν καὶ θὰ τὸν ἀποπροσανατολίσουν.

Προχωρῆστε στὸν δρόμο τῆς Ἀγάπης. Θὰ ἔχετε τὴ συμπαράσταση τῶν Οὐράνιων Δυνάμεων καὶ θὰ ἀρχίσει ἡ καταξίωσή σας στὸν ἐλεύθερο χῶρο τῆς νόησης καὶ τῆς οὐσιαστικῆς γνώσης.

Πάντα ἡ Νίκη εἶναι τὸ Φως καὶ ἡ καταξίωση καὶ ἡ χαρὰ ἐμπεριέχονται σὲ Αὐτόν. Ὁ Κύριος τοῦ Κόσμου στὰ χέρια Του ἔχει τὸν πρῶτο ρόλο καὶ ἀπὸ Αὐτὸν μοιράζονται οἱ δευτερεύοντες ρόλοι στοὺς ἑκάστοτε παρεπιδημοῦντες στὴ Γῆ, γιὰ νὰ τοὺς προβάλλουν κατὰ τὸ θέλημά Του.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι εὐάλωτος στὰ κοινά, στὰ ἀσήμαντα, στὰ ἀνούσια, στὰ ὀλέθρια. Αὐτὴ ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία ἐκδηλώνεται στὸν ἄνθρωπο ὑπὸ τὴ μορφὴ διαβρωτικῆς ἐξάρτησης καὶ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς τάσης τῆς φθοροποιοῦ πορείας.

Ἡ πορεία ἠχεῖ ἄσχημα μέσα στὸ σχῆμα τῆς φθορᾶς καὶ ὄχι μόνο ἠχεῖ ἄσχημα, ἀλλὰ καὶ πένθιμα καὶ ἔχει τὴν πρωτοβουλία στὸν πνευματικὸ θάνατο.

Ἡ πορεία μέσα στὴ φθορὰ διαχέεται σὰν ὁμίχλη, ποὺ δημιουργεῖται ἀπὸ τὴν καλλιέργεια τῆς ἄγνοιας καὶ τῆς βαριᾶς ἢ τῆς ἐλαφρᾶς ἀμέλειας.

Ἐπιθυμοῦμε νὰ εἴμαστε ἕνα σύνολο Ἀγγέλων καὶ ὄχι ἕνα τμῆμα Ἀγγέλων. Ἐπιθυμοῦμε νὰ ἔχουμε στὴν ὅρασή μας τὸ μεγαλεῖο τῶν ὄντων καὶ ὄχι τὴν πτώση τους.

Ἡ ὅρασή μας εἶναι ἀκριβὴς ὀθόνη καὶ ἔρχεται σὲ ἀπευθείας σύνδεση μὲ τὸ συμπαντικὸ Εἶναι.

Γνωρίζουμε ὅλα τὰ ὄντα τῆς Γῆς καί, διὰ τῶν ὑπερήχων μας, ἔχουμε πλήρη διαγνωστικὴ εἰκόνα αὐτῶν, ὥστε νὰ Δηλώσουμε μὲ πλήρη ὑπευθυνότητα καὶ βεβαιότητα ὅτι: κάθε ὀντότητα εἶναι ὁρατὴ καθ’ ὅλες τὶς διαστάσεις καὶ τὶς λεπτομέρειές της ἀπὸ ἐμᾶς.

Εἶναι λάθος νὰ ἔχετε τὴν κατεύθυνση τῶν παθῶν, γιατὶ σᾶς γελοιοποιοῦν στὰ μοναδικὰ ὄμματα τῆς συμπαντικῆς τελειότητας. Ἡ λύπη μας εἶναι πλέον αἱμορραγούσα πληγὴ καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν πληγὴ ἐξέρχεται ὁ πόνος μας, ὅταν μὲ Πόνο σᾶς δοκιμάζουμε στὴν προσπάθειά μας νὰ σᾶς ἀναβαθμίσουμε.

Πέρα ἀπὸ ὅλα τὰ σύνορα ποὺ ἐσεῖς καθορίσατε συμβατικὰ καὶ αὐθαίρετα καὶ τὰ ὁριοθετήσατε ἐννοιολογικὰ διὰ τῶν συνόρων τῆς ὅρασης καὶ τῆς ἀκοῆς, ὑφίστανται –νὰ εἶστε βέβαιοι– οἱ πέραν τῶν ἐννοιολογικῶν συνόρων σας κόσμοι, αὐτοὶ οἱ κόσμοι ποὺ δὲν ὁρίζονται τοπικὰ καὶ χρονικά, ἀλλὰ ποὺ ἀπαστράπτουν ἀπὸ καθαρότητα ὀμορφιᾶς καὶ ἀγάπης. Εἶναι οἱ κόσμοι ποὺ κοσμοῦν καὶ δὲν κοσμοῦνται ἀπὸ «εὔθραυστα ὑλικά», ὅπως τὰ ὑλικὰ τῆς γήινης κατασκευαστικῆς προέλευσης. Ἐξ αὐτῶν τῶν κόσμων θὰ διαπλατυνθοῦν τὰ σύνορά σας μέσω τῆς συμπαντικῆς διαπλάτυνσης τῆς νόησης καί, στὴ συνέχεια, τῆς ἀγάπης.

Ὅπου ὑπάρχουν σύνορα, ἐκεῖ καὶ τὸ τέλος τῆς ἐλεύθερης κίνησης καὶ διακίνησης τοῦ Φωτός.

