7. Συμπαντικὸς Νοῦς, Συμπαντικὸ καὶ Πλανητικὸ Γίγνεσθαι

Ὁλόκληρο τὸ Σύμπαν λειτουργεῖ ὡς μία καὶ μοναδική, ὁλοκληρωμένη, σοφὴ καὶ πειθαρχημένη ὀντότητα, προικισμένη μὲ ἕνα φωτεινὸ κεντρικὸ σημεῖο ποὺ ρυθμίζει τὶς κινήσεις, τοὺς παλμοὺς καὶ τοὺς ρυθμικούς της ἤχους.

Στὴν ἀρχὴ εἶναι τὸ Θεῖο, τὸ Αιώνιο Γίγνεσθαι, στὸ ὁποῖο ὀφείλουν ὑποταγὴ τόσο τὸ συμπαντικὸ καὶ πλανητικὸ γίγνεσθαι, ὅσο καὶ τὸ γήινο γίγνεσθαι.

Ἡ Συμπαντικὴ Βούληση προηγεῖται τῶν πάντων. Ἐρεθίζει θετικὰ καὶ προστατευτικὰ τὸν Συμπαντικὸ Νοῦ. Ὁ Συμπαντικὸς Νοῦς ἐπενεργεῖ λειτουργικὰ στὸ Σύμπαν, στὸ σύνολο τῶν λειτουργιῶν του ποὺ λειτουργοῦν μὲ τὸν Συμπαντικὸ Νοῦ.

Ὁλόκληρο τὸ Σύμπαν λειτουργεῖ γύρω ἀπὸ ἕνα φωτεινὸ σημεῖο ὑπερκόσμιας Σοφίας μέσω τοῦ ὁποίου ἐκπέμπει καὶ ἐκπέμπεται ὁ μοναδικὸς Συμπαντικὸς Νοῦς, μιὰ ὀντότητα ὕψιστης Σοφίας ποὺ ἐκπέμπει, σκέπτεται, συντάσσει, συντάσσεται, ἐκθέτει ἀπόψεις, ἀξιολογεῖ καὶ ἀποθηκεύει μὲ ὄργανα ὕψιστης τελειότητας. Ὑπάρχει ὑπεράνω ὅλων τῶν νοῶν τῶν πλανητῶν –οἱ πλανῆτες νοοῦν– καὶ ἐπενεργεῖ ὡς παράγωγος νοῦς τοῦ Δημιουργοῦ.

Ὁλόκληρο τὸ Σύμπαν λειτουργεῖ ὡς «ἐργοτάξιο ἐμπεριστατωμένων μελετῶν». Ὑπάρχει ἱεραρχία, τάξη, σεβασμός, πειθώ, ἁρμονία καὶ ρυθμός.

«Γίγνομαι» σημαίνει δημιουργοῦμαι κατὰ τὴ διάρκεια τῶν αἰώνων. Δὲν σημαίνει παρασκευάζομαι ἀπὸ τὴν ὕλη καὶ ἀπὸ τοὺς παράγοντές της. Σημαίνει ὑπάρχω ὡς οὐσιαστικὸ ὄν, γίνομαι ὀντότητα καὶ συνυπάρχω μὲ τὴν Οὐσία, ὑπάρχω σὰν οὐσία συνείδησης ἐκ τῆς γνώσης, ἐντὸς τοῦ Σύμπαντος, δηλαδὴ στὸ συμπαντικὸ γίγνεσθαι. Χάρη στὴ λειτουργία μου καὶ στὴν πορεία μου, συνεισφέρω καὶ τελικὰ ἀφομοιώνομαι μὲ τὴν Οὐσία τοῦ Αιώνιου Γίγνεσθαι. Γίνομαι οὐσία τοῦ πλανητικοῦ κόσμου, εἰκόνα τοῦ συμπαντικοῦ ἄφθαρτου κόσμου.

Στὸ Σύμπαν ὑπάρχουν καὶ λειτουργοῦν ἑκατομμύρια πλανῆτες καὶ παίρνουν μέρος στὶς συμ- παντικὲς διαδικασίες. Τὸ γίγνεσθαι τοῦ πλανήτη εἶναι ἡ οὐσιαστικὴ ἐξέλιξη, ἀναβάθμιση, ποιότητα, γνώση καὶ ἦθος. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπαίτηση τῆς Θείας Βούλησης.

Σύμφωνα μὲ τοὺς κανόνες τῶν ἀναλογιῶν, τὸ γήινο γίγνεσθαι εἶναι ἀνάλογο μὲ τὸ πλανητικὸ γίγνεσθαι. Πρόκειται γιὰ μιὰ σχέση ἄμεσα ἐξαρτώμενη καὶ ὑπαγόμενη στὴ λειτουργία τοῦ πλανητικοῦ κόσμου.

Τὸ πλανητικὸ γίγνεσθαι, τὸ γήινο γίγνεσθαι καὶ ἡ ἀξιολογικὴ συμπεριφορὰ ὅλων τῶν ὄντων συγκροτοῦν τοὺς κρίκους μέσω τῶν ὁποίων ἐπιτυγχάνεται ἡ ἐξέλιξη καὶ ἐκπληρώνεται ὁ σκοπὸς μέσω τῶν ἐπιμέρους ἐξελίξεων καὶ τῶν μερικότερων σκοπῶν τοὺς ὁποίους ἐκπληρώνει τὸ καθετί.

Ὅλα ἀποτελοῦν μιὰ ἑνιαία ἁλυσίδα στὸν ἕναν καὶ μοναδικὸ Συμπαντικὸ Κόσμο, ὅλα μὰ ὅλα ἀποτελοῦν τὴν ἔκφραση τοῦ Αιώνιου Γίγνεσθαι.

Τὰ στάδια τῆς οὐσιαστικῆς καὶ ριζικῆς ἀνακαίνισης τοῦ πλανητικοῦ ὅλου ἐξελίσσονται μὲ τρόπο μεθοδικὰ ἀκριβὴ μέσω τῆς ἰδιαίτερης ἐξέλιξης τῶν ὄντων ποὺ διαβιοῦν σὲ αὐτοὺς τοὺς κόσμους.

Ἡ ἐξέλιξη τῶν ἐπιμέρους πλανητικῶν πεδίων προσδιορίζεται ἀπὸ τὴν ἐξέλιξη τῶν ὄντων. Κάθε πλανήτης εἶναι καὶ ἕνα ἰδιαίτερο πεδίο τοῦ Συμπαντικοῦ Κόσμου. Ἀπὸ τὸ πεδίο αὐτὸ προσδιορίζονται ποιοτικὰ τὰ ὄντα ποὺ φιλοξενοῦνται στὸν πλανητικὸ χῶρο.

Κατὰ κανόνα ὑπάρχουν ποιοτικὰ ἀνώτερα καὶ κατώτερα πεδία, ἀλλὰ καὶ πεδία ποὺ ἀπέχουν ἀπὸ τοὺς ἀνώτερους καὶ τοὺς κατώτερους πλανῆτες. Πρόκειται γιὰ τὰ ἐνδιάμεσα πεδία Προπαρασκευης, τὰ προπαρασκευαστικὰ πεδία, ποὺ ἀποτελοῦν τὸν χῶρο ἐκγύμνασης τῶν ὄντων γιὰ τὰ ἑπόμενα, συνήθως, πεδία ἢ γιὰ τὴν ἀπομάκρυνσή τους στὰ κατώτερα. Τὰ πεδία προπαρασκευῆς εἶναι ὁ χῶρος ποὺ ἀναλογεῖ στὶς ὑπὸ ἐκγύμναση ὀντότητες, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὰ γήινα, συνήθως, πεδία καὶ σκοπὸ ἔχουν τὴν προώθηση τῆς ἐξέλιξης καὶ τῆς ἔνταξης τῶν ὄντων στὰ ἑπόμενα ἢ στὰ ἀμέσως κατώτερα πεδία, ἐφόσον εἶναι ἀνεπίδεκτα μάθησης.

Ὅσες φορὲς ἐπιτυγχάνεται σταδιακὴ εὐπλασία τῶν ἐπιμέρους πεδίων, θὰ ἐπιτυγχάνεται καὶ ἡ κραδασμικὴ ἀναγωγὴ τοῦ Σύμπαντος κατὰ ποσοστὸ ἀναγωγικότητας ἀνάλογο μὲ τὸ ποσοστὸ ἐξέλιξης τῶν ὄντων.