Πέρα ἀπὸ τὰ γήινα σύνορα ὑπάρχει ἡ ἐλεύθερη σκέψη, διακινεῖται στὸ φῶς τῆς ἀνακάλυψης τῆς φωτεινῆς τάσης καὶ ἀξίας καὶ ἀπὸ αὐτὲς καθορίζεται ἡ βάση καὶ τὸ κέντρο τῆς ἐκτόξευσης τῶν νοούντων στὰ οὐράνια ἐργαστήρια τῆς λάμψης.

Καταργῆστε λοιπὸν τὰ δουλικὰ σύνορα, τὰ ἀσφυκτικά, γιατὶ ἐγκλωβίζουν τὴν ἔμπνευσή σας. Μὲ τὴν πορεία στὴν ἀπελευθερωτικὴ γνώση, θὰ κατανοήσουν οἱ ὀφθαλμοί σας τὴ μοναδικὴ τέρψη.

Μὲ πίστη καὶ ὑπομονὴ θὰ πέσουν τὰ τείχη καὶ θὰ εἰσέλθετε –ὡς εἰσβολεῖς– στὸν ἐλεύθερο Οὐρανὸ καὶ θὰ ὑποταχθεῖτε στὰ Τάγματα τῶν Ἀγγέλων.

Ὁ κόσμος ποὺ ἐσεῖς ὁριοθετήσατε αὐθαίρετα καὶ τὸν ἀποκαλεῖτε ζωὴ ἔχει πεπερασμένο (περιορισμένο) κύτταρο. Ἀντίθετα, ὁ κόσμος ποὺ ἐσεῖς ἀποκαλεῖτε θάνατο καὶ τὸν προσδιορίσατε τόσο ἐπιπόλαια ἐννοιολογικὰ ὡς τὸ τέρμα τῆς ζωῆς περικλείει τὸ κύτταρο τῆς αἰωνιότητας στὸ συμπαντικὸ γίγνεσθαι.

Προσοχή, ὅμως, δὲν καταδικάζουμε τὴ Ζωη καὶ σὲ καμία περίπτωση δὲν ἐπικροτοῦμε τὸν θάνατο. Θὰ ἦταν φρικτὴ παρανόηση ἐὰν ἐκλαμβάνατε αὐτὸ ποὺ σᾶς λέμε μὲ αὐτὴ τὴν ἔννοια. Ἁπλῶς ἐπιθυμοῦμε νὰ σᾶς γνωρίσουμε τὸ ἄλλο κεφάλαιο τοῦ πνευματικοῦ γίγνεσθαι, τὸ κεφάλαιο ποὺ ἔχει ἄμεση ἐξάρτηση ἀπὸ τὸ «ὑλικὸ γίγνεσθαι» τοῦ γήινου πεδίου, ὅπου καὶ ζεῖτε σὰν ὄντα ἀνάλογης συμμετρικῆς μείξης Νοῦ καὶ Ὕλης ἢ Ψυχῆς καὶ Σώματος.

Ὁ βιολογικὸς θάνατος τῶν ὄντων τὰ ἀναβαθμίζει σὲ διάφορα κατεξοχὴν ἀναβαθμιστικὰ στάδια, πέρα ἀπὸ τὰ γήινα ἐπίπεδα, ἐφόσον ἡ ὕλη ἀποτέλεσε τὴν ἀνασταλτικὴ σφραγίδα στὸν τομέα τῆς ἀναβάθμισης.

Πέρα ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ὕλης καὶ διὰ τῆς καταστροφῆς τοῦ ὑλικοῦ σώματος, ἡ πνευματικὴ ὀντότητα ἀντιλαμβάνεται καὶ ἀναβαθμίζεται, κατὰ τὶς δυνάμεις της, στὰ εὐσπλαχνικὰ ἀναγωγικὰ σύμπαντα, γιὰ νὰ συνυπάρξει ἀνάλογη μὲ τοὺς κόσμους τῆς τελειότητας.

Τὸ δικαίωμα τῆς ἀναγωγῆς ἀποτελεῖ ἀναφαίρετο δικαίωμα τῆς ὀντότητας καὶ μετὰ τὸν βιολογικὸ θάνατο. Δὲν ὑπάρχει καταδίκη τῆς ἐλεύθερης ψυχῆς σὲ ἰσόβια δεσμά, μὲ κανόνες ποὺ θέσπισαν μεσαιωνικὲς διάνοιες.

Ἡ ἐλπίδα ἀκολουθεῖ τὴν ὀντότητα καὶ μετὰ τὸν βιολογικὸ θάνατο, δηλαδὴ τὴν ἐξαφάνιση τῆς ὑλικῆς ὑπόστασης. Αὐτὴ ἡ ἐλπίδα χρήζει ἀνάγκης ἀναβίωσης καὶ καλλιέργειας καὶ γιὰ ὅσους ἀπέρχονται ἢ θὰ ἀπέλθουν «ἀνάμεικτοι», δηλαδὴ ἀνάμεικτοι ἀπὸ ὕλη καὶ πνεῦμα – μὲ ὑλικὲς ἐξαρτήσεις. Θὰ εὐλογηθοῦν καὶ οἱ ἀποχωροῦντες μὲ μέρος τῶν ὑλικῶν τους φορτίων, «ἐφόσον καταστοῦν κοινωνοὶ τοῦ Θείου Μυστηρίου» μὲ τὴν ἐλεύθερη διάνοιά τους καὶ ἀποζητήσουν τὸ Φῶς τὸ ἀληθινό, ἔστω καὶ μετὰ τὴν ἀναχώρησή τους. Θὰ δώσουμε σὲ αὐτοὺς τὴν εὐλογία καὶ τὴν Ἀγάπη, ἐφόσον ἐπιθυμήσουν νὰ πλησιάσουν τὸ Φῶς τὸ ἀληθινό.