Ἡ ἀναγωγὴ ἐφάπτεται ἄμεσα στὸν Πυρήνα, ὁ Ὁποῖος διὰ τῶν ἐξ Αὐτοῦ καὶ τῶν ἐν Αυτῼ Δυνάμεων ρυθμίζει τὶς ἐναλλαγὲς τῆς ὁρισμένης πλανητικῆς συγκυρίας καὶ χαλιναγωγεῖ τὶς ἐκτροπὲς ἀπὸ τὴν ἁρμονία τῆς συνύπαρξης. Πλανητικὴ συγκυρία εἶναι ἕνα γεγονὸς τέλειας καὶ κύριας ἀπόφασης προερχόμενης ἀπὸ τὸ Σύμπαν, ποὺ λαμβάνει χώρα ἐντὸς ἑνὸς συγκεκριμένου πλανήτη γιὰ ὁρισμένο σκοπὸ καὶ λόγο καὶ προσδιορίζεται χρονικὰ ἀπὸ τὴ συμπαντικὴ ἐπέμβαση, δηλαδὴ τὴν ἐπενέργεια τοῦ Συμπαντικοῦ Νοῦ, ποὺ ἐπεμβαίνει γιὰ νὰ ὁριστοῦν χρονικὰ ἡ συμπαντικὴ στιγμὴ καί, κατόπιν αὐτῆς, ἡ συμπαντικὴ συνάντηση.

Ὁ Πυρήνας ἀσκεῖ τὸν ἔλεγχο στὶς ἐπιμέρους ἐξελίξεις καὶ προσχωρεῖ στὴν ἀκριβὴ ἀξιολόγηση διὰ τοῦ Σοφου Του Νου μέσω τῶν Φωτεινῶν Δυνάμεων ποὺ ἔχουν ἐνταχθεῖ στὴν Υπηρεσία τῆς ἁρμονίας τοῦ πλανητικοῦ κόσμου καὶ εὐ-κοσμοῦν τοὺς οὐράνιους χώρους γιὰ τὴ Δόξα τοῦ Θεου καὶ τῶν ἐν Αυτῼ.

Ὅταν καὶ ἐφόσον τὰ βήματα τῆς ἐξέλιξης ἀποτυπωθοῦν στὸν πλανήτη, ἀρχίζει ἤδη ἡ εὐεργετικὴ ἐπίδραση τῆς Θείας ἐπενέργειας στὸ πλανητικὸ γίγνεσθαι.

Ὁ πλανήτης προκαθορίζει τὴν τύχη τῶν ὄντων καὶ αὐτὸ συμβαίνει γιατὶ ὁ πλανήτης ὁρίστηκε ὡς στόχος τοῦ δημιουργικοῦ θαύματος.

Ὅσο ὁ πλανήτης θὰ ἀναπλάθεται καί, μέσω τῆς ἀνάπλασης, θὰ ἔχει τὴ δυνατότητα καὶ τὴν πραγματικότητα τῆς ἐξέλιξης, οἱ ζῶντες ὀργανισμοὶ θὰ τυγχάνουν τῆς βαθύτερης οὐσιαστικῆς ἀνάπλασης μέσα στὴ Δημιουργία καὶ ἀπὸ τὴ Δημιουργία.

Τὰ ἔμψυχα ὄντα, σὲ χρόνο ποὺ πλησιάζει τὸ παρόν, θὰ δεχτοῦν τοὺς κραδασμοὺς τῆς Θεϊκῆς Επαφης καί, ἐξ αὐτῆς τῆς ἐπαφῆς, θὰ ἀναλυθοῦν χημικά. Ἀπὸ τὴν ἀνάλυση τῶν ἐπιμέρους χημικῶν οὐσιῶν ποὺ τὰ συνθέτουν καὶ τὰ ἀπαρτίζουν, θὰ ἐπιτευχθοῦν οἱ ἰδανικὲς-ἀναλογικὲς ποιοτικὲς μείξεις, ὥστε τὰ μείγματα ποὺ θὰ πλάσουν τὰ ὑλικὰ τῆς ἔμψυχης οὐσίας νὰ εἶναι τὰ τελειότερα.

Τὰ ὄντα τῆς τελικῆς πλάσης δὲν θὰ εἶναι τὰ ὄντα τῆς γήινης ἐπιστήμης, ἀλλὰ τῆς ἐπιστήμης τοῦ Σοφοῦ Σύμπαντος, ποὺ θὰ ἐπισκιάσει τοὺς κανόνες καὶ τὶς γνωστὲς ἐξισώσεις.

Ἡ εἰκόνα τῶν ὄντων στὸν στόχο τοῦ πλανητικοῦ χώρου, ἰδανικά, θὰ εἶναι σὲ συμμετρία ὕλης-πνεύματος, θὰ εἶναι στὸ μέτρο τῆς συμπαντικῆς ἀνάγκης, θὰ εἶναι στὸ σύνολο τῆς ἁρμονίας λόγω ἰδιοτήτων.

Οἱ ἀναλογικὲς μείξεις τῶν πρώτων ὑλῶν –χημικῶν οὐσιῶν– ποὺ θὰ ἀποτελέσουν τὰ ὄντα στὸ ἀρχικὸ Σχέδιο τῆς Παρουσίας ποὺ ἤδη ἀναγγείλαμε θὰ ἀπαιτήσουν τὴν ἀνάλογη πνευματικὴ ὀντότητα γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυση τοῦ γήινου ὄντος τῆς τελειότητας, δηλαδὴ τὸ ἀνάλογο πνευματικὸ ὄν, ποὺ θὰ προσιδιάζει στὰ μέτρα τοῦ ὑλικοπνευματικοῦ ὄντος γιὰ τὴν τελικὴ φάση τῆς μορφῆς.

Τὸ ὄν, μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀναπλασμένο-ἀναγεννημένο, δὲν θὰ ἔχει μιὰ ὑπέρβαση ταυτότητας, δὲν θὰ εἶναι δηλαδὴ ἕνα νέο ὄν. Ἁπλῶς θὰ εἶναι τὸ ὂν ποὺ πρέπει νὰ ἀναλογεῖ στὰ ἁρμονικὰ καὶ συμμετρικὰ μείγματα τῶν πρώτων ὑλῶν τῆς πλάσης καί, ἀσφαλῶς, θὰ ἔχει ἰδιαίτερο χαρακτηριστικὸ σημεῖο τὸν φωτεινὸ πνευματικὸ νοῦ, ποὺ θὰ ἐφάπτεται στὸν Νου τοῦ ἄφθαρτου Δημιουργοῦ.

Ὁ νέος νοῦς θὰ προσιδιάζει στὰ φωτεινὰ πρότυπα τῆς Ἀναμονῆς, ἐνόψει τῆς μεγάλης Ἀναγγελίας.

Ἔχουμε τὸ ὁρισμένο Σχέδιο ποὺ προέχει ὅλων τῶν ὑπόλοιπων ἀναγκῶν τοῦ πλανήτη. Ἡ ἐφαρμογὴ ἤδη κινεῖ τὴ διεργασία τῆς ἔρευνας καὶ τείνει στὴν ἀνάπτυξη τῆς νοητικῆς δύναμης καὶ στὴν ἀποκάλυψη τοῦ Ἀληθινοῦ Θεου.

Ἀπαιτοῦμε νὰ ἀπαιτήσετε τὴν κατάκτηση τῆς γνώσης, τῆς γνώσης ποὺ βρίσκεται πάντοτε σὲ σχέση μὲ τὸν Ἀληθινὸ Θεό. Μόνο μέσα ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη γνώση θὰ κατανοήσετε τὸν Υπέροχο Δημιουργο καὶ Πατέρα. Ἡ ἄγνοια σκοτώνει τὸν προορισμὸ καὶ ἀναστέλλει τὴν πορεία. Ἡ γνώση τοῦ Προσώπου τοῦ Ὑψίστου ἔχει τὴν ἔννοια τῆς ἀσφαλοῦς συμπεριφορᾶς τῶν ὄντων.

Ἐπείγει ἡ γνώση, ὑπὸ τὴν ἔννοια τῆς ἀνακάλυψης καὶ ἀποκάλυψης τῆς Θείας Ὕπαρξης.

Αὐτὴ ἡ πραγματικότητα ἔχει ἐνδιαφέρον, γιατὶ πρόκειται «περὶ πραγματικότητας ὕψιστης σημασίας» γιὰ τὸν βελτιωμένο εὐ-κόσμο ποὺ ἀναμένουμε στὴ Δημιουργία, δεδομένου ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι σύμφωνος στὰ μέτρα τῆς Σοφίας Του.

Ἡ ἀνάγκη τῆς ἀποκάλυψης τοῦ φωτεινοῦ Ὄντος ποὺ δεσπόζει καὶ ἐξουσιάζει τὰ ὄντα εἶναι κατεπείγουσα, γιατὶ μὲ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ «Προσώπου» τοῦ Θεοῦ θὰ κατέλθει ἡ Ἀλήθεια ἀπὸ τὸν Πυρήνα μὲ τὴν πύρινη τροχιὰ καί, ἐφόσον καταστεῖτε γνῶστες τῆς Ἀλήθειας, τῆς προσδιοριστικῆς τῆς μεγάλης στιγμῆς, θὰ λάβετε τὴν ἔμπνευση τῆς κίνησης στὸ δημιουργικὸ Σύμπαν.

Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ σημαίνει «κίνηση» στὴν ἀέναη Δημιουργία, γιατὶ ὅσο καὶ ἂν ποῦμε ὅτι ἐπαρκεῖ ἡ Ουσία, ἡ «κίνηση» εἶναι συνάρτηση τῆς οὐσίας καὶ συνεπάγεται τὴν οὐσιαστικὴ κίνηση παράλληλα μὲ τὴν ὑπαρξιακὴ «στάση».

Ἡ «στάση» δὲν ἔχει τὴν ἔννοια τῆς στασιμότητας. Εἶναι ἀνώτερος προσδιορισμὸς καὶ διαφορετικὴ ἀπὸ τὴ στάση τῆς προόδου τοῦ γήινου ἐπιπέδου, ποὺ ὑποδηλώνει φθορά. Ἡ «στάση τοῦ πλανητικοῦ ἐπιπέδου» εἶναι ἡ «ἄφθαρτη παρουσία» μὲ τὰ ὄντα ποὺ διακατέχονται ἀπὸ τὸν Νόμο τῆς αἰώνιας ἐλπίδας. Ἡ στασιμότητα εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ τὴ «συμπαντικὴ στάση». Δὲν ἐνέχει οὔτε ἀναγωγὴ οὔτε πτώση. Εἶναι ἀντίστροφη τῆς ἀναγωγῆς πρὸς τοὺς ἄνω χώρους τῆς διάγνωσης καὶ τῆς ἀξιολόγησης.

Εἴμαστε ἀνάλογοι τῶν συμπαντικῶν διαβαθμίσεων καὶ ἐξ αὐτῶν λάβαμε τοὺς ἐπι-μέρους ρόλους ποὺ καθορίζουν τὴν ἁρμονικὴ σχέση.

Ὁ πνευματικὸς κόσμος στὸ σύνολό του ἔχει τὸν ρόλο τῆς Ανάτασης, προστιθεμένων καὶ τῶν ἐπιμέρους ρόλων.

Συγκεκριμένα, ἡ ἀνάταση εἶναι τὸ ἄθροισμα τῶν ἐπιμέρους ἐνεργειῶν μας. Ἀπροσμέτρητες ὀντότητες ὑπηρετοῦν τὸν ρόλο τῆς ἀνάτασης τῶν ὄντων, γιατὶ Εκεινος εἶναι ὁ δότης τῶν ὅσων προσδιορίζουν ἐμᾶς καὶ ἐσᾶς.

Γνωρίσαμε καὶ γνωρίζουμε ὅτι «ὁ Κύριος ἔσεται ἐκ τῶν ἀγαθῶν» καὶ ἔχουμε τὴν εὐθύνη τῆς ἀποστολῆς νὰ «ποιήσωμεν ἀγαθὰ ἄτομα».

Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος συμπληρώσει τὸ σύνολο τῆς ἀνομίας, εἶναι πιὸ δύσκολος ὁ ρόλος μας νὰ τὸν ἐπαναφέρουμε. Ὅμως, ἀκόμα καὶ στὴν κατάσταση αὐτή, εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποκαλυφθοῦν θησαυροὶ καί, γι’ αὐτὸν τὸν λόγο, θὰ ἐπεκτείνουμε τὴν προσπάθειά μας καὶ πρὸς τὴ συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Προέχει ἡ ἔρευνα στὸν χῶρο ποὺ ἑστιάζεται στὸν πυρήνα τῆς ὑλικῆς ἕλξης· θὰ ἀποκαλυφθοῦν οἱ ἐνταφιασμένοι θησαυροί, ποὺ δὲν ἔχουν ὑποστεῖ τὸν φθοροποιὸ θάνατο.

Στὰ ὑλικὰ νεκροταφεῖα θὰ ἐργαστοῦμε μὲ δικαιοσύνη γιὰ νὰ ἐκταφιάσουμε τοὺς ἐναπομείναντες μαργαρίτες.

Εἴμαστε οἱ ἐκταφιαστὲς τῶν Ἀξιῶν καὶ ἐργαζόμαστε γιὰ τὴ διάσωση τῶν ὑλικῶν ἀξιῶν, ποὺ μέσα τους παραμένουν ἀσφαλεῖς καὶ ἔχουν τὰ περιθώρια νὰ λάμψουν.

Ἐρευνοῦμε τοὺς ἐνταφιασμένους ἀστέρες ποὺ ἀπώλεσαν τὴν πορεία πρὸς τὸ φῶς τῆς γνώσης καὶ γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ἔχουν ἀπολέσει τὴν ἐπίγνωση τῆς Θείας Πνοῆς. Ἐκ τῆς Θείας Πνοῆς ἐξέρχονται οἱ θησαυροὶ ποὺ ἔχουν ἐνταφιαστεῖ στὴ φθορὰ τῆς ἄγνοιας καὶ τῆς πλάνης.

Εκεινος ἔχει τὸν λόγο τῆς ἀποκάλυψης τῶν ἐνταφιασμένων ἀστέρων στὸν χῶρο τῆς πήλινης πολιτείας. Ἐκεῖνος ὁδηγεῖ τὴ σκαπάνη τῆς ἀναζήτησης.

Ἡ ἀναζήτηση ἀξιολογεῖ τὴν προσπάθεια, ὁδηγεῖ τὴν πορεία καὶ ἀφομοιώνει τὴν ἔρευνα μὲ τὴ διάθεση τῆς Ἀρετῆς.

Εἴμαστε ἡ σκαπάνη στὰ σοφὰ χέρια τοῦ Δημιουργοῦ.

Θρυμματίζουμε τὰ σπλάχνα τῆς Γῆς γιὰ τὴν ἀνεύρεση τῶν χαμένων θησαυρῶν.

Ἡ ἀποκάλυψη τῶν θησαυρῶν θὰ χτίσει τὸ ὁριστικὸ γίγνεσθαι μὲ καθολικὴ ἐννοιολογικὴ ὑπόσταση, καθοριστικὴ στὸ συμπαντικὸ γίγνεσθαι.

Τὸ πλανητικὸ γίγνεσθαι θὰ εἶναι ἡ ἀναφορὰ στὴ στάση τῶν ὄντων.

Ἐπιλέγουμε τὸν σκοπὸ ἀναφερόμενοι σὲ ἐσᾶς μὲ ἔγγραφη ἀναφορά. Ὁ σκοπὸς ἔχει τὴν ἔννοια τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὴν ἄγνοια τῶν σημείων ἐπαφῆς μας.

Κατακυριεύστε τὸν Θεὸ μὲ ἀγάπη γιὰ τὴν Ἀγάπη. Μέσα στὴν ἀγάπη αὐτὴ θὰ γνωρίσετε τὴ μορφή σας καί, ἐφόσον καταστεῖτε γνῶστες τῆς ὕπαρξής σας, «θὰ δεῖτε τὸν Θεὸ» μὲ πόθο, πάθος καὶ δέος.

Σίγουρα ἔχετε τὰ περιθώρια αὐτοκριτικῆς, αὐτογνωσίας, αὐτοπροστασίας καὶ αὐτοαναγωγῆς.

Εἶστε δικοί μας καὶ εἴμαστε δικοί σας. Ἔχουμε συναντηθεῖ, ἔχουμε συνταυτιστεῖ καὶ εἴμαστε ἡ ὕπαρξη τῶν Ἁγίων Οὐσιῶν. Εἴμαστε ἡ Ὕπαρξη τῆς γέννησης καὶ τῆς κάθαρσης καί, ἐξ αὐτῆς τῆς οὐσίας ἀναμένουμε τὴ γέννηση τοῦ νοητικοῦ ὄντος, ποὺ θὰ ἀποβλέπει στὸν Ενα μὲ ὑποτέλεια καὶ ἀγάπη ποὺ θὰ πηγάζει ἀπὸ τὴ γνώση τῆς οὐσιαστικῆς συνύπαρξης καὶ τῆς καταλυτικῆς ἁρμονίας.